Terwijl hier het kwik geregeld oploopt tot tropische temperaturen, slaat een groot deel van Nederland zijn vakantiedagen stuk over de grens. Een populaire bestemming voor pubers en jongvolwassenen? Chersonissos, de haast Hollandse enclave op Kreta. Friet van Piet, Hof van Holland en Senseo-verhuur, de Ik-hou-van-Holland-Nederlander hoeft er geen heimwee te hebben.
Zelf zette ik er ruim een decennium geleden mijn vakantiebaan-salaris om in Mythos-bier en bizarre shotjes. Vriendschappen voor het leven sloot ik er niet en veel herinneringen vervaagden. Wat ik me wel herinner is mijn korte ontmoeting met Angelos Charisteas, dé Griekse held. Hij was het die op het helswarme vliegveld van Heraklion met een subtiele voetbeweging de bal argeloos terugschoot. Naar ons, opgeschoten knapen die met hun Kreta-kater op weg naar huis gingen.
In mijn herinnering reageerde men vaak wat lacherig en verzuchtend op Angelos. Was deze man echt wel echt zo’n succesvolle spits? Ach, wat deert het als je landgenoten je als held op handen dragen. Angelos Charisteas bracht de Grieken in 2004 in vervoering door het enige doelpunt in de EK-finale te maken. De Portugezen met rising star Christiano Ronaldo bleven in tranen achter. Ik weet het nog goed. Niemand had op de Grieken gelet en toen waren ze opeens finalist.
Angelos Charisteas stond op 4 juli 2004 tien minuten na rust precies op de goede plek om de bevrijdende treffer binnen te knikken. Of dat inderdaad echt een talent is van Angelos Charisteas durf ik niet te zeggen. De in Serres geboren Griek liet daarvoor rondom de EK-apotheose van 14 jaar geleden misschien te weinig zien. Op de Duitse velden bij Werder Bremen en later nog Nürnberg, Schalke en Leverkussen en in Nederland in zowel de Kuip als de Arena. Niet veel voetballers kunnen overigens net als Angelos zowel het Feyenoord-shirt als het Ajax-tenue uit de kast pakken met hun naam erop.
Angelos Charisteas doet mij ook denken aan een bijzondere keeper. Dat is niet Antonios Nikopolidis. Had gekund. Het eerste deel van de naam klopt wel zo’n beetje. Toen Nico in het eerste van DVC ’26 keepte, nam hij als keeperstrainer wekelijks de moeite om mij en andere jonge doelmannen genadeloos af te beulen. Dat hield ik een paar maanden vol, tot mijn lijf te hard protesteerde en ik afhaakte. Zie ik Angelos, dan zie ik keeperstrainer Nico. Terecht? Oordeel zelf.
Toen ik onlangs, vele jaren na mijn Griekse vakanties en het EK van 2004, mijn tanden zette in een pita gyros tijdens de Zomerfeesten in Nijmegen, dacht ik weer even terug aan Angelos’ glimlach op de Griekse luchthaven. Bedacht ik van welke zonvakantie dat het sluitstuk vormde. Zoals de met tzatziki besprenkelde traktatie in Nijmegen op dat moment net als destijds in Chersonissos het einde markeerde van een geslaagde avond stappen. Glimlachend denk ik aan het mooie Griekenland, beelden van de prachtige witte huisjes op Santorini schieten door mijn hoofd en de sirtaki klinkt.
Wie heeft eigenlijk bedacht dat we dit jaar naar Frankrijk gaan? Libertine Comptoir de Cuisine.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 