Terwijl hier het kwik geregeld oploopt tot tropische temperaturen, slaat een groot deel van Nederland zijn vakantiedagen stuk over de grens. Een populaire bestemming voor pubers en jongvolwassenen? Chersonissos, de haast Hollandse enclave op Kreta. Friet van Piet, Hof van Holland en Senseo-verhuur, de Ik-hou-van-Holland-Nederlander hoeft er geen heimwee te hebben.
Hoewel ik avond aan avond op de bank hang om zoveel mogelijk wedstrijden mee te pikken (‘Is er alweer voetbal?’ ’Ja’ ‘…’), mis ik toch iets dit WK. In een oranjegekleurde vlaag van elftaloverschatting tijdens een bloedeloze wedstrijd tussen twee landen waaruit ik mijn favoriet niet kon kiezen, merkte ik dat ik echt de Nederlandse inbreng mis. Tijdens het daaropvolgende terugverlangen, kwam ik langs de EK’s en WK’s die ik met ‘onze jongens’ op de buis meemaakte. Ik bleef steken en glimlachen bij Euro ’96. Hoe dat komt? David Seaman!
Het is een druilerige zomerdag in de juli van 2014 als ik mijn Alfa Romeo het terrein van de golfclub in Goirle opdraai. De zomerdruppels op mijn voorruit nodigen uit om in de droge auto te blijven zitten. Dat kan niet. Een vrijgezellenfeest staat op punt van losbarsten. De bruidegom-in-spe heeft er zin in. Zijn volgelingen idem dito. Ik hijs mij uit de auto. Op het programma die ochtend? Een voetgolf-clinic onder leiding van een heuse oud-profvoetballer. Zijn naam was me ontschoten in de voorbereiding. Pas als een vrolijke, sportieve man met een net ballen komt aanlopen en zich voorstelt, valt het kwartje. Niemand minder dan de goedlachse Charlie van den Ouweland is die dag onze voetgolf-instructeur.
Het staat bij veel voetballiefhebbers voor altijd op het netvlies gebrand. Sommigen worden er ’s nachts nog hevig zwetend door wakker. Er wordt ontzettend naar over gedroomd. In voetbalnachtmerries komt-ie bovengemiddeld vaak voor. Men wrijft soms over het eigen been als het incident ter sprake komt. Grimassen verschijnen op gezichten. Het is een zwarte bladzijde in de vaderlandse voetbalgeschiedenis. Inmiddels zijn bijna 14 jaar verstreken, maar de herinnering aan het beeld slijt nauwelijks. Ik heb het over de tackle van Spartaan Rachid Bouaouzan op Go Ahead Eagles-aanvaller Niels Kokmeijer.
Soms vallen mij namen in van voetballers. Zomaar gedachten aan helden van weleer. Soms op de rand van vergeten, soms gewoon wat weggezakt en soms nog helemaal springlevend. In geen van die categorieën valt de naam van de speler die me deze week te binnen viel. Wat mij aan hem deed denken, weet ik niet meer. Zijn hele bestaan had ik met gemak vergeten kunnen zijn. Niemand had me daar waarschijnlijk op aangesproken. Jan Bruin: de voetballer wiens bestaan ik bijna vergat.
Een aantal kerstborrels geleden kwam ik erachter. Nooit gedacht dat ik ze zou kennen. Ik had verwacht dat ze het volksfenomeen net als ik links zouden laten liggen. Zonder discussie ook. Niets bleek minder waar. Zonder blikken of blozen bekende de een na de ander. Opeens was het een tafelthema. Werd erover gesproken en deelde men in mijn nabijheid openlijk ervaringen. De kerstspecial van All you need is love met Robert Ten Brink als gespreksonderwerp Tweede Kerstdag, voor mij een gruwel met één uitzondering. In 2015 maakte Frank Demouge zijn opwachting in de zwijmelshow. Brings back memories (en dan bedoel ik niet de bijna even corny liefdeshow met Anita Witzier).
Het is vrijdag, maar niet zomaar een. Het is er eentje die zich leent voor een borrel. Een samenzijn van het type zoete inval. Animo onbekend, eindtijd idem dito. Mensen voelen zich opgetrommeld en mijn krappe woonkamer vult zich. Mijn maten zijn er. Haar vriendinnen schuiven aan. Er is bier. Hapjes bovendien. Gezelligheid is met deze ingrediënten een logisch gerecht. Het is de begintijd van epischevoetballers.nl. Aan tafel passeren de Ferdi’s, de Johanns, de Dani’s en de Oscars om de beurt de revue. Bier vloeit rijkelijk. De dames aan tafel negeren keurig het gesprek over voetbal en keuvelen over heus ook hele belangrijke zaken. Totdat er een naam valt: Theo Lucius.
