Het is zondag. Ik ben onderweg in de auto. Geen idee waarheen of waarom. Wat ik nu nog wel weet van dat moment is dat ik het prettige stemgeluid van Margreet Reijntjes hoor. De Perstribune van Omroep Max. Half sport, half journalistiek & media. Een programma op NPO Radio 1 waar ik daarom wel blij van word. Vrolijk stemt mij ook de aankondiging van Margreet dat Quincy Owusu-Abeyie te gast is in het tweede uur. Haar keurige aankondiging besluit ze met een teaser over een recente carrièrewending van Quincy. Die gaat aan mij voorbij. Mijn gedachten zijn dan behalve bij de rijstrook waar ik me bevind allang bij het toernooi waar we Quincy hebben leren kennen: het WK onder de 20 in Nederland.
Net als ik me afvraag waar Quincy toch is gebleven, geeft Margreet Reijntjes kort na het NOS-journaal op NPO Radio 1 het antwoord. Het duurt even voordat ik het doorheb maar ‘rapper Blow’ is het nieuwe alter ego van Quincy. Goed, hiphop is misschien niet helemaal mijn genre maar het is Quincy. Dit verdient een kans. Zo’n man als Quincy heeft echt wel krediet. In het half uur daarna hoor ik twee dingen. Magreet hoor ik in de rol van interviewer heel hard werken om met haar vragen iets uit Quincy los te krijgen. Van Quincy als geïnterviewde hoor ik in de antwoorden weinig branie en bravoure. Die had ie als voetballer toch wel? Verwacht ik teveel stoerheid?
Nog steeds worden Japanners niet graag herinnerd aan hun wedstrijd tegen de Oranje-talenten. Het was bal in het Parkstad Limburg Stadion te Kerkrade. Met name Quincy Owusu-Abeyie had het op zijn heupen in het elftal van Foppe de Haan. De nuchtere oefenmeester had best aardig spelersmateriaal. Toch is het noemen van de namen als Kenneth Vermeer, Ibrahim Afellay, Kemy Augustien en Tim Vincken genoeg om te weten dat we er geen ‘gouden generatie’ mee te pakken hadden. Meer dan de kwartfinale zat er in niet in tijdens het WK onder de 20. Grilligheid was troef.
Hoewel Quincy in Oranje-shirt furore maakte, komt hij later nog uit voor het eerste team van Ghana. Het land van zijn vader. Even lijkt hij daar te aarden, tot zijn recht te komen. Sinds hij bij Ajax in de jeugd het stempel ‘moeilijke jongen’ kreeg en mocht vertrekken versleet hij een indrukwekkend aantal clubs. Over de hele wereld hingen de shirts nooit als gegoten om zijn schouders, de druk erop bleef echt hoog. De hoge verwachtingen die Quincy ook zelf had van zijn voetbalbestaan bleken niet te realiseren. Vol in de spotlights je dromen aan diggelen zien gaan, dat doet zeer.
Dat gebeurt mij in mijn nieuwe carrière niet nog een keer, moet Quincy gedacht hebben. Als beginnende rapper koos hij ervoor om getooid met een bivakmuts of mondkapje onderdeel uit te maken van de Amsterdamse rap-formatie De Fellas. In de winter van 2020 ‘releaset’ hij zijn mixtape. Hij gooit de schroom van zich af en stapt naar voren. Hier is rapper Blow met een nieuw hoofdstuk, stadionlicht uit, studiospots aan.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 