Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.
Juichen. Ik ben het eind vorige eeuw praktisch verleerd. Er lijkt een onvervalste vloek te rusten op de Goffert. NEC worstelt de gehele competitie met zichzelf. Het resulteert in een draak van een seizoen waarin de doelpunten schitteren in afwezigheid. Het degradatiespook is nooit ver weg en de ploeg weet uiteindelijk ternauwernood de gevreesde nacompetitie te ontlopen. De bottleneck van het elftal? Een chronisch gebrek aan scorend vermogen.
Je kent ze wel. De rationele ondoorgrondelijke voetballers. De mannen die nooit huilen. Ze zijn wars van elke vorm van emotie. Het zijn de onmisbare pionnen binnen elke formatie. Ze kennen geen twijfel. Ze voelen nimmer angst. Ze tonen geen medeleven. En ze gaan klinisch en systematisch te werk. Zonder te morren. Alles voor de punten. Alles voor het collectief. De vaandeldrager van deze voetbalstroming? Spira Grujić.
Het is zondagavond 19:00. De tune van mijn favoriete sportprogramma schalt door de woonkamer. Een warrige blonde presentator vult de beeldbuis. De samenvattingen én het avondeten worden op exact hetzelfde moment opgediend. Een wekelijks terugkerend ritueel waarbij het diner tot mijn grote ergernis voorrang moet verlenen aan Studio Sport.
De dramatische degradatie naar de eerste divisie. Het dreigende faillissement. De praktisch uitgestorven tribunes. De bloedeloze sportieve prestaties in de kelders van het professionele voetbal. Sjeng. Zjuul. Ves. Ze zullen het stuk voor stuk kunnen beamen. Fortuna Sittard kent een aaneenschakeling van tragedies. Het startpunt van de lijdensweg? Vrijdag 30 mei 2003.
De ginga. Ik had er nimmer van gehoord. Een documentaire tijdens een tienuurdurende intercontinentale vlucht maakte daar voorgoed een einde aan. Brazilië dankt menig voetbalsucces aan deze frivole speelstijl. Een voetbalvisie die enkel is gestoeld op pure intuïtie. De heilig verklaarde spelopvatting vormt het podium voor de individuele actie. Ook wanneer voetballers op jonge leeftijd de grote plas overstaken verloochenden ze nimmer hun diepgewortelde voetbalidentiteit. Een speler die dit als geen ander kan beamen? Leonardo.
Zondag. Wedstrijddag. Het was als jong pikkie een terugkerend ritueel. Samen met vaderlief gaven we praktisch wekelijks act de presence. Vroeg in de middag op de fiets richting mijn favoriete voetbaltempel in Nijmegen. Ook deze zondag. Een doodnormale zondag. Of dat was in ieder geval de bedoeling. Deze keer werd alles echter anders. Het zou een editie worden om nooit te vergeten. En dat allemaal dankzij één man. Luuk Maes.
