Tijdens weken als deze heb je een exoot nodig. Iemand die zo kleurrijk en flamboyant is dat ie de grauwe wolkenpartijen en de kille druppels van het Nederlandse zomerweer doet verdwijnen. Die bevestigt dat het leven op zijn best is als de zon schijnt. Voetballers die passen bij die omschrijving bevolken de Eredivisie al jaren bij bosjes maar onder het keepersvolk zijn ze over het algemeen wat zeldzamer. Lichtpunt in de duisternis? Luciano José Pereira da Silva, misschien wel de Braziliaanste keeper die je je kon voorstellen.
Vanuit het (vooral figuurlijke) warme bad van Germinal Beerschot in België stapte Luciano José Pereira da Silva bijna vijftien jaar geleden over naar Groningen met een doel: elke bal pakken, al wordt het zijn laatste. Trainer Ron Jans prees én vreesde het temperament van de Braziliaanse goalie. Dat was andere koek dan de nuchtere Tukker Brian van Loo die voor de Euroborg-entree van Luciano waakte over het Groninger doelgebied. Bij PSV had men met Gomes al gezien dat het best aardig kon uitpakken, zo’n Braziliaanse keeper. Zelf word ik ’s nachts nog steeds wel eens gillend wakker als nachtmerrieschurk en penaltykiller Taffarel alweer de pingels van Ronald de Boer en Philip Cocu pakt en ons Nederlanders een WK-Finaleplek door de neus boort. Die halve finale in 1998 is voor mij misschien wel de meest intens beleefde voetbalwedstrijd ooit. Anno 2019 heb ik geen idee wie de Braziliaanse nationale doelman is. Vast geen type Taffarel of Luciano.
Luciano heeft het naar zijn zin in het hoge Noorden. Hij wint zelfs de Zilveren Schoen. De gouden was voor El Hamdaoui terwijl de Bronzen voor het seizoen 2008/2009 naar Eljero Elia ging. Zijn goede vriend, landgenoot en Groningen-legende Hugo Alves Velame reikte hem uit. Ondanks die warme woorden was de Braziliaan toch niet de onbetwiste nummer 1 tussen de palen. Veel liefhebbers zullen zich ook niet alleen zijn fraaie reflexen herinneren. Luciano had nogal eens wat bijzondere capriolen in huis. In Groningen werd op weg naar Padt een blik Hollandse doelmannen opengetrokken. Naar verluidt was dit voor de communicatie in de verdediging van FC Groningen een verademing. Luciano wist niet altijd zijn boodschappen helder over te brengen aan zijn teamgenoten. Het Groot Dictee der Nederlandse Taal zal hij vast nooit foutloos afleggen maar hij gaf keurig interviews in het Nederlands. Voetbalvolzinnen sprak hij niet. Een Braziliaan is natuurlijk ook geen Scandinaviër.
Na zijn tijd in Groningen, die er in 2014 dan echt op zat, vertrok Luciano terug naar Brazilië. Hij liet er zijn knie opereren maar hing zijn voetbalspullen aan de wilgen. Inmiddels houdt hij rustig zijn conditie een beetje op peil en bouwt hij ‘huisjes’ in Brazilië, zo vertelde hij tijdens een reünie met mannen als Eric Nevland en Maikel Kieftenbeld vorig jaar in een interview aan RTV Noord. Hoewel het ‘wel een beetje koud is’, mist hij ons land wel. Luciano denkt duizenden kilometers verderop met weemoed terug. Luciano José Pereira da Silva, exoot in de Euroborg.
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 