Gaap. Van oerdegelijk tot slaapverwekkend. De eredivisie kent een grote kleurloze massa van hemeltergend saaie voetballers. Belegen mannen die graag over het weer praten en dromen van een baan als salarisadministrateur bij een grote speler in de verzekeringsbranche. Dit is het elftal vol grijze muizen.
Druk van de familie. Binding met het land van herkomst. Een beter gevoel. Jongens als Hakim Ziyech, Sergiño Dest en straks ongetwijfeld ook Mohamed Ihattaren verschuilen zich achter tal van drogredenen om níet voor het Nederlands Elftal te kiezen. In werkelijkheid is er maar één schuldige aan te wijzen voor deze uitstroom van toptalent met twee paspoorten: Marco van Basten. Uğur Yildirim kan er over meepraten.
Profvoetballers komen dagelijks in het nieuws vanwege hun strapatsen in het veld, nachtelijke escapades daarbuiten, maar ook dikwijls vanwege problemen met Oom Agent. De bekende namen Joey Barton, Eric Cantona en René ‘De Schorpioen’ Higuita nemen het gedurende hun loopbaan niet zo nauw met de lange arm der wet, maar ook in de Eredivisie horen we vaak over voetballers met een strafblad. Dit zijn de 11 meest opzienbarende kruimeldieven in de geschiedenis van de hoogste Nederlandse voetbalafdeling. Een elftal vol!
Samen naar het Nederlands Elftal kijken is weer een feestje, iets waar je voor thuis blijft of je vrienden opzoekt. Ronald Koeman en de huidige lichting spelers (b)lijken een goede match. Dat was wel eens anders. Bijna was ik vergeten hoe euforie om een gewonnen interland smaakte. Soms verlang ik desondanks terug naar Marco van Basten. Of eigenlijk mis ik vooral soms zijn selectiebeleid. Op zijn keuzelijstjes voor Oranje prijkten namelijk nog wel eens verrassingen. Spelers waarvan je nooit verwachtte dat je ze ooit in het Nederlands Elftal zou aantreffen. Een van de eersten uit die categorie die mij dan te binnen schiet? Dat is altijd Romano Denneboom.
Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
Het is inmiddels al 10 jaar geleden dat FC Twente kampioen van Nederland werd. Coach Steve McLaren had met Blaise N’Kufo, Bryan Ruiz, Theo Janssen en Cheick Tioté flink wat kwaliteit rondlopen. In de achterhoede speelden echter geen hoogvliegers. Sterker nog, het was middelmaat wat de klok slaat. Zoals Ronnie Stam.
Het is een frisse zomeravond in Talinn. De A. Le Coq Arena vormt de bloedeloze setting van een taai potje interlandvoetbal. Een elegant oranje elftal neemt het op tegen een anonieme blauwe muur van Esten. Ojamaa. Lepmets. Teniste. Tamm. Het elftal schreeuwt om frivole voetbalnamen. Gelukkig staat een potsierlijk achternaam niet zonder meer gelijk aan een roemloos voetbalbestaan. Andres Oper kan het weten.
