We gaan terug naar het jaar 2001. De zomervakantie is bijna ten einde en we keren huiswaarts. Het toetje is een deprimerende – schier oneindige – terugreis vanuit de zonovergoten camping aan de Costa Brava. De Volkswagen Passat mét caravan lijkt niet vooruit te branden en bivakkeert steevast op de rechterrijbaan. Ik besef dat de vakantie nu echt voorbij is en voel mij ellendiger met de minuut. Een gevoel dat plotsklaps verdwijnt wanneer we ons na talloze uren eindelijk begeven in de contreien van Maastricht. Ik kijk uit het raam en zie het stadion van MVV. Het stadion waar één van mijn helden wekelijks schittert. Alles is een klap vergeten dankzij die ene Nigeriaan. Wasiu Taiwo.