Beeld je John de Wolf in, maar dan met een vleugje onschuld en een snufje calzone. Een exotische voetballer die een sieraad voor elke zichzelf respecterende verdedigingslinie is. Gracieus en zachtzinnig. Hoe kan het ook anders, met een naam van dergelijk allooi. Marco Gentile.
Gentile. Buiten de lijnen doet de verdediger zonder twijfel zijn naam eer aan. De dromerige ogen en de sierlijke haardos gecombineerd met zijn mediterrane voorkomen: in alles moet dit de vriendelijke schoonzoon belichamen.
Binnen de lijnen blijft er echter geen spaan heel van dit gepolijste imago. Op het veld wordt het rookgordijn opgetrokken en komt de ware aard naar boven. De charmante verdediger transformeert wekelijks in een bikkelharde vechtmachine.
Marco speelt met het mes tussen de tanden. Grove charges. Genadeloze slidings. Brute duels. Hij draait er zijn hand niet voor om. Elke wedstrijd gaat hij weer tot het gaatje. Deze laatste man is het ultieme slot op de deur.
FC Den Haag prijst zichzelf gelukkig met de meedogenloze verdediger. Acht jaar lang ploetert de verdediger zich een slag in de rondte bij de geel-groenen. Altijd spelend óp het randje. Onmiskenbaar een riskante eigenschap voor een voetballer. Zo blijkt ook tijdens een willekeurig potje zondagmiddagvoetbal in 1990.
De Hagenezen spelen tegen PSV. Marco en consorten werken een dramatische partij af. De ploeg heeft tegen het einde van de wedstrijd reeds negen doelpunten moeten incasseren. Een tiende treffer zou de ultieme blamage betekenen voor het team van Co Adriaanse.
En dan gebeurt het onvermijdelijke. Romário ontsnapt aan zijn belagers en is hard op weg om het tiental treffers te completeren. Gentile doet in een uiterste krachtsinspanning een verwoede wanhoopspoging. Marco zet een vileine sliding in om de kleine aanvaller van scoren af te houden. Met succes. De treffer wordt voorkomen. Een ramp is afgewend.
Of toch niet. Romário ligt kermend op de grond. De potentiële tiende tegentreffer verbleekt bij het daadwerkelijke drama wat zich voltrekt rondom de achterlijn. De Braziliaan heeft zijn been gebroken. De schuldige? Marco Gentile.
De verdediger is voor het leven getekend. Er gaat geen jaar voorbij zonder herinnerd te worden aan het noodlottige moment. Marco wordt opgezadeld met een loodzware erfenis: door het leven gaan als de benenbreker van Romário.
Marco baalt en betuigt spijt. De woorden van de bruuske achterhoedespeler ontroeren. Hij schetst het vertederende beeld van een geknakte voetballer. Die ondanks alles nooit is veranderd. Een jongen met een gouden voetbalhart. Ik geloof heilig in zijn onschuld. En dat zal altijd zo blijven. Hoe kan het ook anders met die gracieuze naam.
Marco Gentile. Barmhartige benenbreker voor het leven.
Regelmatig de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 