Zoals zoveel Nigeriaanse leeftijdgenoten heeft de jonge Pius Ikedia een droom: doorbreken als profvoetballer in Europa. De pas 19-jarige Ikedia is dan ook door het dolle heen als Ajax hem in de zomer van 1999 die kans biedt. Uitgerekend de club waar zijn helden Finidi George en Nwankwo Kanu furore hebben gemaakt. Dat kan niet misgaan.
Sinds de jaren ’90 zijn Australiërs graag geziene gasten in de Eredivisie. Op technische hoogstandjes zal je ze niet snel betrappen: wie een Aussie binnenhaalt, weet zich vooral verzekerd van een hardwerkende, goedlachse modelprof, zoals recent nog PSV met Trent Sainsbury. Er is één man die voor mij met kop en schouders boven al deze ‘blocks from Down Under’ uitsteekt: Brett Emerton, de granieten rechtsback die aan het begin van deze eeuw grootse successen viert bij Feyenoord en mij laat zien dat je als vleugelverdediger ook best leuke dingen kunt doen in het veld.
Wereldkampioen worden als spits zónder te scoren. Met lede ogen zie ik hoe Olivier Giroud het dit jaar voor elkaar krijgt in Rusland. De bal tussen de palen schieten is al teveel gevraagd voor de Franse aanvaller, maar daarom heeft bondscoach Didier Deschamps hem ook niet opgesteld. Hij geeft Giroud maar één taak mee: minimaal twee verdedigers bezighouden met zijn onbeholpen gebeuk, zodat zijn watervlugge ploegmaats zich naar de eindoverwinning kunnen dartelen. Precies de succesformule die de voormalige trainers van Maikel Renfurm maar al te graag toepasten.
Als ik in De Gelderlander lees dat Jack de Gier is aangesteld als nieuwe trainer van NEC, kan ik een glimlach niet onderdrukken. Altijd mooi als een publiekslieveling als hoofdcoach terugkeert op het oude nest. Alleen, wie is toch die inwisselbare IT-consultant op de begeleidende foto?
Sinds Mohammed Salah het prachtige rode tricot van Liverpool om zijn schouders heeft, is hij niet te stuiten. Vanavond moet zijn oude ploeg AS Roma eraan geloven. Tot zijn publiekswissel hebben de Romeinen absoluut niets te vertellen op Anfield Road. Het is een genot om naar te kijken. Zonder de Egyptenaar lijken de Liverpudlians echter hun aandacht te verliezen en hetzelfde geldt voor mij. Onbewust dwalen mijn gedachten af naar een andere balvirtuoos uit het land van de Nijl, die twintig jaar geleden kortstondig in de Eredivisie schitterde.
Het is een fenomeen dat me al sinds de aanstelling van Jan Wouters als coach bij Ajax mateloos fascineert: hoe stoere spelers kunnen veranderen in kleurloze trainers.
Na vijf lijstjes met vergeten voetballers op LinkedIn weet ik inmiddels dat er tal van Eredivisieprofs zijn die na hun carrière een gewone baan hebben gevonden. Ze hebben gekozen voor een ‘maatschappelijke’ carrière, zoals de oud-profs dat zelf zo mooi omschrijven. Weinigen onder hen hebben dat maatschappelijke echter zo letterlijk genomen als Mourad Mghizrat, voormalig dribbelaar van beroep.
