Het is een fenomeen dat me al sinds de aanstelling van Jan Wouters als coach bij Ajax mateloos fascineert: hoe stoere spelers kunnen veranderen in kleurloze trainers.
Als besnorde middenvelder joeg Wouters elke tegenstander angst aan met zijn zwaaiende ellenbogen en snoeiharde tackles. Eenmaal in het Ajax-kostuum gehesen was er van deze woeste uitstraling niets meer over. Op de bank in de ArenA zat een bleue, inmiddels snorloze angsthaas, die per wedstrijd onzekerder leek te worden. Na een jaar werd Wouters gelukkig uit zijn lijden verlost, om zich voorgoed terug te trekken in een veilige rol op de achtergrond als assistent.
Dit seizoen maakt de Eredivisie wederom kennis met een oefenmeester die lijdt aan het Wouters-fenomeen: Robert Molenaar. Als stoere stopper bij FC Volendam, Leeds United, Bradford City en RBC viel er niet met Robert te sollen. Bij een kopduel eindigde de tegenstander steevast onder grasmat. Een schouderduw deed menig aanvaller aan de andere kant van de boarding belanden. Hem passeren was simpelweg geen optie. Elke spits in de Eredivisie én de Premier League deed het bij aanvang van de wedstrijd al in de broek, de blauwe plekken van de vorige ontmoeting nog vers in het geheugen.
Robert bracht het beste van Wout Zijlstra en Berend Veneberg naar het voetbalveld. Kloek. IJzersterk. Een blok graniet. Hij was een man voor wie dergelijke krachtige termen zijn uitgevonden. Het zegt genoeg dat hij juist in Engeland, waar ze wel gewend zijn aan verdedigers met een imposant fysiek, door het leven ging als The Terminator. Zijn vocabulaire was overigens al net zo summier als dat van de Hollywood-cyborg: in het veld was Robert vaker op een oerschreeuw dan op een volzin te betrappen. Dat was immers een veel effectievere methode om een spits uit te schakelen.
Terug naar 2018. Op de bank in het Parkstad Limburg Stadion zit al acht maanden een veredelde boekhouder. Het blijkt de Terminator van weleer te zijn. Dat Roda JC onderaan bungelt kan hem niet aangerekend worden. Dat mag met deze selectie geen verrassing heten. Zijn hernieuwde uitstraling als kleurloos figuur is dat echter wél.
Van Robert verwacht ik niets anders dan donderspeeches in de rust, tirades langs de lijn en een karatetrap a la Van Gaal. Aan het begin van elke wedstrijd door de spelerstunnel doorlopen met een blik die bij elke speler het zweet doet uitbreken. Stiekem het veld in stormen en zélf die doorgebroken aanvaller ongenadig hard neermaaien. Dát is de Robert die ik wil zien.
Helaas. Niets van dat in Kerkrade. De meedogenloze Zaandammer is veranderd in een zacht ei, die grinnikt voor de camera en wezenloos voor de dug-out rondhangt. Leuk voor een salesmeeting, dat blauwe maatpak met bijpassend schoeisel, maar op het voetbalveld gelden andere wetten. Waar is de strijd, Robert? De passie? De overwinnaarsmentaliteit? Je vecht verdomme tegen degradatie.
Het lot van Roda JC doet me niet zoveel, maar een held zo zien afzakken doet pijn. Contractverlenging of niet, op deze manier is het een kwestie van tijd voor hij zich bij Jan Wouters voegt in het kamp der eeuwige assistenten. Wil de echte Robert opstaan voor het te laat is?
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Erik Molkenboer
EPISCHE VOETBALLERS 