Sinds grote teams als FC Twente, Roda JC en NEC in de Keuken Kampioen Divisie spelen, volg ik de op een na hoogste profafdeling met meer dan gemiddelde belangstelling. Jong AZ op bezoek bij Top Oss, bijvoorbeeld. Knotsgekke goals. Gure, half lege stadions op verlaten industrieterreinen in Overijssel. Dit is voetbal zoals voetbal bedoeld is. Voetbal zoals David Nascimento – de kersverse trainer van lelijk eendje FC Eindhoven – als geen ander verstaat.
Het is tegenwoordig een bekend probleem voor menig Nederlandse ploeg: toptalenten worden al op piepjonge leeftijd weggekaapt door Europese topclubs. Debuteren in eigen land is niet langer interessant als Manchester City, Real Madrid of Liverpool met een blanco cheque zwaaien. Aan de andere kant van het spectrum is uitwijken naar een ander land op jonge leeftijd voor mindere goden soms juist de enige kans op profvoetbal. Ook voor Oostenrijker Rolf Landerl ging deze vlieger 25 jaar geleden op.
Eind januari komt in het nieuws dat Usain Bolt stopt als voetballer van Central Coast Mariners in Australië. 8 gouden medailles op de Olympische spelen zijn mooi, maar bieden geen garantie om je in de bikkelharde voetbalwereld te redden. Voetbal bestaat uit meer facetten dan alleen rennen – maar het komt wel van pas. Vraag dat maar aan Dennis Rommedahl.
Het is nog geen week geleden: de Klassieker. De wonden helen langzaam of worden nog gelikt in Amsterdam. In Rotterdam hangt de euforie nog in de lucht. Neutrale toeschouwers kijken (wel) met een goed gevoel terug op het gladiatorengevecht in De Kuip. Ze schieten tijdens de wedstrijd door mijn hoofd. De oudgedienden die dat strijdtoneel kennen. Tot ik er bij eentje blijf steken. Hoort hij eigenlijk ook bij ons, voetballiefhebbers zonder voorkeur? Hij droeg immers zowel het Ajax-tricot als het Feyenoord-tenue tijdens zijn carrière: Arnold Scholten, de witte Socrates.
Plateia Omonia. Het vormt de trots van het hectische Athene. Het imponerende plein symboliseert het grootste sportieve succes uit de voetbalhistorie van de nationale equipe. Griekenland wordt Europees Kampioen. Nikopolidis en consorten trekken tegen alle verwachtingen in aan het langste eind tegen thuisland Portugal. En Plateia Omonia wordt omgetoverd in een kolkende massa van sirtaki, souvlaki en hectoliters ouzo. De man die zich in alle anonimiteit eveneens in het feestgedruis mengde? Yannis Anastasiou.
Gedurende de winterstop vliegt het transfernieuws je om de oren, ook in de Eredivisie. Zo lazen we vorige maand een op het oog nietszeggend bericht over de talentvolle back Robin Polley, die per januari de gelederen van ADO Den Haag versterkt. Hiermee tekent de 19-jarige verdediger het eerste profcontract in zijn loopbaan. Niets bijzonders, zou je zeggen. Totdat de naam Polley begint te dagen. Het zal toch niet? Robin blijkt de zoon van ultieme cultheld Prince Polley, die decennia eerder de Nederlandse velden onveilig maakte.
NRC dook afgelopen weekend met een sterk, diepgravend artikel in de jeugdopleidingen van Nederlandse profclubs, waarin op dit moment zo’n 3.600 jongens actief zijn. Het is dringen op weg naar de top: wie op zijn 8e wordt gescout, heeft slechts 2 procent kans om 10 jaar later daadwerkelijk profvoetballer te zijn. Hoewel tegenslag, stress en faalangst door de prestatiedruk constant op de loer liggen, laat de begeleiding van spelertjes nog vaak te wensen over. Als ik het artikel uit heb moet ik ineens denken aan Andwelé Slory. Of sterker nog: aan zijn moeder.
