Samen naar het Nederlands Elftal kijken is weer een feestje, iets waar je voor thuis blijft of je vrienden opzoekt. Ronald Koeman en de huidige lichting spelers (b)lijken een goede match. Dat was wel eens anders. Bijna was ik vergeten hoe euforie om een gewonnen interland smaakte. Soms verlang ik desondanks terug naar Marco van Basten. Of eigenlijk mis ik vooral soms zijn selectiebeleid. Op zijn keuzelijstjes voor Oranje prijkten namelijk nog wel eens verrassingen. Spelers waarvan je nooit verwachtte dat je ze ooit in het Nederlands Elftal zou aantreffen. Een van de eersten uit die categorie die mij dan te binnen schiet? Dat is altijd Romano Denneboom.
Zo goed als precies 30 jaar nadat Groesbeker Jan Peters (bijnaam: Jantje Breed) het Oranjeshirt droeg in een vriendschappelijke interland, was het de beurt aan de volgende NEC’er. Jan debuteerde op 4 september 1974 tegen Zweden en Romano Denneboom deed dat op 3 september 2004 tegen Liechtenstein. Voordat Romano floreerde in het rood-zwart-groen van de Nijmegen-Eendracht-Combinatie, voetbalde hij onder meer voor SC Heerenveen. Dat hij als Schiedamse tiener met zijn voetbaltalent en pubergrillen bij de Friezen terechtkwam is opvallend. Romano vertrouwde journalisten wel eens toe dat hij het Hoge Noorden als een soort buitenland heeft ervaren. Een jongen ver van huis. Vele kilometers verwijderd van zijn moeder in Spijkenisse (zijn vader speelde tot zijn verdriet geen rol in het leven van Romano). Een knul die nog geen man mocht heten maar desondanks veel geld verdiende. Dat leverde problemen op. Romano maakte zich met zijn gedrag onmogelijk bij zijn trainer Foppe de Haan. Na een verhuur-/afkoelperiode bij Willem II herpakt hij zich. Bij NEC vindt hij de weg omhoog.
Omhoog kijkt Romano ook voor de nodige steun. Hij staat bekend als praktiserend Christen en laat het niet alleen bij de Blessed-by-god-tattoo die op zijn lijf is aangebracht. Ook het thuisfront prijst Romano op verschillende plekken. Een voetballer heeft volgens hem een goede vriendin nodig. Zo liet hij optekenen in het boek ‘Topvoetballers: wat beweegt ze? Gesprekken over geestkracht’ van Erica Krijgsman. Daarin lees ik ook dat Romano als kleine jongen vroeger de auto (type dure blinkende bolide) waste van Dean Gorré. Die speelde destijds bij Feyenoord en woonde niet ver van de kleine Romano. Het liefst had Romano de auto nog veel vaker gewassen maar een keer per week vond Dean, naar verluidt, echt wel genoeg.
Romano was ik een beetje uit het oog verloren. Kon me moeilijk een voorstelling maken van Romano die rustig zijn hondje uitlaat in een Zeeuws dorp. Die ambitie sprak hij uit in het boek van Erica Krijgsman: wonen in het Zeeland waar mevrouw Denneboom vandaan komt, ver van alle verleidingen die je in Rotterdam hebt. Het doet mij deugd om te lezen dat hij inmiddels in Zeeland woont. Wel maak ik mij nog even zorgen over de financiële huishouding van Romano en Leslie als ik lees dat hij zelfs een tijdje als bezorger werkte bij Coolblue. Hopelijk kwam het goed nu Romano keukens verkoopt en wast hij alleen nog zijn eigen auto. Voor mijn part elke dag, als hij daar zin in heeft.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 