Het WK vrouwenvoetbal is ten einde. Menig potje heb ik gekeken, en ook ik ontkom niet aan de vergelijking met de mannelijke evenknieën. Welk verschil mij opviel? De vrouwelijke voetballers zijn niet zulke spierbundels. Je ziet geen kleerkasten zoals Clarence Seedorf of Adebayo Akinfenwa. Daarom past het vrouwenvoetbal beter bij sommige mannen. Zoals Sebastián Pardo.
Hij debuteerde voor Vitesse tegen Liverpool in de UEFA Cup, was in 2010 clubtopscorer van FC Zwolle en werd later publiekslieveling bij Emmen. In 11 seizoenen in het Nederlandse betaalde voetbal speelde hij 213 competitiewedstrijden en maakte hij 32 doelpunten. Allemaal fraaie feiten, maar toch denkt iedereen bij Eldridge Rojer aan iets compleet anders.
De aanblik van de Mexicaanse spits staat op mijn netvlies gebrand. Zijn temperament. Die scherpe ogen. Maar vooral: het ontbreken van zijn nek. Hoe heeft Cuauhtémoc Blanco toch zo’n glansrijke carrière kunnen hebben, ondanks zijn vreemde postuur?
Supertrio’s zijn van alle tijden. Waar een paar jaar geleden de loftrompet werd gestoken over ‘MSN’ en ‘BBC’, delen nu Salah, Mané & Firmino in Engeland en Neymar, Mbappé & Cavani in Frankrijk de lakens uit. Alles goed en aardig, maar bij het woord ‘supertrio’ gaan mijn gedachten direct naar Spangen, seizoen 2004/2005. Met Ricky van den Bergh, Danny Koevermans en Riga Mustapha.
Eind januari komt in het nieuws dat Usain Bolt stopt als voetballer van Central Coast Mariners in Australië. 8 gouden medailles op de Olympische spelen zijn mooi, maar bieden geen garantie om je in de bikkelharde voetbalwereld te redden. Voetbal bestaat uit meer facetten dan alleen rennen – maar het komt wel van pas. Vraag dat maar aan Dennis Rommedahl.
‘Overdag is het een sobere voetballer van de plaatselijke voetbalvereniging in Heerenveen. Maar eenmaal van het voetbalveld verdwenen, verandert deze man in een nietsontziend drankorgel.’ Het had de aankondiging van Jambers kunnen zijn, maar het was toch echt Johan Derksen die – in iets andere bewoordingen – Marcel Seip omschreef.
Tien jaar geleden speelde ik bijna elke dag Pro Evolution Soccer op de Playstation. Een vriend en ik hadden allebei een eigen team gemaakt en voetbalden hele competities tegen elkaar. Kozen we de beste spelers? Nee joh. Christian Abbiati was mijn keeper, Massimo Oddo de penaltyspecialist en Ivan de la Peña de stofzuiger op het middenveld. En mijn linksvoor was steevast Brett Holman.
