Het was de kern van mijn tieneridentiteit: een stoffig prikbord bezaaid met memorabele levensgebeurtenissen. Kolderieke kleurplaten, wanstaltige familiefoto’s en uiteenlopende toegangsbewijzen werden vol trots met punaises doorboord. In het verdomhoekje – verscholen achter deze wildgroei van jeugdherinneringen – bevond zich mijn meest dierbare relikwie. Een doorleefde spelerskaart van de charismatische Cees Marbus.
Het kriebelt meer dan ooit. De nationale equipe had deze zomer zijn rentree moeten maken op het EK. Oranje kan gelukkig teren op een kleurrijk voetbalverleden. Dit zijn 11 epische EK-wedstrijden.
Het is de onmisbare schakel in tijden van hamsterwoede: de levensmiddelenbranche. Ook binnen de voetbalwereld zijn supermarktproducten sinds mensenheugenis een vaste waarde. Dit zijn elf smakelijke shirtsponsoren.
‘Kappen met die hakjes!’ De trainer in kwestie laat er deze middag geen gras over groeien. Druk zwaaiend langs de lijn toont de beste man zijn ongenoegen. Het lijkt sinds de geboorte van mijn voetballoopbaan het credo van het ganze trainersgilde: normaal doen. Geen frivoliteiten in de tijd van de baas. Voor mij blijft het rijk der artistieke hoogstandjes jarenlang verboden terrein. In 1996 komt daar plotsklaps verandering in. De voetbalmissionaris in kwestie? Ali Ibrahim.
Het is de grootste nachtmerrie van elke spits: de meedogenloze laatste man. Bikkelharde bulldozers die elke aanvaller genadeloos verpulveren. Dit is het elftal vol sloopkogels.
Gaap. Van oerdegelijk tot slaapverwekkend. De eredivisie kent een grote kleurloze massa van hemeltergend saaie voetballers. Belegen mannen die graag over het weer praten en dromen van een baan als salarisadministrateur bij een grote speler in de verzekeringsbranche. Dit is het elftal vol grijze muizen.
Het is een frisse zomeravond in Talinn. De A. Le Coq Arena vormt de bloedeloze setting van een taai potje interlandvoetbal. Een elegant oranje elftal neemt het op tegen een anonieme blauwe muur van Esten. Ojamaa. Lepmets. Teniste. Tamm. Het elftal schreeuwt om frivole voetbalnamen. Gelukkig staat een potsierlijk achternaam niet zonder meer gelijk aan een roemloos voetbalbestaan. Andres Oper kan het weten.
Backstreet Boy Nick Carter was één van de vaandeldragers. Leonardo DiCaprio droeg het met gepaste trots. En in hun kielzog maakten vele onzekere brugpiepers zich eveneens schuldig aan deze haartrend: het McDonalds-kapsel. Ook de voetballerij werd bevlekt door het belegen kapsel. Deze 11 voetballers droegen hun haar in de vorm van de grote gele ‘M’.
Het weer is guur. De lucht is grauw. De mannen zijn nors. De straten zijn leeg. Het is het troosteloze visitekaartje van een kortstondig bezoek aan Denemarken. Het Scandinavische land presenteert zich als een deprimerende kweekvijver voor bikkelharde voetballers. Koelbloedige krijgers die zich stuk voor stuk ontpoppen als pure slechtweervoetballers. Een plek waar geen ruimte is voor fijngevoelige stilisten. Het devies voor hen? Beproef het geluk elders. En dat deden er velen. Zo ook Anders Nielsen.
Waren het de weelderige slierten of toch die mysterieuze kijkers? Een ding was zeker: deze voetballer kon mij vanaf het eerste moment mateloos fascineren. Hij liet zich met zijn onstuimige voorkomen in geen enkel keurslijf persen en laveerde in een schemergebied tussen vrijgevochten bohemien en zorgeloze zwerver. En toch ging het hier om een rechtgeaarde profvoetballer. Een eigenzinnige aanvaller luisterend naar de naam Max Huiberts. Hij deed mij soms in verste verte denken aan het verloren broertje van Boy Zonderman. Slonzig, rebels en een tikkeltje onbezonnen. Het witte gaasshirt had plaatsgemaakt voor een fraai voetbaltenue. En de gitaar was vervangen door een paar keurige kicksen.
