Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.
Juichen. Ik ben het eind vorige eeuw praktisch verleerd. Er lijkt een onvervalste vloek te rusten op de Goffert. NEC worstelt de gehele competitie met zichzelf. Het resulteert in een draak van een seizoen waarin de doelpunten schitteren in afwezigheid. Het degradatiespook is nooit ver weg en de ploeg weet uiteindelijk ternauwernood de gevreesde nacompetitie te ontlopen. De bottleneck van het elftal? Een chronisch gebrek aan scorend vermogen.
Voordat ik besloot in Nijmegen te gaan wonen omdat ik er studeerde, bezocht ik met mijn seizoenkaart alle thuiswedstrijden van NEC. Eerst per trein en later per auto stak ik de Waal over. Dat deed ik samen met een klasgenoot die toevallig ook voor NEC was. De rood-zwart-groene sjaal trots om de nek gebonden. Op Arnhem CS (onvermijdelijk tussenstation voor de oversteek vanuit Didam) of op de N325 rond het GelreDome (eveneens onvermijdelijk) stopten we de sjaal even diep in de jas. Als we al helden waren, dan op sokken.
