Het is de nachtmerrie van elke verdediger: een fatale terugspeelbal op de doelman. Ik kan erover meepraten. Op een steenkoude zaterdagochtend in december voltrekt zich een persoonlijk voetbaldrama. De pass is te kort, de keeper te laat en de spits te snel. Doelpunt. De noodlottige treffer komt binnen als een mokerslag: het oneindige spelplezier maakt plotsklaps plaats voor torenhoge prestatiedruk. In mijn hoofd transformeert het voetbalveld tot een verraderlijk moeras. De enige redder in nood die mij daar nog uit kan trekken? Zico Tumba.

Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.

Juichen. Ik ben het eind vorige eeuw praktisch verleerd. Er lijkt een onvervalste vloek te rusten op de Goffert. NEC worstelt de gehele competitie met zichzelf. Het resulteert in een draak van een seizoen waarin de doelpunten schitteren in afwezigheid. Het degradatiespook is nooit ver weg en de ploeg weet uiteindelijk ternauwernood de gevreesde nacompetitie te ontlopen. De bottleneck van het elftal? Een chronisch gebrek aan scorend vermogen.