Het is corona. Dat raakt het dagelijks werk en leven van velen. Zelfs het levenswerk van mensen is hier en daar in het geding. De noodmaatregelen van het kabinet volgen elkaar snel op. Banen overeind houden en de economie niet te diep laten wegzakken, dat is waar ze op de ministeries dag en nacht voor werken. Schijnt. Wie ook zeker niet vies is van hard werken, is normaal gesproken Jan-Willem van Ede.
Publiekslievelingen; ze zijn er in alle kleuren van de regenboog. Voetballers van verschillend pluimage. De klassieke cultheld. De excentrieke goaltjesdief. De robuuste voorstopper. Toch zijn voetballers uit de regio, de échte jongens van de club, het meest geliefd bij de eigen aanhang. En dan met name bij de harde kern van de club in de kwestie. We hebben het over jongens als Donny van de Beek, Cody Gakpho of Rick Karsdorp, om maar bij de traditionele top drie te blijven. De ultieme publiekslieveling bij gevallen grootmacht FC Twente? Daarvoor moeten we even terug in de tijd.
Met De Kroon als achternaam had ik nooit veel te vrezen. Je kon er weinig lolligs van maken. Het joviale ‘Kroontje’ als begroeting of aanspreekvorm kon er best mee door. ‘Coronus’ omarmde ik zelf als naam voor mijn nooit echt van de grond gekomen firma in creatieve concepten en consultancy. Met het biermerk Corona speelde ik zelfs graag een beetje in de beeldvorming. Toen we universiteitskampioen zaalvoetbal werden, vierden we dat op het bordes van het Radboud Sportcentrum met lauwe Corona’s.
Na het afbraakvoetbal van Getafe tegen Ajax wil ik de spelregels aanpassen. Hier, Spanjaarden, een nieuwe regel. Wat je deed, dat mag je niet meer doen. Lekker voor je. Maar ik weet dat het ijdele hoop is. Want als de voetballerij een nieuwe spelregel bedenkt, wordt-ie eerst tijdens een jeugd-WK getest. Zo ook bij het WK onder 20 in 2005. Het levert Tim Vincken de lulligste gele kaart ooit op.
Kapsels uit het eigen verleden vormen voor mij altijd een mooie aanleiding voor een ode aan een epische voetballer. Neem nou deze lofzang op Edward Sturing, die begon met een bezoek aan de kapper. Of dit verhaal over Ab Plugboer, die net als ik een ontplofte mol op zijn hoofd had liggen. Het wordt dus hoog tijd dat het bloempotkapsel uit mijn jongste jaren het startpunt vormt voor een ode. Een ode die uiteraard gaat over Berthil ter Avest.
Sinds mijn zestiende ben ik regelmatig bestuurder van een gemotoriseerd voertuig. Dat betekent dat ik ook inmiddels al meer dan 15 jaar frequent bezoeker ben van tankstations. Of benzinepompen, zo u wilt. Als ik er over nadenk, kan ik me er een hoop herinneren. De BP in Didam waar een van mijn jeugdvriendinnetjes werkte, de Texaco in Beek waar die ene vrolijke man achter de kassa je altijd ontving alsof je zojuist de loterij had gewonnen of de Shell in Zevenaar die een jonge Coop-supermarkt-collega van mij op weg naar school besloot te overvallen om er vervolgens met een karige buit op de fiets vandoor te gaan. Om er een paar te noemen die ik met enige regelmaat bezocht voor verse brandstof. Toch zal er altijd een tankstation zijn die zich het prominentst in mijn geheugen heeft genesteld.
Opeens schoot de naam van Gregoor van Dijk door m’n hoofd. Iets deed me aan hem denken. De vraag die me hierna bezighoudt, is of er een Epische Voetballer achter Gregoor schuilt. Want zo speciaal was hij toch niet? Jawel. Gregoor blijkt een bijzonder kleurrijke voetballer te zijn.
‘Kappen met die hakjes!’ De trainer in kwestie laat er deze middag geen gras over groeien. Druk zwaaiend langs de lijn toont de beste man zijn ongenoegen. Het lijkt sinds de geboorte van mijn voetballoopbaan het credo van het ganze trainersgilde: normaal doen. Geen frivoliteiten in de tijd van de baas. Voor mij blijft het rijk der artistieke hoogstandjes jarenlang verboden terrein. In 1996 komt daar plotsklaps verandering in. De voetbalmissionaris in kwestie? Ali Ibrahim.
Afgelopen weekend in Zwolle moest ik weer eens aan Finidi George denken. Hoef niet diep te graven in mijn herinnering om ‘m voor me te zien. Hoe dat komt, bedenk ik me pas een paar tellen later. Het hadden de fluwelen voorzetten. Of de goaltjes die de aanvaller meepikte in het eerste van Ajax. Wat te denken van die schitterende uithaal tegen Bayern Munchen in de halve finale van de Champions League. Een goal om nooit meer te vergeten. Natuurlijk spraken ook de korte interacties tussen hem en trainer Van Gaal in die tijd tot de verbeelding. Of de verbazing toen Finidi besloot zich een kapsel aan te laten meten waarin je de hand van (de kapper van) Edward Sturing zou kunnen herkennen.
De Verenigde Staten van Amerika, al decennia lang het walhalla van het vrouwenvoetbal. Soccer is immers een meisjessport in het Noord-Amerikaanse land. De jongens proberen eerst baseball, basketbal of American Football. En als dat niet lekker loopt, is er altijd nog die meisjessport. Zo ook DaMarcus Beasley; een rap, zesjarig ventje die uiteindelijk dankzij zijn vader op het voetbalveld belandt. Broer Jamal speelt al bij de plaatselijke voetbalclub, dus daarmee slaat vaderlief twee vliegen in één klap. Dertig jaar later zegt DaMarcus na 120 interlands en vier World Cups het Amerikaanse voetbal vaarwel.
