Met een pot Kruidvat-gel als vaste wapen probeerde ik gedurende mijn puberjaren menig kapsel uit. Stekeltjes, een lange mat en natuurlijk het in die jaren immens populaire McDonalds-kapsel. De ene na de andere coupe kwam voorbij en allemaal met even weinig succes.
De Galgenwaard. De Adelaarshorst. De Vijverberg. Stuk voor stuk namen van stadions die historie ademen. Die passie oproepen bij zowel speler als publiek. Sfeer? Alleen het uitspreken van de naam is al genoeg. Sommige clubs doen hun roemruchte verleden én eigenwaarde liever in de uitverkoop en beledigen hun achterban met een tweewekelijkse nachtmerrie in een gesponsorde voetbalarena. Hier zijn de 9 meeste pijnlijke voorbeelden van dit moment.
Lang was Leeroy Echteld voor mij niet meer dan een naam van een oud-profvoetballer. Slechts een herinnering aan mijn Paniniplaatjesverzameling uit 1995. Tot ik deze week terechtkwam op de Wikipedia-pagina van de oud-aanvaller van SC Heerenveen en een schokkende ontdekking deed. Leeroy heet niet Leeroy, maar Lee-Roy. Met een streepje ertussen.
In de jaren ’90 stegen twee sportieve Hill’s boven zichzelf uit. Eerst was er Damon Hill, de Formule 1-coureur die op 36-jarige leeftijd opeens de hegemonie van Michael Schumacher doorbrak. Daarna nam Delano Hill het stokje van zijn naamgenoot haast feilloos over, door met het nietige Willem II boven PSV en Ajax te eindigen en zich voor de Champions League te plaatsen. Aangezien dit een website over epische voetballers is, is deze ode vooral aan de immer hardwerkende Delano gericht.
Het is tegenwoordig een bekend probleem voor menig Nederlandse ploeg: toptalenten worden al op piepjonge leeftijd weggekaapt door Europese topclubs. Debuteren in eigen land is niet langer interessant als Manchester City, Real Madrid of Liverpool met een blanco cheque zwaaien. Aan de andere kant van het spectrum is uitwijken naar een ander land op jonge leeftijd voor mindere goden soms juist de enige kans op profvoetbal. Ook voor Oostenrijker Rolf Landerl ging deze vlieger 25 jaar geleden op.
NRC dook afgelopen weekend met een sterk, diepgravend artikel in de jeugdopleidingen van Nederlandse profclubs, waarin op dit moment zo’n 3.600 jongens actief zijn. Het is dringen op weg naar de top: wie op zijn 8e wordt gescout, heeft slechts 2 procent kans om 10 jaar later daadwerkelijk profvoetballer te zijn. Hoewel tegenslag, stress en faalangst door de prestatiedruk constant op de loer liggen, laat de begeleiding van spelertjes nog vaak te wensen over. Als ik het artikel uit heb moet ik ineens denken aan Andwelé Slory. Of sterker nog: aan zijn moeder.
Luka Modric droeg zijn Gouden Bal deze week op aan voetballers die de prijs eerder verdienden te winnen, maar hem niet kregen, ‘zoals Xavi, Andrés Iniesta en Wesley Sneijder’. Ik had veel liever gezien dat hij de Gouden Bal had opgedragen aan spelers die ooit voorbestemd waren een wereldtopper te worden, maar om wat voor redenen dan ook hun carrière in het slop zagen belanden. Spelers als Toine Rorije, Jordi Hoogstrate of Brutil Hosé. Of de man aan wie deze ode is gewijd: Kevin Bobson.
