Het is januari, de onvermijdelijke eerste week van 2019 met voortekenen van Blue Monday (21-1-2019). De feestdagen zitten er weer op. De dagen waarin het eten en drinken niet op kon. De dagen waarop grootouders hun (klein)kinderen iets toestopten voor in de spaarpot. De dagen waarop Gaston zijn prijzentruck parkeerde in het Groningse Glimmen. De dagen waarop men oudejaarsloten zonder prijs naar de niet met vuurwerk opgeblazen papiercontainers bracht ook. De dagen waarop liefdes ontvlamden en familievetes oplaaiden. De redactie van Bert van Leeuwen kan de seizoensplanning maken en ook ik ga back to life, back to reality. Terwijl ik vers in 2019 mijn wonden lik en mijn zegeningen tel, blijft me iets achtervolgen uit 2018 en eerder. De tijdlijn van de Twitter-app op mijn telefoon blijft er zelfs op hangen. Peter van Vossen, dit is een ode aan hem.
Zijn cv verbaast me eerlijk gezegd wel. De op 21 april 1968 in Zierikzee geboren Zeeuw heeft een palmares om u tegen te zeggen. Via Vlissingen en Vlaanderen (SK Beveren & RSC Anderlecht) wist Peter van Vossen de aandacht te trekken van Ajax, dat hem in 1993 inlijfde. Met de Godenzonen won hij de Champions League. Niet als basisspeler, maar toch een prestatie van formaat. Via avonturen met wisselend succes in Istanbul en bij Glasgow Rangers is De Kuip voor Peter van Vossen de volgende thuisbasis. Bij Feyenoord maakte hij furore in de basiself met kameraden als Van Gastel en Paauwe. Doelpunten maken, dat ging hem in het Nederlands Elftal ook goed af. In zijn tweede interland weet hij zelfs twee keer het net te vinden, net als in de daaropvolgende interland. Toch sluipt er overal waar Peter van Vossen (aan) begint naar verloop van tijd iets in. Ook uit zijn trainers- en assistent-trainerswerk (b)lijkt: Peter van Vossen is een grillige firestarter.
Hoe kan dat? Met de verbeten blonde kop, afgestroopte kousen en het shirt uit de broek zie ik hem sleuren. Mijn geheugen laat me toch niet in de steek? Peter van Vossen ging voorop in de strijd. Je kon hem soms op een vuiligheidje betrappen maar hij wist ook sluw en subtiel zijn mannetje te verrassen. Peter van Vossen verdedigde als aanvaller clubkleuren met hand en tand en droeg het oranje met verve. Deze man kwam om te winnen. Wat ontbrak er dan toch bij Peter van Vossen dat maakte dat hij niet kon of wilde blijven winnen? Dat het na een bliksemstart toch zo vaak met gedonder eindigde. Oude televisieoptredens terugkijken heeft geen zin, merk ik. Peter van Vossen is een man van weinig woorden.
Net na de Kerst Google ik Peter van Vossen toch maar eens even. In een stuk uit de Provinciale Zeeuwse Courant (PZC) lees ik dat hij diep in de schulden zou zitten. In wandelgangen en catacomben gonst het van de geruchten over Peter van Vossen als een Nederlandse Paul Gascoigne. Dat is niet te hopen. Ik gun Peter zo de zuinigheid en nuchterheid waar Zeeuwen bekend om staan.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 