Als je de voetbalwereld volgt, ben je ervan overtuigd dat je kijk op het spelletje hebt. Die inzichten deel je te pas en te onpas en ondertussen doe je alsof je naar andermans opinies luistert, terwijl je denkt: wat een gelul. Anderen zwetsen maar wat. Mijn vergeten voorspellingen omvangen onder meer dat Nederland in 2014 wel eens hoge ogen kon gooien op het WK en dat Ibrahim Afellay het niveau van Barcelona aankon. Wat nog meer? Ik dacht dat Jasar Takak een glansrijke carrière tegemoet ging.
Veel voetballers scoren regelmatig buiten de grenzen van het voetbalveld. Zo waren in Nijmegen de streken van Bram Nuytinck berucht en stond de selectie van NEC een keer bij me in de kroeg. Andy van der Meyde en Fernando Ricksen schreven er bestsellers over en Romário was niet vies van een vluggertje. Via-via ving ik verhalen op over escapades van Jon-Dahl Tomasson. Allemaal wisten zij veelvuldig met hun middelste been te scoren, maar zij presteerden dit nooit binnen de lijnen. Dat lukte Erik Nevland wel.
Niet iedereen is zo’n clubman als Jan Vreman, die zijn hele carrière bij De Graafschap speelde en daarna bij de technische staf in Doetinchem aan de slag ging. Nee, er zijn genoeg andere carrières. Na deel 1 zijn hier opnieuw 11 broodvoetballers.
Hoogtepunten bereik je als voetballer normaal gesproken met het eerste elftal. Als je bij de selectie zit, dan telt het tweede niet. Nee, daar doen jeugdspelers ervaring en gelouterde namen wedstrijdritme op. Door de continu wijzigende samenstellingen kan een tweede elftal weinig bereiken. Of toch wel? Voor Ruud Kras is de heroïsche bekertocht van Ajax 2 in 2002 misschien wel het hoogtepunt van zijn carrière.
Stel je voor: Je speelt bij een grote club in Nederland, en na een goed eerste seizoen beland je na wat mindere wedstrijden op de bank. De media betwisten jouw positie, de fans kopiëren deze ontevredenheid en de trainer kiest voor andere spelers op jouw plek. Je maakt minder speelminuten in het eerste elftal. Wat ga je dan doen? De huidige tijdsgeest laat zien dat je moet morren, klagen en roepen dat je weg wilt. Leven bij de waan van de dag, je verongelijkt gedragen en vinden dat je meer krediet zou moeten krijgen. Fout. Je moet karakter tonen, keihard werken en doorzetten. Dan kom je er wel. Zoals Tomasz Rząsa.
Op de basisschool hadden we ‘m allemaal: het Panini-plaatjesboek Voetbal ’95. Uit m’n hoofd kostte een pakje voetbalplaatjes 75 cent. Vijf voetbalplaatjes kwamen je ten deel, waarvan 1 bijzondere: een actieplaatje, omgeven door glitters. Deze waren speciaal. Deze moest je hebben.
22 jaar later wordt pijnlijk duidelijk dat de redactie van Voetbal ’95 slechts uit één persoon bestond. Uit alles blijkt dat dit boek snel in elkaar is gezet. Het resultaat: tekstuele pareltjes worden afgewisseld met inspiratieloze omschrijvingen, complete missers en regelrecht broddelwerk. Hier volgen er 11.
Een carrière lang voetballen in de middenmoot, of erger nog, het rechterrijtje. Vaak heb ik me afgevraagd of ik het zou kunnen. Het maximaal haalbare? Een sobere 6e plaats. Elk seizoen weer met een schuin oog naar de onderste plekken kijken. Zo goed als nooit van de traditionele top 3 winnen. Elk jaar hopen op een gunstige loting in de KNVB-beker en de Fairplaypunten in de gaten houden voor de Intertoto-cup. Waarschijnlijk zou ik hiervoor passen, of snel naar een buitenlandse voetbalcompetitie verkassen – dan maar avontuur. Nee, sommigen blijven in Nederland voetballen. Genoeg voetballers kennen niet anders. Zoals Jan-Paul Saeijs.
