Afgelopen weekend in Zwolle moest ik weer eens aan Finidi George denken. Hoef niet diep te graven in mijn herinnering om ‘m voor me te zien. Hoe dat komt, bedenk ik me pas een paar tellen later. Het hadden de fluwelen voorzetten. Of de goaltjes die de aanvaller meepikte in het eerste van Ajax. Wat te denken van die schitterende uithaal tegen Bayern Munchen in de halve finale van de Champions League. Een goal om nooit meer te vergeten. Natuurlijk spraken ook de korte interacties tussen hem en trainer Van Gaal in die tijd tot de verbeelding. Of de verbazing toen Finidi besloot zich een kapsel aan te laten meten waarin je de hand van (de kapper van) Edward Sturing zou kunnen herkennen.
Wat me ook nog had kunnen bijstaan, is het trieste nieuws over de verdwaalde kogel uit het wapen van de Nigeriaanse oproerpolitie die zijn jongere broertje dodelijk trof. Een vreselijk incident dat plaatsvond een paar dagen voor de wedstrijd die Ajax voor de Champions League speelde tegen Real Madrid. We spreken een jaar na het CL-seizoen 1994-1995, inderdaad het gouden seizoen voor de Amsterdammers. Finidi speelde die pot desondanks, met het verdriet om zijn broertje als loden last op zijn schouders. Ergens raakt het me als ik lees dat zijn exit bij het bejubelde Ajax van destijds een ontzettend kille was. Hem restte de achterdeur, een boze en teleurgestelde Louis Van Gaal en een nieuw aangetrokken Nigeriaanse vleugelflitser als vervanger. Voor Finidi was na de gloriedagen in Amsterdam bestemming Spanje bedacht. Hij mocht zich na de zomer melden bij Real Betis. Weinig meer van Finidi gezien in die tijd.
Het had ook de zoveelste revival van mijn waardering en respect voor de mannen van Jiskefet kunnen zijn die Finidi weer vers in mijn geheugen bracht. In de veelgeprezen sketchreeks met ‘De Lullo’s’ (aflevering ‘Ajax’) zit een akelig slechte woordgrap met de naam Finidi. Elke keer als ik die aflevering kijk, dan gniffel ik er op zijn minst om. Toch is dit voor mij ook niet de voornaamste geheugenplugger van Finidi.
De meeste credits voor het eer doen aan en in stand houden van de glorie van Finidi George gaan voor mij persoonlijk gek genoeg naar Rotterdam via Amsterdam. Dat leg ik uit. Op het onvolprezen voetbaltoernooifestival Soccerrocker stond in de voorzomer van 2017 een zorgvuldig samengeraapt team klaar met hagelwitte shirts met de beeltenis van Ferdi Vierklau erop. Het gezelschap bestond uit spelers met talent voor het festival-gedeelte, het voetbal-stuk of een combinatie van beide. Voetballend bleek de halve finale het eindstation, waardoor de finale onder leiding van Roelof Luinge aan onze vermoeide neuzen voorbijging. Lang treuren zat er niet in. De eerste schemer viel in en er moest gedanst worden. Op het festivalpodium was een kleine Rotterdammer de artiest van dienst. Jordy Dijkshoorn was zijn naam. Als frontman van De Likt trakteerde hij iedereen op een energie-explosie. Het werd een gekkenhuis op Sportpark Drieburg. Van vermoeidheid was bij niemand nog sprake. Scheenbeschermers en voetbalsokken vlogen in het rond. Een avond om nooit meer te vergeten. Dat kwam door één nummer van De Likt in het bijzonder, getiteld ‘Finidi George’.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 