Clubliefde. Elke transferperiode reppen supporters loze kreten omtrent dit onderwerp. Jammerlijk feit is dat geld het tegenwoordig wint van clubliefde. Of het avontuur. Het lekkere weer in een zuidelijker land. Des te mooier vind ik het als buitenlanders clubliefde vinden in Nederland. Zoals de Braziliaan Hugo Alves Velame bij FC Groningen.
Tijdens weken als deze heb je een exoot nodig. Iemand die zo kleurrijk en flamboyant is dat ie de grauwe wolkenpartijen en de kille druppels van het Nederlandse zomerweer doet verdwijnen. Die bevestigt dat het leven op zijn best is als de zon schijnt. Voetballers die passen bij die omschrijving bevolken de Eredivisie al jaren bij bosjes maar onder het keepersvolk zijn ze over het algemeen wat zeldzamer. Lichtpunt in de duisternis? Luciano José Pereira da Silva, misschien wel de Braziliaanste keeper die je je kon voorstellen.
FC Groningen kent een rijke traditie aan behendige en doelgerichte aanvallers: Arjen Robben, Luis Suarez en meer recentelijk Ritsu Doan. Toch is er natuurlijk maar één speler die in de jaren negentig de basis heeft gelegd voor de Groningse dynastie: Romano Sion; pijlsnel, ijzersterk en een prima neusje voor de goal. Tijdens Sion’s carrière belandt de aanvaller dikwijls aan de verkeerde kant van de wet. De flamboyante linkerspits heeft het geregeld aan de stok met Oom Agent.
Het is tegenwoordig een bekend probleem voor menig Nederlandse ploeg: toptalenten worden al op piepjonge leeftijd weggekaapt door Europese topclubs. Debuteren in eigen land is niet langer interessant als Manchester City, Real Madrid of Liverpool met een blanco cheque zwaaien. Aan de andere kant van het spectrum is uitwijken naar een ander land op jonge leeftijd voor mindere goden soms juist de enige kans op profvoetbal. Ook voor Oostenrijker Rolf Landerl ging deze vlieger 25 jaar geleden op.
De kleedkamer is een ecosysteem op zich: de jonkies poetsen de schoenen van de vedettes, de aanvoerder heeft altijd het laatste woord en schuine voetbalgrappen zijn schering en inslag. Als je niet aan alle voorwaarden van een prototype voetballer voldoet, ben je al snel de pineut. De bikkelharde kleedkamer in combinatie met de ongekende prestatiedruk van buitenaf wordt sommige broodvoetballers te veel. Zo ook voor gewezen toptalent Jordi Hoogstrate, die zijn immense belofte nooit volledig inlost.
Bij een cadeautje voor een vrouw kom ik meestal uit bij Rituals, bonbons of een fles wijn. Dit keer is de keuze op het laatste gevallen en bij de slijter vind ik een rode Argentijn. ‘Inpakken, meneer?’ vraagt de verkoper. Ik reageer niet, want zijn bedrijfstenue leidt me af. Gall & Gall. Was er niet een voetballer die zo heette? Verrek, ja. Joop Gall.
