In Nederland zijn er weinig spelers die een transfer van Feyenoord naar Ajax aandurven. Wat heet, deze Judassen zijn op één hand te tellen. In Amsterdam sta je als voetballer met een Feyenoord-verleden bij aankomst al met 1-0 achter en heb je heel wat goed te maken bij de supporters. Zelfs als je de overstap al op zestienjarige leeftijd maakt, zoals bij Richard Knopper het geval is. Gelukkig houdt Richard zijn verleden in Rotterdam altijd goed verborgen.
Dinsdagochtend, 08.15. Ik stap de trein uit om naar m’n werk te gaan en begeef me tussen allerlei mensen met datzelfde doel. Gezichten zie ik niet in m’n haast. Tot een bekende kop m’n aandacht trekt. Verrek, daar staat een epische voetballer. Earnest Stewart staat op het perron 7b. Wat doet hij daar op Utrecht Centraal?
Polen heeft een ongekende aantrekkingskracht op mij. Dat was ik even vergeten tot ik dit weekend tijdens een feestje op een voorraadje Tyskie bier stuitte. Met een glimlach zocht ik toen de feestverantwoordelijke op om eens te informeren. De bierblikken uit Polen bleken souvenirs van een zomertrip. Jaren terug moest en zou ik ook eens naar Polen.
Druk van de familie. Binding met het land van herkomst. Een beter gevoel. Jongens als Hakim Ziyech, Sergiño Dest en straks ongetwijfeld ook Mohamed Ihattaren verschuilen zich achter tal van drogredenen om níet voor het Nederlands Elftal te kiezen. In werkelijkheid is er maar één schuldige aan te wijzen voor deze uitstroom van toptalent met twee paspoorten: Marco van Basten. Uğur Yildirim kan er over meepraten.
Samen naar het Nederlands Elftal kijken is weer een feestje, iets waar je voor thuis blijft of je vrienden opzoekt. Ronald Koeman en de huidige lichting spelers (b)lijken een goede match. Dat was wel eens anders. Bijna was ik vergeten hoe euforie om een gewonnen interland smaakte. Soms verlang ik desondanks terug naar Marco van Basten. Of eigenlijk mis ik vooral soms zijn selectiebeleid. Op zijn keuzelijstjes voor Oranje prijkten namelijk nog wel eens verrassingen. Spelers waarvan je nooit verwachtte dat je ze ooit in het Nederlands Elftal zou aantreffen. Een van de eersten uit die categorie die mij dan te binnen schiet? Dat is altijd Romano Denneboom.
Elke zichzelf respecterende bruine kroeg heeft er wel eentje. In traditionele zalencentra in de periferie van Nederland tref je er meerdere. Nee, ik heb het niet over rookruimtes. Dat zijn vaak wanstaltige bouwwerken met een treurige gebruikersschare. Het gaat mij om iets anders. Om het tastbare, sublieme resultaat van vakmanschap, van noeste arbeid, van meten is weten, van frezen en van aflakken met liefde. Kroegmeubilair.
