Veel hebben we niet gemeen, Dave Bus en ik. Behalve dat we beide uit Gelderland komen, ontbeer ik het blonde gemillimeterde haar en het talent om het stoïcijns ver te schoppen in de voetballerij. Eigenlijk houdt de vergelijking al heel snel op. Ik student, hij cultheld. We hebben wel beide gevoetbald. Maar ook daar valt weinig vergelijk te trekken.
De Eredivisie heeft door de jaren heen veel moeilijke achternamen gehuisvest. Dzsudzsák, Bakırcıoğlu en Ntibazonkiza waren flinke tongbrekers, maar op termijn lukte het iedereen om de namen uit te spreken. Iets anders gebeurt in 1999, als Rahim Ouédraogo de Nederlandse velden betrad. Menig Twentenaar en voetbalcommentator zit met de handen in het haar. De oplossing? Noem hem bij zijn voornaam. De hoofdrolspeler vind het best, wetende dat dat voorrecht niet aan de minsten is gegeven. Romário, Ronaldo, Rahim. Het is een mooi rijtje. Bovendien heeft het drietal nog iets gemeen: Hun glimlach.
We gaan terug naar het jaar 2001. De zomervakantie is bijna ten einde en we keren huiswaarts. Het toetje is een deprimerende – schier oneindige – terugreis vanuit de zonovergoten camping aan de Costa Brava. De Volkswagen Passat mét caravan lijkt niet vooruit te branden en bivakkeert steevast op de rechterrijbaan. Ik besef dat de vakantie nu echt voorbij is en voel mij ellendiger met de minuut. Een gevoel dat plotsklaps verdwijnt wanneer we ons na talloze uren eindelijk begeven in de contreien van Maastricht. Ik kijk uit het raam en zie het stadion van MVV. Het stadion waar één van mijn helden wekelijks schittert. Alles is een klap vergeten dankzij die ene Nigeriaan. Wasiu Taiwo.
Soms word ik gillend wakker. Badend in het zweet. Rechtop zit ik in bed. Razendsnel scan ik de slaapkamer. De man uit mijn nachtmerrie, net was hij er nog. De ijzeren noppen van de door hem opgevreten tegenstander, tufte hij net voor ik wakkerschoot achteloos op de grond. Waar is hij gebleven?
Normaliter passeren alleen pensionados de revue bij Epische Voetballers, maar voor onze grote vriend Ayodele Adeleye maken we graag een uitzondering. De Nigeriaanse verdediger zit namelijk sinds twee jaar in een uitzichtloze situatie. Geen enkele club durft met de voormalig Spartaan in zee te gaan. Ayodele stevent op 28-jarige leeftijd af op een onvermijdelijk vervroegd voetbalpensioen. Voordat de Afrikaan definitief met de VUT gaat, steken wij gaarne nog de loftrompet over Ayodele’s opmerkelijke voetballeven.
Het is 2003. Ik ben net 17 jaar oud en elke zaterdag ben ik met mijn maten ergens in de regio met de plaatselijke VV in een hevige strijd verwikkeld om het kampioenschap in de Vierde Klasse Oost. Onze vaders staan langs de lijn – weer of geen weer – zonder de illusie dat ook maar een van ons nog eens door zal breken.
Sommige spelers komen nooit in aanmerking voor de rubriek ‘Hoe is het nu met?’. Niemand vraagt zich simpelweg ooit af hoe het met hen is. Het zijn spelers aan wie nooit een Google-zoekopdracht wordt gewijd. Spelers die het recht om vergeten te worden niet nodig hebben. Arco Jochemsen is zo’n speler. Onterecht natuurlijk.
