Met De Kroon als achternaam had ik nooit veel te vrezen. Je kon er weinig lolligs van maken. Het joviale ‘Kroontje’ als begroeting of aanspreekvorm kon er best mee door. ‘Coronus’ omarmde ik zelf als naam voor mijn nooit echt van de grond gekomen firma in creatieve concepten en consultancy. Met het biermerk Corona speelde ik zelfs graag een beetje in de beeldvorming. Toen we universiteitskampioen zaalvoetbal werden, vierden we dat op het bordes van het Radboud Sportcentrum met lauwe Corona’s.
Pas toen het gesprek aan een borreltafel onlangs opeens ging over de ziekte van Crohn werd, ondanks de ernst van deze darmaandoening, voorzichtig gniffelend naar me geknikt. De eerste flauwe ziekte-associatie was een feit. Inmiddels is er geen houden meer aan. Het corona-virus waart rond en de grappen worden er echt niet beter op (understatement). Tijd voor een nieuwe associatie, een prettige uit Denemarken. Die komt Michael Krohn-Dehli toe.
Aan een Deen val je niet zo gauw een buil. Dat leek een tijd lang het devies in de Eredivisie. De Søren Lerby’s, Frank Arnesens en Jon-Dahl Tomassons van deze wereld plaveiden de weg van Denemarken naar Nederland. Met name Ajax, PSV & SC Heerenveen putten graag uit het Deense vat met voetbaltalenten. Daaruit dook Ajax in 2000 de in Kopenhagen geboren Michael Krohn-Dehli op. Via Rosenhøj Boldklub, Hvidovre IF en Brøndby IF voetbalde Krohn-Deli zich in de kijker. Zijn grootste kwaliteit? Mannetjes passeren. Eenmaal in de selectie bij Ajax was het vooral Michael zelf die gepasseerd werd, door zijn trainer. Na een tijdlang bij Jong Ajax werd hij verkocht aan RKC Waalwijk. Daar deed hij het goed. Danny Blind haalde hem terug naar Amsterdam om bij het eerste zijn kunsten te vertonen. Toen Blind plaatsmaakte voor Ten Cate waren de dagen voor Michael Krohn-Deli geteld. De nieuwe trainer zag de kalme Deen niet in zijn plannen voorkomen. Wat volgde was een Deense episode bij Brøndby IF waar Michael op zijn plek was. Hij bloeide op en werd een belangrijke steunpilaar in het Deense nationale elftal.
Hoewel ik me geen bitterheid kan voorstellen bij Krohn-Deli zal zijn wraak zoet gesmaakt hebben toen hij op 9 juni 2012 op het EK in Charkov de Nederlandse hoogmoed aantoonde. In die eerste groepswedstrijd, Nederland – Denemarken, was hij het die in de 24ste minuut het winnende doelpunt maakte. Tot zover wel even de positieve associatie met de voetballer Michael Krohn-Deli.
Na zijn succesvolle EK kon Michael kiezen uit een mooi rijtje clubs. Hij nam Spanje als besluit. Bij het net gepromoveerde Celta de Vigo kon hij er met zijn teamgenoten voor zorgen dat de Galiciërs zich handhaafden in hun eerste seizoen. Ze groeiden zelfs uit tot een stabiele middenmoter in de Primera Division. Bij Sevilla mocht Krohn-Deli zelf nog even ruiken aan het echte werk. De Andalusiërs hadden net de Europa League gewonnen en zagen in Michael een welkome versterking. Een verdraaide knieschijf gooide roet in het eten. Via Deportivo La Coruna ging de carrière van Michael als een nachtkaars uit.
Voor Michael hoop ik dat hij niet meer in Spanje woont. Een flauwe grap met Corona-daily is immers even gauw gemaakt als ongeslaagd.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 