Waren het de weelderige slierten of toch die mysterieuze kijkers? Een ding was zeker: deze voetballer kon mij vanaf het eerste moment mateloos fascineren. Hij liet zich met zijn onstuimige voorkomen in geen enkel keurslijf persen en laveerde in een schemergebied tussen vrijgevochten bohemien en zorgeloze zwerver. En toch ging het hier om een rechtgeaarde profvoetballer. Een eigenzinnige aanvaller luisterend naar de naam Max Huiberts. Hij deed mij soms in verste verte denken aan het verloren broertje van Boy Zonderman. Slonzig, rebels en een tikkeltje onbezonnen. Het witte gaasshirt had plaatsgemaakt voor een fraai voetbaltenue. En de gitaar was vervangen door een paar keurige kicksen.

Vol bravoure betrad hij het veld. Natte haren. Bruuske kop. En een getergde blik vol meedogenloosheid. Een Spaanse stier op voetbalschoenen. Maar waar de stier zich manifesteerde als geboren verliezer verliet deze tirannieke verdediger de arena steevast als ultieme winnaar. Het is natuurlijk de mediterrane sloopkogel uit Galicië: José Fortes Rodriguez.