Het stadshart van Valletta bestaat uit smalle steegjes waar kleurrijke balkons de zandkleurige woningen opvrolijken en de wind de geur van de zee met zich meebrengt. Tientallen meters lager beuken de golven tegen de stadmuur, terwijl de kanonnen zich opmaken voor hun saluutschoten. De terrassen vol Maltezers nippend aan hun cervezas en genietend van hun tapas.
Vanaf De Brink in het hart van Deventer loop je in een bijna rechte lijn richting De Adelaarshorst. Je hoeft slechts het geroezemoes van de zich verzamelende supporters te volgen om te weten waar je naartoe moet. Wanneer je het rode bakstenen stadion dan eindelijk in het vizier krijgt, is het geroezemoes inmiddels aangezwollen tot geraas. Op die iconische plek aan de Vetkampstraat schreeuwen en juichen de fans de spelers van het eerste toe. Jongens vaak nog, die al sinds kinds af aan dromen om in dit stadion voor de Eagles hun debuut te maken.
Dit verhaal begint in Amsterdam Geuzenveld en eindigt ogenschijnlijk in München, Duitsland. Een veelbelovende carrière dreigt daar op een koude novemberavond na nog geen 29 jaar vroegtijdig in het slop te raken. Niets blijkt minder waar. Nu zijn er wel meer (wereldberoemde) spitsen die door een ongelukkige blessure hun carrière vroegtijdig moeten beëindigen of nooit meer aan de top van hun kunnen komen, maar weinigen van hen kennen zoveel doorzettingsvermogen als Michael ‘Mighty Mike’ Mols.
Er is geen enkel videomateriaal vindbaar van zijn tijd bij Ajax of dat ene doelpunt dat hij maakte. Toch gaat er bijna geen dag voorbij dat ik niet stilsta bij Ajax’ laatste nummer 14. Een speler omgeven door mysterie die de nodige indruk heeft gemaakt in slechts zeven basisplaatsen en twee invalbeurten. Misschien komt het door dat iconische rugnummer dat hij met goedkeuring van de grote Cruijff als laatste zou dragen. Zo had het in ieder geval moeten zijn voor Roger Garcia Junyent, beter bekend als ‘Roger’.
Toen ik Patrick Kluivert in 1995 tijdens de Champions League finale zijn wereldberoemde goal zag maken, had ik er een nieuwe held bij. De drive, de techniek, de stijl en het rafelrandje. Ik was fan. Ik keek dan ook met lede ogen toe hoe Kluivert in 1997 naar AC Milan vertrok en hoopte vurig op een snelle terugkeer. Tevergeefs. Ik schiep een nieuwe droom en keek zoals zovelen uit naar een opvolger. Die opvolger liet niet eens zo heel lang op zich wachten, maar het bleek anders te lopen voor Iwan ‘Beyond Yourself’ Redan.
Tijdens mijn derde jaar studiejaar, speelde ik een periode lang elke vrijdagavond op het studentencomplex zaalvoetbal met een aantal lotgenoten. Het was een mooie tijd. Elke keer maar weer hopen dat er genoeg spelers kwamen opdagen en vooral de keeper en de scheids, zodat je af en toe ook nog gewisseld kon worden om bij te komen van de inspanning.
Op een warme zondagavond in augustus schud ik de klamme hand van een nerveuze jongen. Hij toont me het appartement waarin ik die week in Moskou zal verblijven. Na een wat schuchter begin, raken we aan de praat over waar we vandaan komen.
