Dick Jaspers kijkt me indringend aan. Het belooft een merkwaardige voetbalmiddag te worden. De brave foto van de bebrilde carambolebiljarter staat in schril contrast met het opgefokte publiek ter plaatse. Vandaag komt er helemaal niemand driebanden. Het lokale biljartcentrum is het decor van een verhit potje live-voetbal. Een beamerscherm wordt uitgerold. Achter het bedwelmende rookgordijn verschijnt het hoofd van een brute verdediger. Het is Sébastien Sansoni.
Zijn onheilspellende kop verraadt het beladen wedstrijdaffiche. Vitesse neemt het deze middag in eigen huis op tegen de aartsrivaal uit Nijmegen. Het kleine legioen aan opgeschoten knullen in het biljartwalhalla drinkt zichzelf reeds moed in. Ik drink cola en zoek ongemakkelijk een veilig plekje richting de buitenste ring.
Sébastien is klaar voor de voetbaloorlog van Gelderland. Het gemillimeterde kapsel accentueert zijn bloeddorstige uitstraling. Alles wat vandaag in rood-groen-zwart langs hem heen zoeft mag neer. Deze middag is alles geoorloofd.
Het mag niet baten. De Franse vechtersbaas moet tot zijn grote afgrijzen een tegendoelpunt incasseren in het tweede bedrijf. Roy Beerens breekt de ban in het hol van de leeuw. Een omhoogvallen knulletje van drie turven hoog. Het doelpunt tovert het tamme biljartcentrum om in een kolkende massa van rondvliegend pils en plezier. Dat moet gevierd worden. Ik bestel nog een colaatje.
Met de openingstreffer is de lont is in het kruid gestoken. Sansoni voelt zich vernederd. In enkele minuten transformeert de gekrente man in een holbewoner op voetbalschoenen inclusief bijbehorend overlevingsinstinct. Zijn prooi dartelt nog steeds trots over het veld. Echter niet voor lang.
Sébastian wacht op het juiste moment en hapt dan toe. Letterlijk. Sansoni maakt – in een tête-a-tête – een bijtende beweging richting Roy Beerens. Hij heeft het gemunt op zijn neus. De gedrongen aanvaller komt met de schrik vrij en de macabere actie blijft onbestraft.
Overdadig fanatisme of ontluikend kannibalisme? Tot op de dag van vandaag kent niemand de exacte toedracht van Sansoni. Het blijkt een irrelevante vraag te zijn. Mijn sensitieve metgezellen vinden zichzelf terug in een achtbaan van emoties en ontsteken ditmaal in woede en ongeloof. De mokerslag moet dan nog komen: de gelijkmaker. De plaatselijke uitbater vreest inmiddels voor zijn volledige inboedel.
Tot zijn grote opluchting klinkt het eindsignaal. NEC heeft een puntje. Roy zijn neus. De uitbater zijn keus en triangels. En ik mijn waardigheid. Het uitzinnige café-publiek? Dat geniet ontspannen na met een geciviliseerd potje driebanden. Tevreden en vol cafeïne keer ik huiswaarts. Eén ding is duidelijk: er gaat niets boven een heroïsch potje live-voetbal in de kroeg. Ik kan niet wachten tot de horeca weer zijn deuren kan openen.
Nog even doorbijten.
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 