170 centimeter en een beetje. Het was de geringe lichaamslengte die mij was toebedeeld. De diep gekoesterde wens op een plotselinge groeispurt in de herfst van mijn puberbestaan bleek jammer genoeg ijdele hoop. De niet te verkroppen teleurstelling maakte snel plaats voor een onbehaaglijk Calimero-syndroom. Klein zijn was voor mij onlosmakelijk verbonden met een chronisch gebrek aan vrouwen, aanzien en sportief succes. En dat was niet eerlijk. Een lotgenoot die zonder meer bekend was met deze tragiek? Joonas Kolkka.
Kolkka was klein en aaibaar. Twee eigenschappen die normaliter niet het fundament leggen voor een professionele voetbalcarrière. De nietige aanvaller was het misplaatste knulletje tussen de stoere kerels. Het kleine broertje dat nederig en dankbaar mocht zijn dat er überhaupt een plekje voor hem in de selectie was ingeruimd. De vraag was: kon deze brugpieper op voetbalschoenen het masculiene geweld van het professionele voetbal trotseren?
De beproeving vindt plaats in Tilburg. De Tricolores zien wel heil in de jongensachtige vleugelspeler. Hij maakt op mij direct een onuitwisbare indruk. De koddige aanvaller dartelt met zijn geringe postuur ietwat vertederend over de velden. De aanvaller valt volledig in het niet bij zijn robuuste ploeg- en landgenoot Sami Hyypiä. Maar desondanks verzuipt de buitenspeler nimmer in zelfmedelijden.
De aanvaller compenseert het chronische gebrek aan lengte in bravoure, snelheid en techniek. En niet zonder succes. In drie seizoenen is de nietige aanvaller verantwoordelijk voor een karrevracht aan doelpunten en assists. De Finse voetballer verovert de harten van menig voetballiefhebber met zijn pijlsnelle rushes langs de zijlijn.
De ultieme testcase moet nog volgen in de vorm van Co Adriaanse. Een tirannieke trainer die zijn spelers tot het uiterste kan drijven. De koelbloedige aanvaller weerstaat de druk met verve. Het wordt het meest succesvolle seizoen uit de prille loopbaan van de schuchtere Fin. De Tilburgers eindigen het seizoen op een bewonderingswaardige vijfde plek. Kolkka tekent voor negen doelpunten en heeft een belangrijk aandeel in de feestvreugde. Het moge duidelijk zijn. De Fin slaagt met vlag en wimpel voor zijn voetbalexamen.
Bijna twee decennia later maakt de voormalig profvoetballer zich op voor een volgende exercitie. Ditmaal in de rol van gepassioneerd jeugdtrainer bij PSV. En dat is niet zonder reden. De Fin vormt nog steeds het perfecte boegbeeld voor de gedrongen medemens die ondanks zijn summiere formaat wel degelijk kan slagen in het profvoetbal.
De kraakheldere levensles die hij de petieterige pupillen wil meegeven? Willen is kunnen. Het is de enige sleutel tot een succesvol profbestaan. Geen groeispurt die daar tegenop kan. En hij kan het weten. De kleine geweldenaar op voetbalschoenen. De voetballer die uitgroeide tot mijn muze.
De man van 170 centimeter en een beetje. Joonas Kolkka.
Regelmatig de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Maarten Kuijken
EPISCHE VOETBALLERS 
1 Comment