Het was de kern van mijn tieneridentiteit: een stoffig prikbord bezaaid met memorabele levensgebeurtenissen. Kolderieke kleurplaten, wanstaltige familiefoto’s en uiteenlopende toegangsbewijzen werden vol trots met punaises doorboord. In het verdomhoekje – verscholen achter deze wildgroei van jeugdherinneringen – bevond zich mijn meest dierbare relikwie. Een doorleefde spelerskaart van de charismatische Cees Marbus.