Na lange jaren van wanbeleid, bijna-faillissementen en bedroevende eindklasseringen lijkt Vrouwe Fortuna dit seizoen teruggekeerd in het altijd gezellige Sittard-Geleen. Onder voormalig bondscoach van Nigeria Sunday Oliseh wordt record na record verbroken. Wonderkind Perr Schuurs is voor ettelijke miljoenen aan Ajax verkocht. En met een tweede plek behoort promotie naar de Eredivisie zelfs tot de mogelijkheden. Supporters dromen al stiekem van een terugkeer naar de gouden tijden onder Bert van Marwijk eind jaren ’90. Ik droom vrolijk met ze mee.
Die dromen komen al snel uit in De Baandert, de toenmalige thuishaven aan het Leo Hornplein, waar in die jaren een heuse geoliede machine actief is. De onbetwiste motor van deze machine staat centraal achterin opgesteld. Robert Roest is een stopper van de zuiverste soort – net zo kloek als zijn naam doet beloven. Degelijk. Onverwoestbaar. Een zekerheidje bovendien. De sympathieke Soestenaar doet niet aan verrassingen: gedurende zijn carrière verloopt elk seizoen op vrijwel identieke wijze. Hij speelt minimaal 30 wedstrijden, pakt een handvol gele kaarten en is jaarlijks goed voor 2 a 3 kopdoelpunten. Duidelijk. Zo’n speler die elke trainer in zijn selectie wil hebben.
Van Marwijk kan dan ook in zijn handjes knijpen als hij in 1997 het stokje overneemt van Pim Verbeek. Robert Roest staat er al en dus staat het team, klaar om de vaderlandse subtop te bestormen. Met Robert als aanjager én ideale ploeggenoot. Hij laat anderen boven zichzelf uitstijgen en Limburgse toptalenten als Mark van Bommel en Kevin Hofland krijgen alle ruimte om aan zijn zijde door te breken. De zevende plek in mei 1998 is al mooi, maar Roberts persoonlijke hoogtepunt zou pas een aantal maanden later volgen.
We schrijven 23 september 1998. Ajax komt op visite in De Baandert. Aan niets is te merken dat de Amsterdammers een paar maanden eerder kampioen zijn geworden. Vanaf minuut één heeft Fortuna het heft in handen en is het eenrichtingsverkeer richting het vijandelijke doel. Onder de bezielende aanvoering van Roest heeft Ajax werkelijk niets te vertellen in Sittard. Het is aan Edwin van der Sar én de gemiste kansen van de normaal zo scherpe goaltjesdief Ronald Hamming dat er bij rust een brilstand op het scorebord staat.
Meteen na de thee is het wel raak. Onder toeziend oog van de huidige Fortuna-coach Oliseh trekt Mario Melchiot ijzervreter Regillio Simons naar beneden. Strafschop. Een taak voor een leider. Daarvan is er maar één aan Sittardse zijde: Robert Roest. De verdediger staat oog in oog met een van de beste keepers ter wereld, maar in zijn gezicht is geen spoortje van spanning te zien. Hij werpt nog een laatste blik op arbiter Ruud Bossen, neemt een ferme aanloop en plaatst de bal onberispelijk in de rechterhoek. 1-0. Een oerschreeuw volgt en De Baandert trilt op zijn grondvesten. Ajax is verslagen en Roest gaat op de schouders.
Het is ook gelijk de laatste keer dat De Baandert trilt. Een paar maanden later wordt het gezellige onderkomen verruild voor een kille betonbak, luisterend naar de nog killere naam Wagner & Partners Stadion. Het is het begin van het einde. Gezelligheidsdier Robert Roest heeft niets te zoek in dit sfeerloze hok en keert onverrichter zake terug naar Utrecht. Nu de absolute sterkhouder van de laatste Sittardse successen is vertrokken, wordt de vrije val definitief ingezet.
Vijftien jaar lang bivakkeren de geel-groenen in de kelder van de Eerste Divisie. Het is overleven geblazen en aan voetbal op het hoogste niveau durft niemand ook maar te denken – tot dit seizoen. Wagner en zijn partners zijn al lang vertrokken en de zon schijnt weer in het zuiden. De Eredivisie lonkt als nooit tevoren. Het is weer tijd voor Fortuna Sittard.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Erik Molkenboer
EPISCHE VOETBALLERS 