Voetbal en alcohol zijn een gouden combinatie. Als speler kijk ik soms al tijdens de wedstrijden uit naar ‘de derde helft’, die wat mij betreft niet lang genoeg kan duren. Van profvoetballers wordt juist een gezonde leefstijl verwacht. Alcohol drinken doe je als prof bij hoge uitzondering – als je het doet, dan in de zomer- of winterstop. En dit is waar het mis is gegaan voor Jacob Lensky.
De Canadees landt als 18-jarige in januari 2007 bij Feyenoord, na een jeugdperiode bij Celtic. Anderhalf jaar en 1 wedstrijd in de hoofdmacht van de Rotterdammers later, laat hij zijn contract ontbinden en keert terug naar Canada. ‘Hij stopt vanwege privéredenen met het betaald voetbal,’ laat de club weten.
Later blijkt dat hij psychosomatische klachten heeft: Jacob denkt veel na en piekert zich suf. Niet gek, als je beseft dat hij grote aanpassingsproblemen in Europa heeft, een doordachte mening bezit en filosofische uitspraken doet. Dat hoort niet in de voetballerij. Lensky is een buitenbeentje, voelt zich eenzaam en vindt troost in de fles. ‘Mensen gaven om wát ik was, niet om wie,’ zegt hij later.
Verrrassend genoeg duikt de middenvelder in 2009 weer op in de Eredivisie, dit keer bij FC Utrecht. Hij is afgekickt, verdient een jaarcontract en speelt veel. Eind goed al goed? Nee. Als supporters boos zijn door een reeks slechte resultaten, wachten zij de spelers op. Jacob pikt de beledigingen niet en wil zijn vuisten laten spreken. Fans raakt hij niet, maar hij slaat zichzelf wel een gebroken hand tegen een muur.
Lensky zegt wat hij denkt, hoe hard dat ook is: ‘Ik vind het vreselijk, het leven als voetballer. Elke dag erger ik me dood aan de zinloze levens van m’n medespelers. Ik verveel me dood, deze uren zijn de minst zinnige in mijn hele bestaan. Voetballers zijn niet mijn types, ze vertonen puur kuddegedrag.’ Door deze uitspraken raakt hij bij zijn teamgenoten meer en meer uit de gratie.
Dergelijke uitspattingen leveren Jacob nóg minder sociaal contact op en door deze isolatie steekt de eenzaamheid weer op. Het leidt tot de terugkeer van zijn alcoholverslaving, en in 2011 verlaat de kleurrijke excentriekeling de Domstad. In Vancouver probeert hij nogmaals een rentree in de betaalde voetballerij af te dwingen, maar tevergeefs. Het roer gaat om.
In 2017 geeft Jacob in een interview aan het voetbal niet meer te volgen. Hij werkt voor een verhuisbedrijf en heeft een studie biologie opgepakt – twee dingen die mijlenver van het voetbalveld afstaan. ‘Maar ik ben zelden zo gelukkig geweest als met deze beslissing.’
Jacob en de collegebanken, het klinkt als een goed huwelijk: zijn leefstijl past immers stukken beter op een universiteitscampus dan op een voetbalveld. Ik zie het helemaal voor me: tijdens lallende studentenavonden in de kroeg pseudo-intelligente opmerkingen maken, profiterend van happy hours met de collegekaart. Jacob is erbij.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 