Soms word ik gillend wakker. Badend in het zweet. Rechtop zit ik in bed. Razendsnel scan ik de slaapkamer. De man uit mijn nachtmerrie, net was hij er nog. De ijzeren noppen van de door hem opgevreten tegenstander, tufte hij net voor ik wakkerschoot achteloos op de grond. Waar is hij gebleven?
Het is midden jaren 90. Op de radio gaat het over Nwankwo Kanu. Zijn schoenmaat komt aan de orde. Maat zevenenveertig. Ik laat het op mij inwerken. Fascinerend. Praktische dingen schieten me meteen te binnen. Hoe koopt hij bijvoorbeeld schoenen?
Zaterdag 8 juli. Terwijl ik mijn eten kook, verlaat een schuin oog mijn telefoonscherm niet. Via Twitter volg ik de zeer nare aftocht van Abdelhak ‘Appie’ Nouri. Vanaf het moment dat hij in Zillertal tijdens een oefenduel van Ajax plotseling in elkaar zakte, houden twitteraars mij van minuut tot minuut op de hoogte. Buiten is het op dat moment opeens stil. Het buurtgeluid dat doorgaans door de wijk zoemt, lijkt een mute-knop te hebben. Stilte grijpt om zich heen. Gelukkig lees ik op een gegeven moment dat Nouri stabiel is. Ik leg mijn telefoon weg en eet zwijgend mijn avondprak.
Nu Brad Jones wekelijks acte de presence geeft bij Feyenoord in de Eredivisie, denk ik regelmatig terug aan een andere Australische doelman. Ander type, maar van hetzelfde onverstoorbare soort: Željko Kalac. Hoewel de naam een Joegoslavische nationaliteit doet vermoeden, kwam Željko in Sydney ter wereld. Kroatische roots verklaren de Ž in zijn voornaam.
Vorige week was het voor mij na AZ – Cambuur niet alleen weer even WK 2014. De penaltyreeks in die bekerpot in Alkmaar met Tim Krul in de hoofdrol bracht me nog een paar momenten terug. Niet alleen de allereerste penalty die ik als keepersknul tot mijn grote verbazing pakte (klemvast) op een zompig veld in Zelhem. Met mijn plastic Scapino-geel-rode keepershandschoenen wist ik zo de 6-0 te voorkomen. Geen heldendom, geen wereldpers en niet naast mijn (hand)schoenen lopen.
Voordat ik besloot in Nijmegen te gaan wonen omdat ik er studeerde, bezocht ik met mijn seizoenkaart alle thuiswedstrijden van NEC. Eerst per trein en later per auto stak ik de Waal over. Dat deed ik samen met een klasgenoot die toevallig ook voor NEC was. De rood-zwart-groene sjaal trots om de nek gebonden. Op Arnhem CS (onvermijdelijk tussenstation voor de oversteek vanuit Didam) of op de N325 rond het GelreDome (eveneens onvermijdelijk) stopten we de sjaal even diep in de jas. Als we al helden waren, dan op sokken.
Daar stond ie dan in de Rotterdamse Kuip: David Connolly. De Ier leek rechtstreeks weggelopen uit de Engelse film Lock, Stock & Two Smoking Barrels van Guy Ritchie. In plaats van rommelen in de marge van de Britse misdaad, leek hij een rol te willen spelen in de marge van het Nederlandse profvoetbal. Met een kop en een houding alsof hij in een zeecontainer via de haven van Rotterdam voorbij een louche douanebeambte ons land was binnengesmokkeld. David Connolly bezat branie en Britse bravoure.
