FC Groningen kent een rijke traditie aan behendige en doelgerichte aanvallers: Arjen Robben, Luis Suarez en meer recentelijk Ritsu Doan. Toch is er natuurlijk maar één speler die in de jaren negentig de basis heeft gelegd voor de Groningse dynastie: Romano Sion; pijlsnel, ijzersterk en een prima neusje voor de goal. Tijdens Sion’s carrière belandt de aanvaller dikwijls aan de verkeerde kant van de wet. De flamboyante linkerspits heeft het geregeld aan de stok met Oom Agent.
Het is tegenwoordig een bekend probleem voor menig Nederlandse ploeg: toptalenten worden al op piepjonge leeftijd weggekaapt door Europese topclubs. Debuteren in eigen land is niet langer interessant als Manchester City, Real Madrid of Liverpool met een blanco cheque zwaaien. Aan de andere kant van het spectrum is uitwijken naar een ander land op jonge leeftijd voor mindere goden soms juist de enige kans op profvoetbal. Ook voor Oostenrijker Rolf Landerl ging deze vlieger 25 jaar geleden op.
De kleedkamer is een ecosysteem op zich: de jonkies poetsen de schoenen van de vedettes, de aanvoerder heeft altijd het laatste woord en schuine voetbalgrappen zijn schering en inslag. Als je niet aan alle voorwaarden van een prototype voetballer voldoet, ben je al snel de pineut. De bikkelharde kleedkamer in combinatie met de ongekende prestatiedruk van buitenaf wordt sommige broodvoetballers te veel. Zo ook voor gewezen toptalent Jordi Hoogstrate, die zijn immense belofte nooit volledig inlost.
Bij een cadeautje voor een vrouw kom ik meestal uit bij Rituals, bonbons of een fles wijn. Dit keer is de keuze op het laatste gevallen en bij de slijter vind ik een rode Argentijn. ‘Inpakken, meneer?’ vraagt de verkoper. Ik reageer niet, want zijn bedrijfstenue leidt me af. Gall & Gall. Was er niet een voetballer die zo heette? Verrek, ja. Joop Gall.
Het zijn de spelers die hun club nimmer in de steek laten. De mannen die altijd voor hun ploeg strijden in zowel voor- als tegenspoed. De voetballers die niet zonder hun jeugdliefde kunnen en vice versa. Het zijn de vaandeldragers van onvoorwaardelijke clubliefde. Ze worden in de hedendaagse voetballerij met uitsterven bedreigd. Een voetballer die dit als geen ander kan beamen? Paul Matthijs.
Veel voetballers scoren regelmatig buiten de grenzen van het voetbalveld. Zo waren in Nijmegen de streken van Bram Nuytinck berucht en stond de selectie van NEC een keer bij me in de kroeg. Andy van der Meyde en Fernando Ricksen schreven er bestsellers over en Romário was niet vies van een vluggertje. Via-via ving ik verhalen op over escapades van Jon-Dahl Tomasson. Allemaal wisten zij veelvuldig met hun middelste been te scoren, maar zij presteerden dit nooit binnen de lijnen. Dat lukte Erik Nevland wel.
