Geld als water. Vorstelijk betaalde wereldsterren. Pep aan het roer. Manchester City behoort tot de absolute grootmachten van het hedendaagse voetbal. Maar niet eens zo heel lang geleden was de rijkste club ter wereld nog een echte arbeidersvereniging, op en neer pendelend tussen de divisies. Een warme thuishaven bovendien voor menig middelmatig prof uit de Lage Landen. We tellen er 9.
Druk van de familie. Binding met het land van herkomst. Een beter gevoel. Jongens als Hakim Ziyech, Sergiño Dest en straks ongetwijfeld ook Mohamed Ihattaren verschuilen zich achter tal van drogredenen om níet voor het Nederlands Elftal te kiezen. In werkelijkheid is er maar één schuldige aan te wijzen voor deze uitstroom van toptalent met twee paspoorten: Marco van Basten. Uğur Yildirim kan er over meepraten.
Met een pot Kruidvat-gel als vaste wapen probeerde ik gedurende mijn puberjaren menig kapsel uit. Stekeltjes, een lange mat en natuurlijk het in die jaren immens populaire McDonalds-kapsel. De ene na de andere coupe kwam voorbij en allemaal met even weinig succes.
De Galgenwaard. De Adelaarshorst. De Vijverberg. Stuk voor stuk namen van stadions die historie ademen. Die passie oproepen bij zowel speler als publiek. Sfeer? Alleen het uitspreken van de naam is al genoeg. Sommige clubs doen hun roemruchte verleden én eigenwaarde liever in de uitverkoop en beledigen hun achterban met een tweewekelijkse nachtmerrie in een gesponsorde voetbalarena. Hier zijn de 9 meeste pijnlijke voorbeelden van dit moment.
Lang was Leeroy Echteld voor mij niet meer dan een naam van een oud-profvoetballer. Slechts een herinnering aan mijn Paniniplaatjesverzameling uit 1995. Tot ik deze week terechtkwam op de Wikipedia-pagina van de oud-aanvaller van SC Heerenveen en een schokkende ontdekking deed. Leeroy heet niet Leeroy, maar Lee-Roy. Met een streepje ertussen.
In de jaren ’90 stegen twee sportieve Hill’s boven zichzelf uit. Eerst was er Damon Hill, de Formule 1-coureur die op 36-jarige leeftijd opeens de hegemonie van Michael Schumacher doorbrak. Daarna nam Delano Hill het stokje van zijn naamgenoot haast feilloos over, door met het nietige Willem II boven PSV en Ajax te eindigen en zich voor de Champions League te plaatsen. Aangezien dit een website over epische voetballers is, is deze ode vooral aan de immer hardwerkende Delano gericht.
Het is tegenwoordig een bekend probleem voor menig Nederlandse ploeg: toptalenten worden al op piepjonge leeftijd weggekaapt door Europese topclubs. Debuteren in eigen land is niet langer interessant als Manchester City, Real Madrid of Liverpool met een blanco cheque zwaaien. Aan de andere kant van het spectrum is uitwijken naar een ander land op jonge leeftijd voor mindere goden soms juist de enige kans op profvoetbal. Ook voor Oostenrijker Rolf Landerl ging deze vlieger 25 jaar geleden op.
