Verschillende sterke merken heb ik onder de lat van DVC ’26 in Didam op mijn shirts en trainingspakken gehad toen ik nog voetbalde. Wat te denken van Akolip (dé crème tegen lipblaasjes), Van Wessel Ongediertebestrijding en JK Clothing. Om er een paar te noemen. Zo’n sponsor maakt of breekt echt shirts en trainingspakken. Het maakt het ultra-episch of volstrekt kans- en glansloos. Het is een toevoeging of een noodzakelijk kwaad.
Het is de nachtmerrie van elke verdediger: een fatale terugspeelbal op de doelman. Ik kan erover meepraten. Op een steenkoude zaterdagochtend in december voltrekt zich een persoonlijk voetbaldrama. De pass is te kort, de keeper te laat en de spits te snel. Doelpunt. De noodlottige treffer komt binnen als een mokerslag: het oneindige spelplezier maakt plotsklaps plaats voor torenhoge prestatiedruk. In mijn hoofd transformeert het voetbalveld tot een verraderlijk moeras. De enige redder in nood die mij daar nog uit kan trekken? Zico Tumba.
Als ik in De Gelderlander lees dat Jack de Gier is aangesteld als nieuwe trainer van NEC, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Altijd mooi als een publiekslieveling als hoofdcoach terugkeert op het oude nest. Alleen, wie is toch die inwisselbare IT-consultant op de begeleidende foto?
Een aantal kerstborrels geleden kwam ik erachter. Nooit gedacht dat ik ze zou kennen. Ik had verwacht dat ze het volksfenomeen net als ik links zouden laten liggen. Zonder discussie ook. Niets bleek minder waar. Zonder blikken of blozen bekende de een na de ander. Opeens was het een tafelthema. Werd erover gesproken en deelde men in mijn nabijheid openlijk ervaringen. De kerstspecial van All you need is love met Robert Ten Brink als gespreksonderwerp Tweede Kerstdag, voor mij een gruwel met één uitzondering. In 2015 maakte Frank Demouge zijn opwachting in de zwijmelshow. Brings back memories (en dan bedoel ik niet de bijna even corny liefdeshow met Anita Witzier).
Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.
Juichen. Ik ben het eind vorige eeuw praktisch verleerd. Er lijkt een onvervalste vloek te rusten op de Goffert. NEC worstelt de gehele competitie met zichzelf. Het resulteert in een draak van een seizoen waarin de doelpunten schitteren in afwezigheid. Het degradatiespook is nooit ver weg en de ploeg weet uiteindelijk ternauwernood de gevreesde nacompetitie te ontlopen. De bottleneck van het elftal? Een chronisch gebrek aan scorend vermogen.
Voordat ik besloot in Nijmegen te gaan wonen omdat ik er studeerde, bezocht ik met mijn seizoenkaart alle thuiswedstrijden van NEC. Eerst per trein en later per auto stak ik de Waal over. Dat deed ik samen met een klasgenoot die toevallig ook voor NEC was. De rood-zwart-groene sjaal trots om de nek gebonden. Op Arnhem CS (onvermijdelijk tussenstation voor de oversteek vanuit Didam) of op de N325 rond het GelreDome (eveneens onvermijdelijk) stopten we de sjaal even diep in de jas. Als we al helden waren, dan op sokken.
