Onverwachte promoties – ik heb er een zwak voor. Het levert vrijwel altijd prachtige taferelen op. Club noch stad zijn klaar voor zo’n grote stap en halen in blinde paniek de ene na de andere noodgreep uit. Supporters vieren feest alsof er geen morgen is en uit de kluiten gewassen amateurs krijgen ineens de kans op het hoogste niveau uit te komen. Zo verging het ook Damien Hertog, toen het nietige RBC in 2000 totaal onverwachts de nacompetitie winnend afsloot.
Het stadshart van Valletta bestaat uit smalle steegjes waar kleurrijke balkons de zandkleurige woningen opvrolijken en de wind de geur van de zee met zich meebrengt. Tientallen meters lager beuken de golven tegen de stadmuur, terwijl de kanonnen zich opmaken voor hun saluutschoten. De terrassen vol Maltezers nippend aan hun cervezas en genietend van hun tapas.
Als je de voetbalwereld volgt, ben je ervan overtuigd dat je kijk op het spelletje hebt. Die inzichten deel je te pas en te onpas en ondertussen doe je alsof je naar andermans opinies luistert, terwijl je denkt: wat een gelul. Anderen zwetsen maar wat. Mijn vergeten voorspellingen omvangen onder meer dat Nederland in 2014 wel eens hoge ogen kon gooien op het WK en dat Ibrahim Afellay het niveau van Barcelona aankon. Wat nog meer? Ik dacht dat Jasar Takak een glansrijke carrière tegemoet ging.
Helmond, soms vergeet ik zomaar het bestaan van deze Brabantse plek. Helmond en ik maakten behoudens mijn topografie-toets van begin jaren ’90 (8,5: een ferme krul) eigenlijk nog nooit echt kennis. Dat blijft misschien zo. Toch is de Noord-Brabantse plaats via de eerstedivisionist Helmond Sport onlosmakelijk verbonden aan het vaderlandse voetbal waar ik voor warm loop.
Het leed dat profvoetbal heet. Een glansrijke carrière is weinigen gegeven. Het leeuwendeel van de Eredivisiespelers manifesteert zich jarenlang in de kleurloze middenmoot. Het zijn de grijze muizen die ons voetballand rijk is. De mannen die stiekem hopen op een sporadisch persoonlijk succesje. Dat ene moment van pure glorie. En heel soms is het lot je goedgezind. Zo ook in het geval van Jarda Simr.
Gilles de Bilde is misschien wel de meest besproken voetballer annex televisie-personality van België. In Nederland kennen we de rappe spits vooral van zijn tijd in Eindhoven, waar de aanvaller 33 keer het net vindt in slechts 66 wedstrijden. Niet slecht voor een middelmatige voetballer die vooral opzien baart door in én buiten het veld de nodige klappen uit te delen. Een relaas over de enige echte straatvechter van het Belgische profvoetbal.
Deze gast-ode is geschreven door Callam Green – een Brit, zoals zijn naam al laat raden. Daarom bij hoge uitzondering: een verhaal in het Engels (of zeg maar gerust: een heuse long read). En bij net zo’n hoge uitzondering: een speler die voor de tweede keer langskomt. Maar ja, als iemand dat verdient, is het Raimond van der Gouw wel.
One man stands as a totem over my childhood. His career as a professional footballer started before my own birth and ended ten years ago, but he remains a ghost-like presence in my life. Simultaneously there. Yet not fully present.
