Sinds mijn zestiende ben ik regelmatig bestuurder van een gemotoriseerd voertuig. Dat betekent dat ik ook inmiddels al meer dan 15 jaar frequent bezoeker ben van tankstations. Of benzinepompen, zo u wilt. Als ik er over nadenk, kan ik me er een hoop herinneren. De BP in Didam waar een van mijn jeugdvriendinnetjes werkte, de Texaco in Beek waar die ene vrolijke man achter de kassa je altijd ontving alsof je zojuist de loterij had gewonnen of de Shell in Zevenaar die een jonge Coop-supermarkt-collega van mij op weg naar school besloot te overvallen om er vervolgens met een karige buit op de fiets vandoor te gaan. Om er een paar te noemen die ik met enige regelmaat bezocht voor verse brandstof. Toch zal er altijd een tankstation zijn die zich het prominentst in mijn geheugen heeft genesteld.
Sebastiaan de Kroon
Finidi George – Een man om nooit meer te vergeten
Alle odes
Afgelopen weekend in Zwolle moest ik weer eens aan Finidi George denken. Hoef niet diep te graven in mijn herinnering om ‘m voor me te zien. Hoe dat komt, bedenk ik me pas een paar tellen later. Het hadden de fluwelen voorzetten. Of de goaltjes die de aanvaller meepikte in het eerste van Ajax. Wat te denken van die schitterende uithaal tegen Bayern Munchen in de halve finale van de Champions League. Een goal om nooit meer te vergeten. Natuurlijk spraken ook de korte interacties tussen hem en trainer Van Gaal in die tijd tot de verbeelding. Of de verbazing toen Finidi besloot zich een kapsel aan te laten meten waarin je de hand van (de kapper van) Edward Sturing zou kunnen herkennen.
11 epische dreadlock-dragers
De 11
Je ziet ze steeds minder: dreadlocks. Een tijdlang waren ze niet weg te denken uit het straatbeeld, zag je ze in het merendeel van de muziekvideo’s en stonden de voetbalvelden er vol mee. Is het reden tot paniek? Denk het niet. Tijd om een lans te breken voor de voetballende dreadlock-dragers van weleer? Jazeker. Voor veel voetballers was het immers meer een handelsmerk dan een haardracht. We verzamelden 11 epische dreadlock-dragers die ze tijdens hun hoogtijdagen droegen met verve.
Andrzej Rudy – Op sleeptouw
Alle odes
Polen heeft een ongekende aantrekkingskracht op mij. Dat was ik even vergeten tot ik dit weekend tijdens een feestje op een voorraadje Tyskie bier stuitte. Met een glimlach zocht ik toen de feestverantwoordelijke op om eens te informeren. De bierblikken uit Polen bleken souvenirs van een zomertrip. Jaren terug moest en zou ik ook eens naar Polen.
Romano Denneboom – Oranjeklant aan de Zeeuwse kust
Alle odes
Samen naar het Nederlands Elftal kijken is weer een feestje, iets waar je voor thuis blijft of je vrienden opzoekt. Ronald Koeman en de huidige lichting spelers (b)lijken een goede match. Dat was wel eens anders. Bijna was ik vergeten hoe euforie om een gewonnen interland smaakte. Soms verlang ik desondanks terug naar Marco van Basten. Of eigenlijk mis ik vooral soms zijn selectiebeleid. Op zijn keuzelijstjes voor Oranje prijkten namelijk nog wel eens verrassingen. Spelers waarvan je nooit verwachtte dat je ze ooit in het Nederlands Elftal zou aantreffen. Een van de eersten uit die categorie die mij dan te binnen schiet? Dat is altijd Romano Denneboom.
Dennis Gentenaar – Geweldenaar
Alle odes
Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Episch leesvoer: Theo Janssen – Marcel van Roosmalen op pad met De Dikke Prins
Episch leesvoer
Een cynische mediapersoonlijkheid, een flamboyante persvoorlichtster en een eigenzinnige oud-voetballer lopen een café binnen. Dat is toevallig van een Griekse horecatijger die in zijn rariteitenkabinet vol bijzondere kostgangers met Ernemse tongval uiteenlopende facetten van het leven becommentarieert. Wie met dat uitgangspunt voor een boek bij een uitgever aanklopt, krijgt er misschien de handen niet meteen voor op elkaar. Laat staan dat boekhandels over elkaar heen buitelen om de primeur van de presentatie binnen te hengelen. Toch lijkt dit precies wat er wel gebeurde rond Theo Janssen – Marcel van Roosmalen op pad met De Dikke Prins.
