Plateia Omonia. Het vormt de trots van het hectische Athene. Het imponerende plein symboliseert het grootste sportieve succes uit de voetbalhistorie van de nationale equipe. Griekenland wordt Europees Kampioen. Nikopolidis en consorten trekken tegen alle verwachtingen in aan het langste eind tegen thuisland Portugal. En Plateia Omonia wordt omgetoverd in een kolkende massa van sirtaki, souvlaki en hectoliters ouzo. De man die zich in alle anonimiteit eveneens in het feestgedruis mengde? Yannis Anastasiou.
Plotsklaps was hij daar. Yannis Anastasiou. De kersverse aankoop van Roda JC. Zijn missie bij de club uit Kerkrade? De immense leegte opvullen van de reeds vertrokken Bob Peeters. Een loodzware erfenis voor een voetballer die enkele jaren daarvoor in alle luwte verdienstelijk zijn zondagmiddagpotjes afwerkte op het paradijselijke Kreta.
Het exotische huwelijk blijkt een schot in de roos. Doelpunten maken was het credo. En Anastasiou vervult die rol met verve. Sef, Georges of Wiljan. Het deert de koelbloedige afmaker niet welke trainer er plaats neemt op de bank. De Griekse spits blijft onverminderd scoren.
48 doelpunten in vier seizoen. Het is geen onaardig moyenne voor de onbetwiste aanvalsleider van Roda. In 2004 schiet hij het team naar een zesde plek in de eindstand van de Holland Casino Eredivisie. Niemand heeft het nog over Bob Peeters.
Het succes blijft niet onopgemerkt. Ajax hengelt de goalgetter binnen. Yannis neemt afscheid van Kerkrade. En daarmee verdwijnt de voetballer ook van mijn radar. De jaren verstrijken en de herinneringen aan de doelpuntenmaker vervagen.
Tot een week geleden. Ik struin rond in het centrum van Athene. De Akropolis. Het Parthenon. De Oude Agora. Ze worden allemaal keurig afgevinkt. Het vormt de opmars naar de laatste trekpleister. Het epicentrum van immense volksvreugde uit 2004. Plateia Omonia.
Nu is alles anders. De euforie heeft plaats gemaakt voor pure ellende. De uitzinnige menigte feestvierders is permanent vervangen door desolate drugsverslaafden. Het plein is vergane glorie. Het enige lichtpuntje? De zalvende gedachtes aan die geweldenaar van Roda. De memoires aan de goaltjesdief zijn weer springlevend. De spits die bijna klinisch te werk ging. Altijd loerend op zijn kansjes om vervolgens genadeloos toe te slaan. Hij kon het als geen ander.
Ik verlaat het troosteloze plein. Met een flinke dosis weemoed kijk ik nog één keer achterom. Om de herinneringen aan de vergeten voetballer nooit meer te laten vervagen.
Adiéjo, Yannis!
Regelmatig de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 