Dinsdagochtend, 08.15. Ik stap de trein uit om naar m’n werk te gaan en begeef me tussen allerlei mensen met datzelfde doel. Gezichten zie ik niet in m’n haast. Tot een bekende kop m’n aandacht trekt. Verrek, daar staat een epische voetballer. Earnest Stewart staat op het perron 7b. Wat doet hij daar op Utrecht Centraal?
Het is inmiddels al 10 jaar geleden dat FC Twente kampioen van Nederland werd. Coach Steve McLaren had met Blaise N’Kufo, Bryan Ruiz, Theo Janssen en Cheick Tioté flink wat kwaliteit rondlopen. In de achterhoede speelden echter geen hoogvliegers. Sterker nog, het was middelmaat wat de klok slaat. Zoals Ronnie Stam.
Clubliefde. Elke transferperiode reppen supporters loze kreten omtrent dit onderwerp. Jammerlijk feit is dat geld het tegenwoordig wint van clubliefde. Of het avontuur. Het lekkere weer in een zuidelijker land. Des te mooier vind ik het als buitenlanders clubliefde vinden in Nederland. Zoals de Braziliaan Hugo Alves Velame bij FC Groningen.
Het WK vrouwenvoetbal is ten einde. Menig potje heb ik gekeken, en ook ik ontkom niet aan de vergelijking met de mannelijke evenknieën. Welk verschil mij opviel? De vrouwelijke voetballers zijn niet zulke spierbundels. Je ziet geen kleerkasten zoals Clarence Seedorf of Adebayo Akinfenwa. Daarom past het vrouwenvoetbal beter bij sommige mannen. Zoals Sebastián Pardo.
Hij debuteerde voor Vitesse tegen Liverpool in de UEFA Cup, was in 2010 clubtopscorer van FC Zwolle en werd later publiekslieveling bij Emmen. In 11 seizoenen in het Nederlandse betaalde voetbal speelde hij 213 competitiewedstrijden en maakte hij 32 doelpunten. Allemaal fraaie feiten, maar toch denkt iedereen bij Eldridge Rojer aan iets compleet anders.
De aanblik van de Mexicaanse spits staat op mijn netvlies gebrand. Zijn temperament. Die scherpe ogen. Maar vooral: het ontbreken van zijn nek. Hoe heeft Cuauhtémoc Blanco toch zo’n glansrijke carrière kunnen hebben, ondanks zijn vreemde postuur?
