De voetballerij kent vele spelers met meer dan alleen gele en rode kaarten op hun kerfstok. Verblind door de hoge salarissen van hun betere teamgenoten verdienen de mindere goden graag een zakcentje bij en worden als gevolg daarvan niet zelden gepakt door Oom Agent. Ook voor Geoffrey Prommayon, onze Thais-Nederlandse lieveling met misschien wel een van de meeste aansprekende voetbalnamen ooit, gaat deze vlieger op.
De dag dat de portretfotograaf van Panini langskwam, was voor Eredivisievoetballers in 1995 de belangrijkste dag van het jaar. Haar in de plooi, een voor de spiegel geoefende blik en hopen op een fijn kiekje. Wat was destijds hip? Een ring door het oor. Iedereen weet dat Ulrich van Gobbel, John de Wolf en Warry van Wattum er eentje hadden. Hier zijn 11 nóg mooiere.
Onverwachte promoties – ik heb er een zwak voor. Het levert vrijwel altijd prachtige taferelen op. Club noch stad zijn klaar voor zo’n grote stap en halen in blinde paniek de ene na de andere noodgreep uit. Supporters vieren feest alsof er geen morgen is en uit de kluiten gewassen amateurs krijgen ineens de kans op het hoogste niveau uit te komen. Zo verging het ook Damien Hertog, toen het nietige RBC in 2000 totaal onverwachts de nacompetitie winnend afsloot.
Het stadshart van Valletta bestaat uit smalle steegjes waar kleurrijke balkons de zandkleurige woningen opvrolijken en de wind de geur van de zee met zich meebrengt. Tientallen meters lager beuken de golven tegen de stadmuur, terwijl de kanonnen zich opmaken voor hun saluutschoten. De terrassen vol Maltezers nippend aan hun cervezas en genietend van hun tapas.
Als je de voetbalwereld volgt, ben je ervan overtuigd dat je kijk op het spelletje hebt. Die inzichten deel je te pas en te onpas en ondertussen doe je alsof je naar andermans opinies luistert, terwijl je denkt: wat een gelul. Anderen zwetsen maar wat. Mijn vergeten voorspellingen omvangen onder meer dat Nederland in 2014 wel eens hoge ogen kon gooien op het WK en dat Ibrahim Afellay het niveau van Barcelona aankon. Wat nog meer? Ik dacht dat Jasar Takak een glansrijke carrière tegemoet ging.
Helmond, soms vergeet ik zomaar het bestaan van deze Brabantse plek. Helmond en ik maakten behoudens mijn topografie-toets van begin jaren ’90 (8,5: een ferme krul) eigenlijk nog nooit echt kennis. Dat blijft misschien zo. Toch is de Noord-Brabantse plaats via de eerstedivisionist Helmond Sport onlosmakelijk verbonden aan het vaderlandse voetbal waar ik voor warm loop.
Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.
