Terwijl hier het kwik geregeld oploopt tot tropische temperaturen, slaat een groot deel van Nederland zijn vakantiedagen stuk over de grens. Een populaire bestemming voor pubers en jongvolwassenen? Chersonissos, de haast Hollandse enclave op Kreta. Friet van Piet, Hof van Holland en Senseo-verhuur, de Ik-hou-van-Holland-Nederlander hoeft er geen heimwee te hebben.
Er komen de laatste tijd veel dingen samen. Zo ben ik tijdens de gangen door met mijn moeder aan het appen terwijl het dessert op tafel komt. Op exact hetzelfde moment stuurt mijn moeder een foto door waarop zij en mijn vader hetzelfde taartje aan het nuttigen zijn. Een dag later loop ik op een feestje dat zijn einde nadert. Op weg naar de uitgang hoor ik ineens ABBA ’s Lay All Your Love On Me over het terrein schallen en de mensen gaan massaal uit hun dak. Wanneer ik 20 minuten later op mijn patatje oorlog wacht, lees ik dat ABBA voor het eerst in 35 jaar met nieuwe muziek komt.
Weinig Eredivisie-voetballers zijn zo geliefd en herkenbaar als de Braziliaanse rechtsbuiten Wamberto. Als belichaming van het sambavoetbal slalomt Wamberto rond de eeuwwisseling langs menig verdediger en verblijdt toeschouwers met zijn rappe passeerbewegingen en messcherpe voorzetten. Zijn fratsen op het veld, guitige lach en het veel te grote Ajax-tricot om de schouders maken ‘Wampie’ tot een een echte knuffel-Braziliaan. Daarom: een ode aan de vrolijkste vleugelflitser van de afgelopen 20 jaar.
Met de Catalaanse premier Carles Puigdemont in ballingschap en verschillende hooggeplaatste regionale politici achter de tralies, lijkt de ultieme droom van miljoenen Catalanen voorlopig van de baan. Het autoritaire Spaanse overheidsapparaat laat andermaal zijn spierballen zien en Europa lijkt in de ban van ‘El Procés Català’, ofwel de weg naar onafhankelijkheid die sinds 2012 door de Generalitat is ingeslagen. Toch is het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven niets nieuws. Ook in de jaren voorafgaand van ‘El Procés’ laten veel Catalaanse prominenten van zich spreken. Zo ook Oleguer Presas i Ronem, voormalig Godenzoon en inmiddels gevierd én gevreesd Catalaans intellectueel.
Het is 2003. Ik ben net 17 jaar oud en elke zaterdag ben ik met mijn maten ergens in de regio met de plaatselijke VV in een hevige strijd verwikkeld om het kampioenschap in de Vierde Klasse Oost. Onze vaders staan langs de lijn – weer of geen weer – zonder de illusie dat ook maar een van ons nog eens door zal breken.
Het is midden jaren 90. Op de radio gaat het over Nwankwo Kanu. Zijn schoenmaat komt aan de orde. Maat zevenenveertig. Ik laat het op mij inwerken. Fascinerend. Praktische dingen schieten me meteen te binnen. Hoe koopt hij bijvoorbeeld schoenen?
Het is een mooie zondag in Amsterdam en ik fiets met mijn vriendin door de Plantagebuurt. Enthousiast wijst ze een pand aan. ‘Kijk, in dat huis, daar woont Chris Zegers! Laatst zag ik hem de deur openen en naar binnen gaan.’ Ik haal mijn schouders op. Sympathieke gast, die Zegers, maar het maakt me weinig uit waar hij woont. Een paar minuten later is het mijn beurt om vrolijk te worden. ‘Zag je dat? Daar liep Mario Melchiot!’
