Backstreet Boy Nick Carter was één van de vaandeldragers. Leonardo DiCaprio droeg het met gepaste trots. En in hun kielzog maakten vele onzekere brugpiepers zich eveneens schuldig aan deze haartrend: het McDonalds-kapsel. Ook de voetballerij werd bevlekt door het belegen kapsel. Deze 11 voetballers droegen hun haar in de vorm van de grote gele ‘M’.
Het weer is guur. De lucht is grauw. De mannen zijn nors. De straten zijn leeg. Het is het troosteloze visitekaartje van een kortstondig bezoek aan Denemarken. Het Scandinavische land presenteert zich als een deprimerende kweekvijver voor bikkelharde voetballers. Koelbloedige krijgers die zich stuk voor stuk ontpoppen als pure slechtweervoetballers. Een plek waar geen ruimte is voor fijngevoelige stilisten. Het devies voor hen? Beproef het geluk elders. En dat deden er velen. Zo ook Anders Nielsen.
Waren het de weelderige slierten of toch die mysterieuze kijkers? Een ding was zeker: deze voetballer kon mij vanaf het eerste moment mateloos fascineren. Hij liet zich met zijn onstuimige voorkomen in geen enkel keurslijf persen en laveerde in een schemergebied tussen vrijgevochten bohemien en zorgeloze zwerver. En toch ging het hier om een rechtgeaarde profvoetballer. Een eigenzinnige aanvaller luisterend naar de naam Max Huiberts. Hij deed mij soms in verste verte denken aan het verloren broertje van Boy Zonderman. Slonzig, rebels en een tikkeltje onbezonnen. Het witte gaasshirt had plaatsgemaakt voor een fraai voetbaltenue. En de gitaar was vervangen door een paar keurige kicksen.
Beeld je John de Wolf in, maar dan met een vleugje onschuld en een snufje calzone. Een exotische voetballer die een sieraad voor elke zichzelf respecterende verdedigingslinie is. Gracieus en zachtzinnig. Hoe kan het ook anders, met een naam van dergelijk allooi. Marco Gentile.
Plateia Omonia. Het vormt de trots van het hectische Athene. Het imponerende plein symboliseert het grootste sportieve succes uit de voetbalhistorie van de nationale equipe. Griekenland wordt Europees Kampioen. Nikopolidis en consorten trekken tegen alle verwachtingen in aan het langste eind tegen thuisland Portugal. En Plateia Omonia wordt omgetoverd in een kolkende massa van sirtaki, souvlaki en hectoliters ouzo. De man die zich in alle anonimiteit eveneens in het feestgedruis mengde? Yannis Anastasiou.
Vol bravoure betrad hij het veld. Natte haren. Bruuske kop. En een getergde blik vol meedogenloosheid. Een Spaanse stier op voetbalschoenen. Maar waar de stier zich manifesteerde als geboren verliezer verliet deze tirannieke verdediger de arena steevast als ultieme winnaar. Het is natuurlijk de mediterrane sloopkogel uit Galicië: José Fortes Rodriguez.
Ik krijg er de kriebels van. Het lijkt een plaag in het hedendaags voetbal. Het jonge talent dat zich – na een pril sportief succes – verliest in het parallelle universum van hoogmoedswaanzin. Het type speler dat een gezonde dosis zelfvertrouwen moeiteloos verwisselt met ongezonde arrogantie. Het is een ongemakkelijke constatering die mijn huidige voetbalgenot bij vlagen bevuilt. De enige remedie tegen deze zure tirade? Een onvervalst potje nederigheid van de voetballer die – ondanks zijn kortstondige succes – nimmer naast zijn schoenen ging lopen. Tieme Klompe.
