Met bijna 34 jaar (samenwonend, ongehuwd, geen kinderen) op de teller, zie ik het leven langzaam veranderen. De onbezonnenheid en onbezorgdheid waar mijn vrienden en ik in geloofden en die we plechtig beloofden vol te houden, maakt langzaam plaats voor volhardende volwassenheid. Voor je het weet praat je over kunststof kozijnen, hypotheekrenteaftrek en andere onvermijdelijke keuzes in een luxe luizenleven. Toen het begrip ‘pretecho’ onlangs zijn intrede deed tijdens een potje voetballen viel mijn mond open van verbazing. Kinderwensen, al dan niet reeds geeffectueerd, werden al eerder besproken maar deze uitwas van verregaande volwassenheid hoorde ik nog niet eerder. De ‘pretecho’, mijn gedachten dwaalden af naar niemand minder dan Derk Boerrigter.