De aanblik van de Mexicaanse spits staat op mijn netvlies gebrand. Zijn temperament. Die scherpe ogen. Maar vooral: het ontbreken van zijn nek. Hoe heeft Cuauhtémoc Blanco toch zo’n glansrijke carrière kunnen hebben, ondanks zijn vreemde postuur?
Samen met Roelof de Vries en Noortje Veldhuizen maakt Marcel van Roosmalen de briljante podcast ‘De Krokante Leesmap’. Zoals vaker waar hij als mediagenieke chagrijn opduikt, is Marcel ook hierin niet vies van een verwijzinkje naar voetbal zo links en rechts. Zo reclamezuilt hij de afgelopen tijd het bijzondere boek ‘Op pad met de dikke prins’ dat hij schreef over Theo Janssen. Zelden laat Marcel iets los over zijn eigen veel te vroeg gestaakte en in hartverwarmende schoonheid gestorven eigen voetballoopbaan in de krochten van het Arnhemse amateurvoetbal.
Waren het de weelderige slierten of toch die mysterieuze kijkers? Een ding was zeker: deze voetballer kon mij vanaf het eerste moment mateloos fascineren. Hij liet zich met zijn onstuimige voorkomen in geen enkel keurslijf persen en laveerde in een schemergebied tussen vrijgevochten bohemien en zorgeloze zwerver. En toch ging het hier om een rechtgeaarde profvoetballer. Een eigenzinnige aanvaller luisterend naar de naam Max Huiberts. Hij deed mij soms in verste verte denken aan het verloren broertje van Boy Zonderman. Slonzig, rebels en een tikkeltje onbezonnen. Het witte gaasshirt had plaatsgemaakt voor een fraai voetbaltenue. En de gitaar was vervangen door een paar keurige kicksen.
FC Groningen kent een rijke traditie aan behendige en doelgerichte aanvallers: Arjen Robben, Luis Suarez en meer recentelijk Ritsu Doan. Toch is er natuurlijk maar één speler die in de jaren negentig de basis heeft gelegd voor de Groningse dynastie: Romano Sion; pijlsnel, ijzersterk en een prima neusje voor de goal. Tijdens Sion’s carrière belandt de aanvaller dikwijls aan de verkeerde kant van de wet. De flamboyante linkerspits heeft het geregeld aan de stok met Oom Agent.
In de jaren ’90 stegen twee sportieve Hill’s boven zichzelf uit. Eerst was er Damon Hill, de Formule 1-coureur die op 36-jarige leeftijd opeens de hegemonie van Michael Schumacher doorbrak. Daarna nam Delano Hill het stokje van zijn naamgenoot haast feilloos over, door met het nietige Willem II boven PSV en Ajax te eindigen en zich voor de Champions League te plaatsen. Aangezien dit een website over epische voetballers is, is deze ode vooral aan de immer hardwerkende Delano gericht.
Supertrio’s zijn van alle tijden. Waar een paar jaar geleden de loftrompet werd gestoken over ‘MSN’ en ‘BBC’, delen nu Salah, Mané & Firmino in Engeland en Neymar, Mbappé & Cavani in Frankrijk de lakens uit. Alles goed en aardig, maar bij het woord ‘supertrio’ gaan mijn gedachten direct naar Spangen, seizoen 2004/2005. Met Ricky van den Bergh, Danny Koevermans en Riga Mustapha.
De brievenbus kleppert, post dwarrelt op de deurmat. Een blauwe envelop, een stapel folders en wat buurtflyers. Dat is de postscore tot nu toe deze week. Post wordt zeldzamer maar ik verwacht nu post, bijzondere post, echte post. Naar goede gewoonte zoek en koop ik een spelerskaart of foto van de speler waarover ik mijn ode schrijf. Een soort epischevoetballers-altaar ontstond zo, de afgelopen jaren. De meest recente aanwinst die daarin zijn plek vond? Henk Timmer.
