Eind januari komt in het nieuws dat Usain Bolt stopt als voetballer van Central Coast Mariners in Australië. 8 gouden medailles op de Olympische spelen zijn mooi, maar bieden geen garantie om je in de bikkelharde voetbalwereld te redden. Voetbal bestaat uit meer facetten dan alleen rennen – maar het komt wel van pas. Vraag dat maar aan Dennis Rommedahl.
Het is juni 2008. Nederland druipt af. We zijn zojuist ten onder gegaan tegen de stugge Russen. Guus Hiddink vormt het meesterbrein achter de onvermoeibare vechtmachine uit Oost-Europa. Zhirkov. Akinfeev. Arshavin. Ze spoken weken na het sportieve debacle nog door mijn hoofd. Er is één ding duidelijk geworden. Russische voetballers en ondergetekende: het zal nooit een gelukkig voetbalhuwelijk worden. Hoe anders was dat elf jaar daarvoor. Toen de liefde nog springlevend was, dankzij die ene man uit Krasnodar. Dmitri Khokhlov.
We tellen 1996, de hoogtijdagen van het Nederlandse voetbal, waarin PSV Eindhoven de hoofdstedelingen na vier kampioenschappen op rij eindelijk het zwijgen oplegt. De neuzen staan midden jaren negentig weer dezelfde kant op in de lichtstad, wat subiet resulteert in een welverdiend kampioenschap. De smaakmaker van het stel? Niet het flegmatieke, pijlsnelle wonderkind Ronaldo, maar René Eijkelkamp uit het Overijsselse gehucht Dalfsen krijgt de handen wedstrijd na wedstrijd op elkaar.
Het is vrijdag, maar niet zomaar een. Het is er eentje die zich leent voor een borrel. Een samenzijn van het type zoete inval. Animo onbekend, eindtijd idem dito. Mensen voelen zich opgetrommeld en mijn krappe woonkamer vult zich. Mijn maten zijn er. Haar vriendinnen schuiven aan. Er is bier. Hapjes bovendien. Gezelligheid is met deze ingrediënten een logisch gerecht. Het is de begintijd van epischevoetballers.nl. Aan tafel passeren de Ferdi’s, de Johanns, de Dani’s en de Oscars om de beurt de revue. Bier vloeit rijkelijk. De dames aan tafel negeren keurig het gesprek over voetbal en keuvelen over heus ook hele belangrijke zaken. Totdat er een naam valt: Theo Lucius.
Er is een type voetballer dat steevast als ‘goedlachs’ wordt omschreven. Dat is vaak niet direct complimenteus bedoeld. Wereldwonderen kun je niet van ze verwachten, maar hee: ze lachen tenminste veel – dat idee. Juist voor deze goedlachse voetbalprof heb ik een zwak. Ik schreef niet voor niets eerder odes aan Eric Addo en Mariano Bombarda – allebei iconen in dit genre. Ook Marcos André Batista dos Santos – beter bekend als Vampeta – mag in dit rijtje absoluut niet ontbreken.
Profvoetballers en muziek – het is altijd een schrijnende combinatie geweest. Al toen ik op de middelbare school zelf nog niet verder kwam dan Linkin Park en Limp Bizkit, haalde de VI Persoonlijk-rubriek de meest vervelende muzieksnob in mij naar boven. Smartlappen en R&B-glijers. Voor de gemiddelde Eredivisieprof leken er maar twee soorten liedjes te bestaan.
Waar in Nederland een dubbel paspoort garant staat voor gefronste wenkbrauwen, wordt daar in de voormalige Sovjet-Unie niet zo moeilijk over gedaan. Na het uiteenvallen van de voormalige wereldmacht, kozen ook veel voetballers eieren voor hun geld en sloten zich aan bij het Nationale voetbalelftal van de desbetreffende satellietstaat. Yuri Nikiforov, misschien wel de bekendste Russisch-Oekraïense verdediger die we in de Eredivisie gekend hebben, moest daar echter niets van hebben. Het was zonneklaar: de geboren Oekraïner kon de lokroep van het Moederland niet weerstaan.
