‘Kappen met die hakjes!’ De trainer in kwestie laat er deze middag geen gras over groeien. Druk zwaaiend langs de lijn toont de beste man zijn ongenoegen. Het lijkt sinds de geboorte van mijn voetballoopbaan het credo van het ganze trainersgilde: normaal doen. Geen frivoliteiten in de tijd van de baas. Voor mij blijft het rijk der artistieke hoogstandjes jarenlang verboden terrein. In 1996 komt daar plotsklaps verandering in. De voetbalmissionaris in kwestie? Ali Ibrahim.
Soms zie ik hem op mijn scherm verschijnen en denk ik: Dennis van der Geest is Stefan Postma en vice versa. Een snelle oogopslag op beide mannen spreekt voor de verwarring die mij treft. Nadere bestudering van hun portretten niet. Stefan Postma is wat je noemt ‘een boom van een kerel’. Als hij net als Dennis als judoka rollebollend over de mat door het leven was gegaan, had dat vast niemand verbaasd. In plaats daarvan koos de geboren Utrechter als voetballer voor een plek tussen de palen. Op zijn palmares staat onder meer USV Elinkwijk, een roemrijke club.
Het weer wordt grijzer, de dagen korter. Witbiertjes op het terras maken plaats voor herfstbok bij de kachel. Boerenkool vervangt de zomerse salades en het gemoed wordt her en der wat somber. Er is geen ontkomen aan: de herfst van 2018 staat voor de deur en duwt zijn gure wind door de klepperende brievenbus. Het maakt me (nog) melancholischer dan gebruikelijk. De ode van deze week. Ik zet mij ertoe. Via de eindeloze hoeveelheid epische voetballers zoek ik naar iemand wiens naam een glimlach op mijn gezicht tovert. Al bij de A slaat de positiviteit toe. De goedlachse Martijn Meerdink is de epische voetballer van dienst.
Sinds Mohammed Salah het prachtige rode tricot van Liverpool om zijn schouders heeft, is hij niet te stuiten. Vanavond moet zijn oude ploeg AS Roma eraan geloven. Tot zijn publiekswissel hebben de Romeinen absoluut niets te vertellen op Anfield Road. Het is een genot om naar te kijken. Zonder de Egyptenaar lijken de Liverpudlians echter hun aandacht te verliezen en hetzelfde geldt voor mij. Onbewust dwalen mijn gedachten af naar een andere balvirtuoos uit het land van de Nijl, die twintig jaar geleden kortstondig in de Eredivisie schitterde.
Veel hebben we niet gemeen, Dave Bus en ik. Behalve dat we beide uit Gelderland komen, ontbeer ik het blonde gemillimeterde haar en het talent om het stoïcijns ver te schoppen in de voetballerij. Eigenlijk houdt de vergelijking al heel snel op. Ik student, hij cultheld. We hebben wel beide gevoetbald. Maar ook daar valt weinig vergelijk te trekken.
