Het weer wordt grijzer, de dagen korter. Witbiertjes op het terras maken plaats voor herfstbok bij de kachel. Boerenkool vervangt de zomerse salades en het gemoed wordt her en der wat somber. Er is geen ontkomen aan: de herfst van 2018 staat voor de deur en duwt zijn gure wind door de klepperende brievenbus. Het maakt me (nog) melancholischer dan gebruikelijk. De ode van deze week. Ik zet mij ertoe. Via de eindeloze hoeveelheid epische voetballers zoek ik naar iemand wiens naam een glimlach op mijn gezicht tovert. Al bij de A slaat de positiviteit toe. De goedlachse Martijn Meerdink is de epische voetballer van dienst.
De Graafschap
Hazem Emam – Legende in de Achterhoek
Alle odesSinds Mohammed Salah het prachtige rode tricot van Liverpool om zijn schouders heeft, is hij niet te stuiten. Vanavond moet zijn oude ploeg AS Roma eraan geloven. Tot zijn publiekswissel hebben de Romeinen absoluut niets te vertellen op Anfield Road. Het is een genot om naar te kijken. Zonder de Egyptenaar lijken de Liverpudlians echter hun aandacht te verliezen en hetzelfde geldt voor mij. Onbewust dwalen mijn gedachten af naar een andere balvirtuoos uit het land van de Nijl, die twintig jaar geleden kortstondig in de Eredivisie schitterde.
Dave Bus – Op karakter
Alle odesVeel hebben we niet gemeen, Dave Bus en ik. Behalve dat we beide uit Gelderland komen, ontbeer ik het blonde gemillimeterde haar en het talent om het stoïcijns ver te schoppen in de voetballerij. Eigenlijk houdt de vergelijking al heel snel op. Ik student, hij cultheld. We hebben wel beide gevoetbald. Maar ook daar valt weinig vergelijk te trekken.