Het WK vrouwenvoetbal is ten einde. Menig potje heb ik gekeken, en ook ik ontkom niet aan de vergelijking met de mannelijke evenknieën. Welk verschil mij opviel? De vrouwelijke voetballers zijn niet zulke spierbundels. Je ziet geen kleerkasten zoals Clarence Seedorf of Adebayo Akinfenwa. Daarom past het vrouwenvoetbal beter bij sommige mannen. Zoals Sebastián Pardo.
De Chileen begint zijn Europese voetbalcarrière bij Feyenoord, dat net de UEFA Cup heeft gewonnen. Helaas breken er magere jaren aan voor de De Stadionclub. De toppers vertrekken uit Rotterdam en vooral in de verdediging spelen geen hoogvliegers. Voor spelers als Ferne Snoyl, Serginho Greene, Chong-Gug Song, André Bahia, Karim Saïdi en Peter van der Berg is Feyenoord te niveau te hoog. Middenvelder Pardo vormt daar geen uitzondering op.
Bijna altijd is-ie kleinste op het veld: hij komt simpelweg fysiek tekort. ‘Blijf jij maar uit de duels,’ zou ik als trainer tegen Sebastián zeggen. Door zijn gebrek aan body zijn die namelijk al bij voorbaat verloren. Hij is een lichtgewicht en breekt in 5 seizoenen nooit door in De Kuip.
Wel haalt hij het nationale team van Chili. Op 17 april 2002 mag hij 19 minuten invallen tegen Turkije. De pot wordt met 2-0 verloren. Het blijft de enige interland voor Sebastián, en hij speelt niet eens voor zijn eigen volk – de wedstrijd vindt plaats in Kerkrade. Zelfs landgenoot Jorge Acuña – ook geen hoogvlieger bij Feyenoord – doet het beter met 16 interlands voor La Roja.
Net als de vrouwelijke voetbalsters laat Sebastián niet zijn schouders, maar zijn voeten spreken. Althans, bij vlagen, zoals in de Champions League tegen Newcastle United waarhij de bal achter de showduikende Shay Given volleert. Het is een van de weinige hoogtepunten in zijn voetballoopbaan. Zijn gebrek aan duelkracht breekt hem op. Ja, in het vrouwenvoetbal zou Sebastián stukken beter tot zijn recht komen.
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 