Het is 1996. ‘Ga je zo mee?’, klinkt het uit de gang. Met zijn jas al aan staat mijn vader bij de voordeur. Dinsdagavond, even na zevenen. Na de bonen, aardappels en karbonade is het nu tijd om de leeshonger te gaan stillen. De avondopening van de bibliotheek in Didam is dan een uitkomst. Te voet, te fiets of te wagen gaan we onderweg. Goed nadenken welke boeken je nog had liggen. Je wilt ze niet te laat terugbrengen. Zo’n boete gaat dan nog wel. Het is de ijskoude blik van de bibliotheek-medewerkster waar je pas echt gedisciplineerd van raakt. En het feit dat een indrukwekkende man met dito baard en wijnvlek er de scepter zwaait. Met zijn zoon liep ik jaren later nog een tijd wekelijks de mars der matig getalenteerden van en naar de keeperstraining op sportpark De Nevelhorst.
