In Nederland zijn er weinig spelers die een transfer van Feyenoord naar Ajax aandurven. Wat heet, deze Judassen zijn op één hand te tellen. In Amsterdam sta je als voetballer met een Feyenoord-verleden bij aankomst al met 1-0 achter en heb je heel wat goed te maken bij de supporters. Zelfs als je de overstap al op zestienjarige leeftijd maakt, zoals bij Richard Knopper het geval is. Gelukkig houdt Richard zijn verleden in Rotterdam altijd goed verborgen.
Polen heeft een ongekende aantrekkingskracht op mij. Dat was ik even vergeten tot ik dit weekend tijdens een feestje op een voorraadje Tyskie bier stuitte. Met een glimlach zocht ik toen de feestverantwoordelijke op om eens te informeren. De bierblikken uit Polen bleken souvenirs van een zomertrip. Jaren terug moest en zou ik ook eens naar Polen.
Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Wanneer Laurent Delorge op aandringen van Co Adriaanse in Den Haag aankomt, heeft de Vlaming al een tumultueus voetballeven achter zich. Een jaar eerder wordt de aanvallende middenvelder namelijk stante pede ontslagen bij Lierse SK. De Belgische club blijkt de spin in het web van een wereldwijd omkoopschandaal. Co en co blijken echter vergevingsgezind, Laurent trekt het boetekleed aan en de Belg begint aan een succesvol nieuw hoofdstuk van zijn jongensboek. De Vlaming heeft Nederland voorgoed in zijn hart gesloten, en vice versa.
Het gaat goed in Nederland, maar niet voor iedereen. De een schreeuwt moord en brand, de ander brengt zijn schaapjes nog verder op het droge. Hoewel de macht en invloed van vakbonden als de FNV tanende is, doen de rode vrienden van de arbeidersklasse anno 2019 menigeen melancholisch terugdenken aan vervlogen tijden. De tijden dat je nog op elke hoek van de straat een Chinees had om je 79 met rijst af te halen voordat je op het publieke net naar een Eredivisiewedstrijd kon kijken met een Hugo Walker achter de microfoon. De jaren waarin Rolf Wouters nog met zijn tandenborstel zwaaide. Het tijdperk waarin dieselauto’s nog als warme broodjes over de toonbank gingen en daar bovendien een asbak op stond om je Caballero-zonder-filter op af te tikken. Uit die tijd kennen we de vakbonden, waarvan FNV als grilligste te boek stond. Nu Jan-met-de-pet zijn pensioenpotje in gevaar ziet komen en als de wiedeweerga zijn FNV-hesje opzoekt, selecteerden wij 11 epische voetballers die je prima ziet protesteren voor een beter pensioen.
Het is nog geen week geleden: de Klassieker. De wonden helen langzaam of worden nog gelikt in Amsterdam. In Rotterdam hangt de euforie nog in de lucht. Neutrale toeschouwers kijken (wel) met een goed gevoel terug op het gladiatorengevecht in De Kuip. Ze schieten tijdens de wedstrijd door mijn hoofd. De oudgedienden die dat strijdtoneel kennen. Tot ik er bij eentje blijf steken. Hoort hij eigenlijk ook bij ons, voetballiefhebbers zonder voorkeur? Hij droeg immers zowel het Ajax-tricot als het Feyenoord-tenue tijdens zijn carrière: Arnold Scholten, de witte Socrates.
Het is januari, de onvermijdelijke eerste week van 2019 met voortekenen van Blue Monday (21-1-2019). De feestdagen zitten er weer op. De dagen waarin het eten en drinken niet op kon. De dagen waarop grootouders hun (klein)kinderen iets toestopten voor in de spaarpot. De dagen waarop Gaston zijn prijzentruck parkeerde in het Groningse Glimmen. De dagen waarop men oudejaarsloten zonder prijs naar de niet met vuurwerk opgeblazen papiercontainers bracht ook. De dagen waarop liefdes ontvlamden en familievetes oplaaiden. De redactie van Bert van Leeuwen kan de seizoensplanning maken en ook ik ga back to life, back to reality. Terwijl ik vers in 2019 mijn wonden lik en mijn zegeningen tel, blijft me iets achtervolgen uit 2018 en eerder. De tijdlijn van de Twitter-app op mijn telefoon blijft er zelfs op hangen. Peter van Vossen, dit is een ode aan hem.
