Lang was Leeroy Echteld voor mij niet meer dan een naam van een oud-profvoetballer. Slechts een herinnering aan mijn Paniniplaatjesverzameling uit 1995. Tot ik deze week terechtkwam op de Wikipedia-pagina van de oud-aanvaller van SC Heerenveen en een schokkende ontdekking deed. Leeroy heet niet Leeroy, maar Lee-Roy. Met een streepje ertussen.
‘Overdag is het een sobere voetballer van de plaatselijke voetbalvereniging in Heerenveen. Maar eenmaal van het voetbalveld verdwenen, verandert deze man in een nietsontziend drankorgel.’ Het had de aankondiging van Jambers kunnen zijn, maar het was toch echt Johan Derksen die – in iets andere bewoordingen – Marcel Seip omschreef.
Ik krijg er de kriebels van. Het lijkt een plaag in het hedendaags voetbal. Het jonge talent dat zich – na een pril sportief succes – verliest in het parallelle universum van hoogmoedswaanzin. Het type speler dat een gezonde dosis zelfvertrouwen moeiteloos verwisselt met ongezonde arrogantie. Het is een ongemakkelijke constatering die mijn huidige voetbalgenot bij vlagen bevuilt. De enige remedie tegen deze zure tirade? Een onvervalst potje nederigheid van de voetballer die – ondanks zijn kortstondige succes – nimmer naast zijn schoenen ging lopen. Tieme Klompe.
