Hoewel ik avond aan avond op de bank hang om zoveel mogelijk wedstrijden mee te pikken (‘Is er alweer voetbal?’ ’Ja’ ‘…’), mis ik toch iets dit WK. In een oranjegekleurde vlaag van elftaloverschatting tijdens een bloedeloze wedstrijd tussen twee landen waaruit ik mijn favoriet niet kon kiezen, merkte ik dat ik echt de Nederlandse inbreng mis. Tijdens het daaropvolgende terugverlangen, kwam ik langs de EK’s en WK’s die ik met ‘onze jongens’ op de buis meemaakte. Ik bleef steken en glimlachen bij Euro ’96. Hoe dat komt? David Seaman!
David Seaman werd geboren in september ’63 in Rotherham, Engeland. Waar destijds She Loves You van The Beatles op nummer 1 in de charts stond. Via Leeds United, Peterborough United, Birmingham City en Queens Park Rangers mocht David het tricot met nummer 1 vanaf 1990 aantrekken voor Arsenal. Hij droeg het keepersshirt van de Gunners meer dan 400 keer en deed dat meer dan verdienstelijk.
Tijdens het EK van 1996 in eigen land verdedigde David Seaman het Engelse doel. De Britten wisten zich logischerwijs gesteund door miljoenen supporters, onder wie enkele duizenden hooligans. Die misdroegen zich keurig in Londen en de andere speelsteden die de Britse ploeg aandeed. Ik was zelf met mijn 10 jaar te jong en te groen om zelf een EK-bezoek te initiëren maar ik zat een kuil in de bank die zomer.
Met illustere namen als Steve McManaman, Paul Gascoigne en Gareth Southgate in de gelederen gooiden de Engelsen hoge ogen. Niet hoog genoeg om ‘het voetbal thuis te brengen’ maar die illusie hadden destijds alleen de allerzatste Engelse fans. Ook Oranje was er bij. In de poulefase wonnen de Engelsen zelfs nog met 1-4 van ‘ons’ door goals van Shearer en Sheringham. David Seaman stak in bloedvorm en kreeg als held een plek naast Andreas Köpke in the team of the tournament.
Het was in de beginjaren van de ‘zero’s’ dat David voor mij pas echt episch werd. Op de dinsdagavond en vrijdagavond kon je hem namelijk zomaar treffen, als hij late dienst had. Dan trof je hem in zijn met olie en andere motorvloeistoffen besmeurde overall. Het was maatje M, misschien zelfs S. Zijn haar hing keurig in de paardenstaart. Als ik hem iets te lang aankeek, groette hij mij vriendelijk. Vrolijk liep hij als monteur rond in de werkplaats van transportbedrijf Wim Bosman in ’s-Heerenberg. Fascinerend vond ik het hoe hij leek op David Seaman. Sinds mijn bijbaan bij Wim Bosman in de wasstraat naast de werkplaats, moet ik in garages rond smeerputten en gereedschapstrolleys dus altijd denken aan David Seaman. Wie een Alfa Romeo en twee linkerhanden bezit, komt nogal eens in zulke settings. Neem dat gerust van mij aan.
Voor zijn verdiensten voor het Engelse voetbal kreeg David Seaman de titel ‘Member of the most excellent order of the British empire’. Op zijn 40e kwam er retired achter zijn naam. Tijd voor iets anders. Na zijn voetbalcarrière bleef hij van de spotlights genieten. Bijvoorbeeld als (ijs)danser, als thee-icoon of als lijdend voorwerp in een charity-show. David Seaman zag zelf twee huwelijksbootjes zinken maar hees toch de zeilen in het derde. Drie maal is immers scheepsrecht. David Seaman: zijn paardenstaart is hij misschien kwijt, zijn wilde haren niet.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 