Het was de kern van mijn tieneridentiteit: een stoffig prikbord bezaaid met memorabele levensgebeurtenissen. Kolderieke kleurplaten, wanstaltige familiefoto’s en uiteenlopende toegangsbewijzen werden vol trots met punaises doorboord. In het verdomhoekje – verscholen achter deze wildgroei van jeugdherinneringen – bevond zich mijn meest dierbare relikwie. Een doorleefde spelerskaart van de charismatische Cees Marbus.
Het is kerst en ik zit in de trein op weg naar mijn ouders. De Lebuïnuskerk doemt op terwijl ik de IJssel oversteek en de conducteur omroept dat we binnen enkele ogenblikken op station Deventer aankomen. Ik word altijd wat nostalgisch wanneer ik naar mijn ouderlijk huis ga en besluit om met vrienden van de middelbare school af te spreken. Ik weet dan nog niets van het verhaal waarvan ik het einde nu zo graag wil weten. Het verhaal van de tweede Beckham, de Beckham van Borneo.
Vanaf De Brink in het hart van Deventer loop je in een bijna rechte lijn richting De Adelaarshorst. Je hoeft slechts het geroezemoes van de zich verzamelende supporters te volgen om te weten waar je naartoe moet. Wanneer je het rode bakstenen stadion dan eindelijk in het vizier krijgt, is het geroezemoes inmiddels aangezwollen tot geraas. Op die iconische plek aan de Vetkampstraat schreeuwen en juichen de fans de spelers van het eerste toe. Jongens vaak nog, die al sinds kinds af aan dromen om in dit stadion voor de Eagles hun debuut te maken.
