Sommige spelers komen nooit in aanmerking voor de rubriek ‘Hoe is het nu met?’. Niemand vraagt zich simpelweg ooit af hoe het met hen is. Het zijn spelers aan wie nooit een Google-zoekopdracht wordt gewijd. Spelers die het recht om vergeten te worden niet nodig hebben. Arco Jochemsen is zo’n speler. Onterecht natuurlijk.
Onverwachte promoties – ik heb er een zwak voor. Het levert vrijwel altijd prachtige taferelen op. Club noch stad zijn klaar voor zo’n grote stap en halen in blinde paniek de ene na de andere noodgreep uit. Supporters vieren feest alsof er geen morgen is en uit de kluiten gewassen amateurs krijgen ineens de kans op het hoogste niveau uit te komen. Zo verging het ook Damien Hertog, toen het nietige RBC in 2000 totaal onverwachts de nacompetitie winnend afsloot.
Praten is over het algemeen niet het sterkste punt van de Nederlandse voetbalprof. Een paar uit het hoofd geleerde cliché-zinnetjes – veel verder komen ze niet. Hun Scandinavische ploeggenoten laten daarentegen al na een week op Hollandse bodem de ene de na de andere volzin uit hun mond rollen. Hier zijn 11 boegbeelden van dit unieke fenomeen.
Profvoetballers en muziek – het is altijd een schrijnende combinatie geweest. Al toen ik op de middelbare school zelf nog niet verder kwam dan Linkin Park en Limp Bizkit, haalde de VI Persoonlijk-rubriek de meest vervelende muzieksnob in mij naar boven. Smartlappen en R&B-glijers. Voor de gemiddelde Eredivisieprof leken er maar twee soorten liedjes te bestaan.
‘Alles naar wens?’, vraagt mijn kapper, terwijl ik verslagen in de spiegel staar. Een zomerse coupe – soit. Maar dit is wel heel rigoureus. Mijn volle bos is gekortwiekt en staat recht overeind. In een tijdsbestek van nog geen 20 minuten ben ik Edward Sturing geworden.
Jullie, de lezers, hebben gesproken. In de twee jaar dat Epische Voetballers nu live is, zijn dit de 11 oud-profs die jullie het meeste aandacht hebben gegund. Dit zijn de helden die jullie het meest gemist hebben. De heroïsche vedettes die nog steeds in jullie dromen opduiken. Tezamen vormen zij de meest epische Eredivisie-opstelling ooit.
Hij is eigenaar van de mooiste allitererende naam in de Eredivisie, bemachtigde een felbegeerde plek op een Croky Topshot en was prominent te bewonderen in Panini’s Voetbal ‘95. Maar of iemand hem ooit daadwerkelijk heeft zien spelen? Ik vraag het me af. Ik niet in elk geval. En toch hoef ik niet diep in mijn geheugen te graven om Warry van Wattum voor de geest te halen. Warry is een epische voetballer – dat zal niemand betwisten. En dat is-ie al zolang ik me kan herinneren.
