Eens in de paar jaar toog ik naar Groningen. Charmante gebouwen, aardige mensen en een leuk uitgaansleven. Niks mis mee. Maar waarom ga ik dan niet vaker? Omdat het een takke-eind rijden is. Vanaf Zwolle begin ik al te zuchten – en dan moet ik nog een uur. Moet je voorstellen dat je dit elke 2 weken moet doen. Met een bokkepruik op, na wéér een verloren uitwedstrijd. Daar kan Matias Florén over meepraten.
Eredivisieseizoen 2002/2003. FC Groningen is een paar maanden eerder nét boven de degradatiestreep geëindigd, en een nieuw echec ligt op de loer. De club begint dramatisch: in de eerste 8 wedstrijden wordt slechts 1 punt gepakt. Trainer Dwight Lodeweges krijgt zijn congé. Ron Jans neemt het over, maar het blijft kwakkelen.
Vooral buiten Stadion Oosterpark presteert De Trots van het Noorden ondermaats. 4 keer spelen ze gelijk, slechts 1 keer winnen ze. In Zwolle zegeviert FC Groningen door 2 goals van clubheld Martin Drent. De andere 12 uitwedstrijden gaan verloren. 4-2 bij Excelsior. 2-0 bij RBC Roosendaal. 5-1 bij Roda JC. Het zijn klotepotten – en dan moet je dat verrekte end nog terugrijden.
Matias Florén maakt het allemaal mee. Hij is de speler met de meeste minuten in dit tragische seizoen. En dat terwijl de selectie zo slecht niet is. Aan de zijde van Matias vinden we Paul Matthijs, Joost Broerse, Hugo en Rolf Landerl. Groningen ontloopt nipt de nacompetitie. Een salonremise thuis tegen PSV zorgt ervoor dat de Eindhovenaren kampioen zijn en Groningen op de veilige 15e plaats eindigt. Het is een seizoen om snel te vergeten.
Gelukkig zet Florén hierna de weg naar boven in met Groningen. Eerst worden ze 13e, dan 12e, om in 2007 op de 5e plaats te eindigen. Europees voetbal is de beloning. Het kan snel gaan in de voetballerij. En Matias? Die keert terug naar Zweden. Om te voorkomen dat hij niet weer een heel seizoen tergende terugreizen beleeft, tekent hij bij Elfsborg. Een subtopper. Want nog een seizoen balend in de bus zitten? Matias niet gezien.
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 
1 Comment