Het voortijdig afbreken van het lopende Eredivisieseizoen betekent voor veel spelers een roemloos einde van hun tijd in Nederland. Geen laatste wedstrijd, geen afscheid. Pats-boem. Over. Toch wil dit niet zeggen dat de top van het mondiale voetbal definitief uit zicht is. Deze 11 oud-profs verlieten de Eredivisie geruisloos via de achterdeur, maar wisten alsnog de top te bereiken.
En masse vervelen Nederlanders zonder vitaal beroep zich op dit moment stierlijk. Naarstig wordt gezocht naar hobby’s om de tijd te verdrijven en een echtscheiding te voorkomen. Profvoetballers weten gelukkig als geen ander hoe ze zichzelf, naast die 2 uurtjes training per dag, moeten vermaken. We hebben 11 leuke voorbeelden voor je op een rij gezet.
Kapsels uit het eigen verleden vormen voor mij altijd een mooie aanleiding voor een ode aan een epische voetballer. Neem nou deze lofzang op Edward Sturing, die begon met een bezoek aan de kapper. Of dit verhaal over Ab Plugboer, die net als ik een ontplofte mol op zijn hoofd had liggen. Het wordt dus hoog tijd dat het bloempotkapsel uit mijn jongste jaren het startpunt vormt voor een ode. Een ode die uiteraard gaat over Berthil ter Avest.
IJzersterk en pijlsnel. Als ik aan Ulrich van Gobbel denk, komen deze woorden altijd meteen naar boven. En dat is al ruim 20 jaar zo.
De jaren negentig. Uit die tijd kan ik me – naast de eeuwige Ger Senden – weinig Limburgse namen herinneren uit de basis-11 van de koempels. Buiten Limburg werd de club nauwelijks gevreesd, maar op Kaalheide kon het spoken. Niet zelden in de stromende regen, zo vertelt mijn geheugen mij.
Er zijn wel meer in het oog springende voetballers met prachtige lange manen: hangende rechtsbuiten en veredelde spits Maxí ‘haarbandje’ Lopez. Of topmodel én dirigent op het Italiaanse middenveld Andrea ‘mannen willen hem zijn, vrouwen willen hem hebben’ Pirlo. Maar niemand droeg zijn lange blonde haardos zo onverschillig als de linksbenige libero Frank “koning van de scrimmage” Verlaat.
Tegenwoordig doen we het met Niklas Moisander, maar in de jaren ‘90 betreedt de ene Finse klasbak na de andere de Nederlandse velden. Jari, Mika, Sami: ze zijn er en ze verdienen hun sporen. Ruimschoots. Maar het land van Joulupukki brengt maar één echt icoon voort. Antti Sumiala, de Fin der Finnen.
