Het is vrijdag, maar niet zomaar een. Het is er eentje die zich leent voor een borrel. Een samenzijn van het type zoete inval. Animo onbekend, eindtijd idem dito. Mensen voelen zich opgetrommeld en mijn krappe woonkamer vult zich. Mijn maten zijn er. Haar vriendinnen schuiven aan. Er is bier. Hapjes bovendien. Gezelligheid is met deze ingrediënten een logisch gerecht. Het is de begintijd van epischevoetballers.nl. Aan tafel passeren de Ferdi’s, de Johanns, de Dani’s en de Oscars om de beurt de revue. Bier vloeit rijkelijk. De dames aan tafel negeren keurig het gesprek over voetbal en keuvelen over heus ook hele belangrijke zaken. Totdat er een naam valt: Theo Lucius.
Dat het gesprek een wending kreeg, was niet het gevolg van de looks van Theo. Ook de onthulling van De Telegraaf dat Theo in 2002 slachtoffer was van een Zweedse ‘sexgroupie’ (deze), was niet de reden dat we het aan de borreltafel opeens plenair over Theo hadden. Ook zijn verdienstelijke CV leidde niet tot het gesprek. Met PSV, FC Utrecht, Feyenoord, FC Groningen, FC Den Bosch, RKC Waalwijk en FC Eindhoven op het palmares had dat zomaar gekund. Zelfs het handjevol interlands voor Oranje had een aanleiding kunnen zijn. Allemaal niet waarop de overkant van de tafel aansloeg.
De reden dat mijn overbuurvrouw zich als donderslag bij heldere hemel geïnteresseerd opstelde toen de naam Theo Lucius viel, kwam ook niet voort uit de vuurwerk-veroordeling van Theo. Vuurwerk was een van Theo’s voornaamste hobby’s. Alsof hij hobby’s met een ‘V’ spaart, blijkt Theo ook begenadigd visser. Hij beheert zelfs zijn eigen visvijver op landgoed Stille Willie in Oirschot. Benieuwd hoe ‘ie dat vissen combineert met zijn vuurwerkhobby, maar dat terzijde. Ik besloot het op de vrouw af te vragen: ‘Je hebt niets met voetbal maar je glundert bij zijn naam. Hoe ken je Theo Lucius?’. Haar antwoord verbaasde me. ‘Theo, da’s de barman van Café In d’n Ollie in Heeswijk-Dinther. Die gast is knettergek!’ Gelukkig, het gaat om dezelfde Theo Lucius.
De bar-anekdotes over Theo en zijn strapatsen vlogen over tafel. We konden er vanaf de mannenkant ternauwernood nog een paar voetbalfeiten tussenfietsen. Al speelden die nauwelijks een rol van betekenis. Daar in Café In D’n Ollie in Heeswijk-Dinther (be)diende Theo een ander publiek. Hij gaf geen voorzetten, maar zette mensen bier voor. De enige balbehandeling waar hij prat op ging was het bijtijds uit de jus vissen van gehaktbal voor een barplakkende Heeswijk-Dinthernaar. De enige schaal die hij nog vasthield, was voor de bitterballen. De bloed, zweet en tranen van Theo druppelen nu bij Café In D’n Ollie op de vloer.
Zoals zo vaak op goede borrelavonden, herinner ik me niet veel details. De fervent bezoekster van Café In D’n Ollie kwam sindsdien niet meer bij ons thuis. Theo was uit mijn gedachten. Totdat ik Björn van der Doelen onlangs verderop in de Ekko een verhaal hoorde starten met ‘Toen ik bij Theo Lucius op de verjaardag was..’.
Ik zie het voor me. Lach. Borrelpraat.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 