Polen heeft een ongekende aantrekkingskracht op mij. Dat was ik even vergeten tot ik dit weekend tijdens een feestje op een voorraadje Tyskie bier stuitte. Met een glimlach zocht ik toen de feestverantwoordelijke op om eens te informeren. De bierblikken uit Polen bleken souvenirs van een zomertrip. Jaren terug moest en zou ik ook eens naar Polen.
Samen naar het Nederlands Elftal kijken is weer een feestje, iets waar je voor thuis blijft of je vrienden opzoekt. Ronald Koeman en de huidige lichting spelers (b)lijken een goede match. Dat was wel eens anders. Bijna was ik vergeten hoe euforie om een gewonnen interland smaakte. Soms verlang ik desondanks terug naar Marco van Basten. Of eigenlijk mis ik vooral soms zijn selectiebeleid. Op zijn keuzelijstjes voor Oranje prijkten namelijk nog wel eens verrassingen. Spelers waarvan je nooit verwachtte dat je ze ooit in het Nederlands Elftal zou aantreffen. Een van de eersten uit die categorie die mij dan te binnen schiet? Dat is altijd Romano Denneboom.
Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Een cynische mediapersoonlijkheid, een flamboyante persvoorlichtster en een eigenzinnige oud-voetballer lopen een café binnen. Dat is toevallig van een Griekse horecatijger die in zijn rariteitenkabinet vol bijzondere kostgangers met Ernemse tongval uiteenlopende facetten van het leven becommentarieert. Wie met dat uitgangspunt voor een boek bij een uitgever aanklopt, krijgt er misschien de handen niet meteen voor op elkaar. Laat staan dat boekhandels over elkaar heen buitelen om de primeur van de presentatie binnen te hengelen. Toch lijkt dit precies wat er wel gebeurde rond Theo Janssen – Marcel van Roosmalen op pad met De Dikke Prins.
Tijdens weken als deze heb je een exoot nodig. Iemand die zo kleurrijk en flamboyant is dat ie de grauwe wolkenpartijen en de kille druppels van het Nederlandse zomerweer doet verdwijnen. Die bevestigt dat het leven op zijn best is als de zon schijnt. Voetballers die passen bij die omschrijving bevolken de Eredivisie al jaren bij bosjes maar onder het keepersvolk zijn ze over het algemeen wat zeldzamer. Lichtpunt in de duisternis? Luciano José Pereira da Silva, misschien wel de Braziliaanste keeper die je je kon voorstellen.
In Emmen waren ze een aantal jaar terug niet bepaald blij met Peter Middendorp. In zijn, in literaire kringen zeer goed ontvangen, debuutroman ‘Vertrouwd voordelig’ schetste hij een waarheidsgetrouw maar bij tijd en wijlen treurig beeld van de Drentse metropool met zijn jeugdjaren als zoon van een fanatieke Blokker-filiaalhouder als leidraad. Gezegend met een, volgens eigen zeggen, matig voetbaltalent droeg hij in die jonge jaren trots het Emmer rood-wit. Maar hij trok weg uit Emmen. Naar plekken waar schrijvers thuishoren. Nee, Peter hoefden redacties niet te bellen
Het gaat goed in Nederland, maar niet voor iedereen. De een schreeuwt moord en brand, de ander brengt zijn schaapjes nog verder op het droge. Hoewel de macht en invloed van vakbonden als de FNV tanende is, doen de rode vrienden van de arbeidersklasse anno 2019 menigeen melancholisch terugdenken aan vervlogen tijden. De tijden dat je nog op elke hoek van de straat een Chinees had om je 79 met rijst af te halen voordat je op het publieke net naar een Eredivisiewedstrijd kon kijken met een Hugo Walker achter de microfoon. De jaren waarin Rolf Wouters nog met zijn tandenborstel zwaaide. Het tijdperk waarin dieselauto’s nog als warme broodjes over de toonbank gingen en daar bovendien een asbak op stond om je Caballero-zonder-filter op af te tikken. Uit die tijd kennen we de vakbonden, waarvan FNV als grilligste te boek stond. Nu Jan-met-de-pet zijn pensioenpotje in gevaar ziet komen en als de wiedeweerga zijn FNV-hesje opzoekt, selecteerden wij 11 epische voetballers die je prima ziet protesteren voor een beter pensioen.
