Plateia Omonia. Het vormt de trots van het hectische Athene. Het imponerende plein symboliseert het grootste sportieve succes uit de voetbalhistorie van de nationale equipe. Griekenland wordt Europees Kampioen. Nikopolidis en consorten trekken tegen alle verwachtingen in aan het langste eind tegen thuisland Portugal. En Plateia Omonia wordt omgetoverd in een kolkende massa van sirtaki, souvlaki en hectoliters ouzo. De man die zich in alle anonimiteit eveneens in het feestgedruis mengde? Yannis Anastasiou.

De solo van Maradona. De pingel van Panenka. De omhaal van van Basten. Het zijn enkele mijlpalen uit de voetbalhistorie die iedereen feilloos voor de geest kan halen. Doelpunten waar de klasse vanaf druipt. Het overkwam meer recentelijk geweldenaar Cristiano Ronaldo. Een oogstrelende omhaal vormde het huzarenstukje tijdens het treffen met Juventus. Het lijkt enkel de groten der aarde gegund. Niets is gelukkig minder waar. Deze eer is – in zeer exclusieve gevallen – ook weggelegd voor de mindere voetbalgoden. De fortuinlijke goedzak in kwestie? Ger Senden.

Het is een troosteloze donderdagavond in 2004. Kaalheide maakt zich op voor de plaatselijke sportieve instuif: een atletiekwedstrijd waar de honden geen brood van lusten. De opkomst is marginaal en de sintelbaan ziet er in het echt nóg deprimerender uit dan op tv.