Toen ik Patrick Kluivert in 1995 tijdens de Champions League finale zijn wereldberoemde goal zag maken, had ik er een nieuwe held bij. De drive, de techniek, de stijl en het rafelrandje. Ik was fan. Ik keek dan ook met lede ogen toe hoe Kluivert in 1997 naar AC Milan vertrok en hoopte vurig op een snelle terugkeer. Tevergeefs. Ik schiep een nieuwe droom en keek zoals zovelen uit naar een opvolger. Die opvolger liet niet eens zo heel lang op zich wachten, maar het bleek anders te lopen voor Iwan ‘Beyond Yourself’ Redan.

Tijdens mijn derde jaar studiejaar, speelde ik een periode lang elke vrijdagavond op het studentencomplex zaalvoetbal met een aantal lotgenoten. Het was een mooie tijd. Elke keer maar weer hopen dat er genoeg spelers kwamen opdagen en vooral de keeper en de scheids, zodat je af en toe ook nog gewisseld kon worden om bij te komen van de inspanning.

Op een warme zondagavond in augustus schud ik de klamme hand van een nerveuze jongen. Hij toont me het appartement waarin ik die week in Moskou zal verblijven. Na een wat schuchter begin, raken we aan de praat over waar we vandaan komen.

Het EK zit er weer op en het bevatte evenveel hoogtepunten als een jaar celibaat leven. Dood aan de romantiek, lang leven de tactiek! Met weemoed verlang ik terug naar een tijd die ik eigenlijk nooit gekend heb; een tijd waarin voetbal nog gelijkstond aan schoonheid en niet gecorrumpeerd was door grootheidswaan.

Het is al ruim na middernacht wanneer ik badend in het zweet wakker word. Zodra ik het klamme shirt aan mijn lichaam voel plakken, realiseer ik me dat ik koorts heb. Ik neem een slok water en maak me op voor een lange nacht. Terwijl ik weer terug in bed kruip en in een koortsachtige slaap val, sijpelen plots flarden van een droom mijn bewustzijn binnen. Vreemd genoeg wordt die droom bevolkt door niemand minder dan Robin Nelisse. En nog opvallender: in mijn koortsdroom heeft hij zojuist voor het grote FC Bayern München getekend…

Het kwam mij onlangs onder ogen: “Van den Bergh bondscoach VS onder-15”. Voor mij meer dan gewoon een nieuwtje tussendoor: sinds ik hem voor het eerst over de Nederlandse velden zag dartelen, vielen mij de vele overeenkomsten tussen mijzelf en Dave ‘The Flying Dutchman’ van den Bergh meteen op. Naast ons beider lak aan autoriteit, de kunst een mannetje te passeren met een één-tweetje en een sporadisch goed linkerbeen, vertoonden wij namelijk nog een opvallende gelijkenis: het begin van onze voetbalcarrière stond lang in de schaduw van een net iets betere voetballer. De mijne in die van Wybe, die van Dave in die van niemand minder dan Marc Overmars.

Soms, als ik mijn verbeelding weer eens de vrije loop laat, kruipen hele levensgeschiedenissen aan mijn geestesoog voorbij. Alleen het noemen van een naam doet mijn fantasie al opleven. Zo ook die van Jacques Mozes ‘Sjaak’ Polak, kleinzoon van een Joodse grootvader. Een familieband die hem ooit bijna verleidde zijn Nederlandse paspoort in te ruilen voor het Israëlische. Maar Sjaak is een Hagenees en Hagenezen zijn loyaal. Aan hun stad en aan hun taal.

Sommige spelers dragen voetbaltragiek met zich mee zoals zware jongens een ketting met een ijzeren bal. De hoogte- en dieptepunten wisselen elkaar af als dag en nacht. Soms van seizoen tot seizoen, soms van wedstrijd tot wedstrijd en heel soms van minuut tot minuut. Alsof iets moois nooit samen kan gaan zonder iets afstotelijks en succes simpelweg niet blijvend mag zijn.

8 mei 1994 was een koude zondagmiddag voor de tijd van het jaar. De zon brak maar niet door het donkergrijze wolkendek en koude windvlagen sloegen ons om de oren. De Adelaarshorst lag er dreigend bij, met zijn hoge muren die recht omhoog de hemel in staken. Het maakte een behoorlijk imposante indruk op de jongetjes uit de F1 van de Diepenveensche Sport Club, DSC.