Sinds Mohammed Salah het prachtige rode tricot van Liverpool om zijn schouders heeft, is hij niet te stuiten. Vanavond moet zijn oude ploeg AS Roma eraan geloven. Tot zijn publiekswissel hebben de Romeinen absoluut niets te vertellen op Anfield Road. Het is een genot om naar te kijken. Zonder de Egyptenaar lijken de Liverpudlians echter hun aandacht te verliezen en hetzelfde geldt voor mij. Onbewust dwalen mijn gedachten af naar een andere balvirtuoos uit het land van de Nijl, die twintig jaar geleden kortstondig in de Eredivisie schitterde.
Even blijft mijn brein hangen bij de volgevreten prins Mido, maar al snel zie ik de juiste man scherp voor me: Hazem Emam. Hoe is deze geniale spelmaker eigenlijk ooit bij het nietige De Graafschap terecht gekomen? Wat had deze Egyptische international op de Vijverberg te zoeken? Ik laat de confrontatie tussen Liverpool en Roma voor wat hij is en duik de online archieven in. Al snel ontspint zich een prachtig levensverhaal.
Het stond in de sterren geschreven dat de kleine Hazem profvoetballer zou worden. Zowel zijn vader als zijn grootvader maakten furore bij Zamalek, de absolute topclub van Egypte. Niemand is dan ook verbaasd als (klein)zoonlief op achttienjarige leeftijd debuteert bij de trots van Gizeh. Dat hij zou uitgroeien tot een nóg grotere legende dan zijn twee voorgangers, is ook al snel duidelijk. Bondscoach Ruud Krol haalt Emam bij de nationale ploeg en na een weergaloos optreden tijdens de Africa Cup staat heel Europa in 1996 in de rij om de kleine spelmaker in te lijven.
De Italiaanse subtopper Udinese trekt aan het langste eind, maar in de harde Serie A weet Hazem Eman niet te aarden. De Duitse stormram Olivier Bierhoff en de Braziliaanse loper Marcio Amoroso delen voorin de lakens uit en voor een fluwelen spelverdeler is geen plek. De club uit Udine besluit de jonge Egyptenaar elders te stallen. Ineens weet ik weer hoe Emam in de Achterhoek terecht is gekomen: de Italiaanse connectie.
Eind jaren ’90 trekt de ene na de andere huurling vanuit Udine naar Doetinchem. Naast Emam kan ik me eigenlijk alleen nog Komi Tchangai voor de geest halen, maar ik weet nog goed hoe De Graafschap van stugge boerenclub in een mum van tijd was omgeturnd tot een kleurrijk en attractief ensemble. Eén ding ziet het trouwe publiek in de Vijverberg direct: Hazem is veruit de beste van allemaal.
Ook Ajax houdt de spelmaker inmiddels nauwlettend in de gaten. De nummer 10-positie is een jaar na het vertrek van Jari Litmanen nog altijd vacant en de Amsterdammers zien ‘The Emperor’ maar wat graag naar de ArenA komen. Hazem Emam heeft het echter wel gezien in Nederland en kiest eieren voor zijn geld: hij besluit, pas 25 jaar, terug te keren naar zijn thuisland. Het levert gefronste wenkbrauwen op bij menig voetbalexpert, maar geef hem eens ongelijk. In Nederland is het koud en moet hij meeverdedigen, terwijl hij in Egypte als een godheid door het leven gaat.
Bij zijn jeugdliefde Zamalek wordt Emam als vanouds op handen gedragen en mag hij in het veld doen wat hij wil. De flegmatieke technicus zet geen stap teveel, maar weet het publiek wekelijks op de banken te krijgen met een briljante ingeving. Af en toe schrikt hij ‘s nachts nog wakker van een brullende Eric Redeker, maar over het algemeen is hij dolgelukkig, thuis in Gizeh. Hazem wordt nog drie keer kampioen, wordt tweemaal uitgeroepen tot speler van het jaar en tikt de 88 interlands aan, tot hij op 33-jarige leeftijd zijn schoenen aan de wilgen hangt. De familie Emam is officieel een legende rijker.
Langzaam richt ik mijn blik weer op de televisie. Ik zie dat Mohammed Salah inmiddels hoofdschuddend toekijkt hoe zijn ploeggenoten in de laatste tien minuten nog twee tegengoals incasseren. Het is tekenend voor de status van de Egyptenaar. Wat Hazem Emam niet lukte, lijkt voor Salah wel weggelegd: via Italië doorstoten naar het allerhoogste niveau.
Regelmatig de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Erik Molkenboer
EPISCHE VOETBALLERS 