Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Een cynische mediapersoonlijkheid, een flamboyante persvoorlichtster en een eigenzinnige oud-voetballer lopen een café binnen. Dat is toevallig van een Griekse horecatijger die in zijn rariteitenkabinet vol bijzondere kostgangers met Ernemse tongval uiteenlopende facetten van het leven becommentarieert. Wie met dat uitgangspunt voor een boek bij een uitgever aanklopt, krijgt er misschien de handen niet meteen voor op elkaar. Laat staan dat boekhandels over elkaar heen buitelen om de primeur van de presentatie binnen te hengelen. Toch lijkt dit precies wat er wel gebeurde rond Theo Janssen – Marcel van Roosmalen op pad met De Dikke Prins.
Tijdens weken als deze heb je een exoot nodig. Iemand die zo kleurrijk en flamboyant is dat ie de grauwe wolkenpartijen en de kille druppels van het Nederlandse zomerweer doet verdwijnen. Die bevestigt dat het leven op zijn best is als de zon schijnt. Voetballers die passen bij die omschrijving bevolken de Eredivisie al jaren bij bosjes maar onder het keepersvolk zijn ze over het algemeen wat zeldzamer. Lichtpunt in de duisternis? Luciano José Pereira da Silva, misschien wel de Braziliaanste keeper die je je kon voorstellen.
In Emmen waren ze een aantal jaar terug niet bepaald blij met Peter Middendorp. In zijn, in literaire kringen zeer goed ontvangen, debuutroman ‘Vertrouwd voordelig’ schetste hij een waarheidsgetrouw maar bij tijd en wijlen treurig beeld van de Drentse metropool met zijn jeugdjaren als zoon van een fanatieke Blokker-filiaalhouder als leidraad. Gezegend met een, volgens eigen zeggen, matig voetbaltalent droeg hij in die jonge jaren trots het Emmer rood-wit. Maar hij trok weg uit Emmen. Naar plekken waar schrijvers thuishoren. Nee, Peter hoefden redacties niet te bellen
Het gaat goed in Nederland, maar niet voor iedereen. De een schreeuwt moord en brand, de ander brengt zijn schaapjes nog verder op het droge. Hoewel de macht en invloed van vakbonden als de FNV tanende is, doen de rode vrienden van de arbeidersklasse anno 2019 menigeen melancholisch terugdenken aan vervlogen tijden. De tijden dat je nog op elke hoek van de straat een Chinees had om je 79 met rijst af te halen voordat je op het publieke net naar een Eredivisiewedstrijd kon kijken met een Hugo Walker achter de microfoon. De jaren waarin Rolf Wouters nog met zijn tandenborstel zwaaide. Het tijdperk waarin dieselauto’s nog als warme broodjes over de toonbank gingen en daar bovendien een asbak op stond om je Caballero-zonder-filter op af te tikken. Uit die tijd kennen we de vakbonden, waarvan FNV als grilligste te boek stond. Nu Jan-met-de-pet zijn pensioenpotje in gevaar ziet komen en als de wiedeweerga zijn FNV-hesje opzoekt, selecteerden wij 11 epische voetballers die je prima ziet protesteren voor een beter pensioen.
Soms zie ik hem op mijn scherm verschijnen en denk ik: Dennis van der Geest is Stefan Postma en vice versa. Een snelle oogopslag op beide mannen spreekt voor de verwarring die mij treft. Nadere bestudering van hun portretten niet. Stefan Postma is wat je noemt ‘een boom van een kerel’. Als hij net als Dennis als judoka rollebollend over de mat door het leven was gegaan, had dat vast niemand verbaasd. In plaats daarvan koos de geboren Utrechter als voetballer voor een plek tussen de palen. Op zijn palmares staat onder meer USV Elinkwijk, een roemrijke club.
Verschillende sterke merken heb ik onder de lat van DVC ’26 in Didam op mijn shirts en trainingspakken gehad toen ik nog voetbalde. Wat te denken van Akolip (dé crème tegen lipblaasjes), Van Wessel Ongediertebestrijding en JK Clothing. Om er een paar te noemen. Zo’n sponsor maakt of breekt echt shirts en trainingspakken. Het maakt het ultra-episch of volstrekt kans- en glansloos. Het is een toevoeging of een noodzakelijk kwaad.
