Het is augustus 2018 en de economie bloeit. Het aantal vacatures bereikt een recordhoogte, er zijn meer open functies dan ooit en van baan wisselen lijkt nu makkelijker dan ooit. In de voetballerij komt dit ook voor: zat spelers veranderen regelmatig van werkgever. Zoals Donny de Groot.
De profcarrière van de spits omvat 16 seizoenen, waarin hij voor liefst 13 clubs uitkomt. Na zijn debuut bij FC Utrecht speelt hij achtereenvolgens voor FC Volendam, Emmen, RBC Roosendaal, de Graafschap, Go Ahead Eagles, RKC Waalwijk, Willem II, FC Eindhoven en Fortuna Sittard. Over de grenzen maakt hij zijn minuten bij AEK Larnaca op Cyprus, Newcastle Jets in Australië en Sint-Truiden in België.
Clubliefde lijkt hem vreemd, evenals koudwatervrees. Waar hij ook een contract tekent, Maradonny kent geen aanpassingsproblemen. Hij komt aan, maakt zijn goals, en vertrekt weer. Om bij een nieuwe club de cyclus opnieuw te starten.
Donny ontpopt zich als een speler die in de Eerste Divisie optimaal rendeert, maar in de Eredivisie niet uit de verf komt. Daarmee schaart hij zich in een illuster rijtje. In Nederland leveren 88 wedstrijden op het hoogste niveau slechts 20 doelpunten op, terwijl hij een niveautje lager 101 treffers in 195 wedstrijden maakt.
Door de jaren heen zet de aanvaller stappen opzij of naar beneden, maar nauwelijks hogerop. Dat verdient niet het predicaat ‘carrièretijger’. Broodvoetballer dan? Nee, dat blijkt niet uit de clubs op zijn cv. Bovendien is er nimmer een transfersom voor hem betaald en had hij altijd korte contracten. Welke eretitel verdient hij dan wel? Jobhopper. Ja, hij is de ultieme jobhopper.
Gefeliciteerd, Donny!
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 