Het is niet gek dat ik aan hem dacht, concludeer ik. Tijdens de coronapersconferentie dwaal ik al af voordat de doventolk haar plateau betreedt. Natuurlijk is het niet raar. Er waren meerdere wegen die naar Rome leidden deze week. Zo was er Ajacied Nico Tagliafico die het Uefa-cup-duel tegen Lille met een speciale bril moest spelen om gezondheidsredenen. Met het dopingverhaal van Andre Onana spelend in dezelfde selectie. Deze weken gaat het ook veel over de serie ‘Red Light’ van Carice van Houten en haar bestie Halina Reijn. Ook in de spotlights vinden we Ruud de Wild, die het geluk in de liefde (hij doet het met Olcay Gulsen) lijkt te moeten bekopen met ‘slechte pers’. Boven dit alles, grijnzend (zo stel ik mij voor) op een afstandje, staat hij rustig zijn hoofd te schudden. Onder zijn arm houdt hij een bal met bonte print. Hij ziet dat het goed is, of had dat zelfs allang gezien. Edgar Davids.
Edgar Davids kwam op 13 maart 1973 ter wereld in Paramaribo. Als hij opgroeit in Amsterdam, is hij niet van de pleintjes af te slaan. Edgar is een straatvoetballer pur sang. De pleinen, waar het niet (alleen) draait om techniek of fysiek. Zonder onverzettelijkheid en branie kun je beter in de zandbak gaan spelen. Het talent van Edgar komt ook op het veld uit de verf. Ajax plukte Edgar weg bij Schellingwoude. Hem wachtte De Toekomst.
Het kon zijn dat het een kekker model was of misschien even kek. Waarschijnlijker is dat hij minder kek was. De speciale bril die mijn teamgenoot Stefan droeg tijdens de wedstrijden in de C-jeugd was in ieder geval een zeldzaamheid. Regelmatig bekeken de tegenstanders hem met een mix van hoon en verwachting. Moest men voor deze jongen vrezen als ‘echte’ voetballers Edgar Davids? Neen. Wat onze rechtsvoor Stefan ze ook inboezemde, angst was het niet. Bij nader inzien kan ik me voorstellen dat hij kampte met hetzelfde blikveld-probleem als Tagliafico onlangs. Alle zaterdagse rushes langs zijlijnen op plekken als Zelhem ten spijt, de bal kwam in die jaren nauwelijks voor de goal. Het gaf niet. Fijn dat één van ons was.
Op zijn 18de debuteert Edgar in Ajax-1. Tegen de huidige werkgever van zijn oud-teamgenoot Fred Grim. Na RKC-thuis (5-1, met vier doelpunten van Dennis Bergkamp) volgen bijna 150 wedstrijden in het rood-witte godenzonen-tenue. Met een verloren Champions League-finale vertrok Edgar uit Amsterdam. Na een korte episode bij AC Milan vindt hij bij Juventus een club naar zijn hart. Gloriejaren lonken, ook omdat Edgar zich in inmiddels het Nederlands Elftal heeft binnengevoetbald.
Edgar stapte zelden zonder kleerscheuren van het veld. De kleren van de tegenstander dan, die door de pitbull gedurende de wedstrijd aan flarden is gescheurd. Zelf klopt Edgar na elke wedstrijd argeloos het vuil van zich af. Om daarna stoïcijns kijkend weg te lopen.
Onbetwist is de persoon Edgar Davids misschien niet. Daarvoor zijn er teveel mensen die een kwalijk boekje open kunnen doen. Als voetballer? Episch met een griffel. Over die uitslag wordt niet gecorrespondeerd. Of je moet zin hebben om het in briefvorm in drievoud bij Edgar in te dienen. Dan succes.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 