Zaterdag 8 juli. Terwijl ik mijn eten kook, verlaat een schuin oog mijn telefoonscherm niet. Via Twitter volg ik de zeer nare aftocht van Abdelhak ‘Appie’ Nouri. Vanaf het moment dat hij in Zillertal tijdens een oefenduel van Ajax plotseling in elkaar zakte, houden twitteraars mij van minuut tot minuut op de hoogte. Buiten is het op dat moment opeens stil. Het buurtgeluid dat doorgaans door de wijk zoemt, lijkt een mute-knop te hebben. Stilte grijpt om zich heen. Gelukkig lees ik op een gegeven moment dat Nouri stabiel is. Ik leg mijn telefoon weg en eet zwijgend mijn avondprak.
Een nieuwe week breekt aan. Letterlijk en figuurlijk pakken donkere wolken zich samen. Week 28 is geen gewone week. Niet voor voetballiefhebbers, niet voor Ajacieden en zeker niet voor Abdelhak Nouri. Iedereen die hem lief heeft, leeft tussen hoop en vrees. Optimisten hopen op goed bericht uit Innsbruck. Pessimisten vrezen het ergste. De Oostenrijkse dokters – de enigen die het echt weten – zwijgen.
Vandaag is het donderdag 13 juli. Er is meer bekend. Officieel bericht van de kanalen van Ajax. De dokters hebben hun zwijgen doorbroken. Ernstige hersenbeschadiging. De optimisten heffen hun blik ten hemel. De pessimisten verachten hun eigen gelijk.
Abdelhak Nouri, de man wiens talent, spelplezier en positiviteit nooit ter discussie stonden, staat door een donderslag bij heldere hemel in de wedstrijd des levens op schier onoverbrugbare achterstand. De minuten tikken weg. Seconden blijven over. Kan het nog? Iedereen mee naar voren, wachten op die ene voorzet, wachten op dat ene doelpunt voor Nouri. Een doelpunt dat onmogelijk mooier kan zijn dan alle goals tot nu toe. Een doelpunt dat meteen twee gouden schoenen waard is. Een doelpunt zo goed, dat de herhaling ervan TV-avonden kan vullen. Eén doelpunt.
Met zijn allen naar voren, de voorzet. Het geloof is er. Drie oorverdovende fluitjes maken daaraan een abrupt einde. Het doelpunt komt er niet. Verslagenheid. Er ging een wedstrijd verloren die onmogelijk gewonnen kon worden.
Stay strong Appie
Tekst: Sebastiaan de Kroon
EPISCHE VOETBALLERS 
Erg mooi Sebastiaan.
Vanuit de emotie van het eerste moment geschreven, maar juist daarom komt het binnen.
Ook bij mij heerst nog ongeloof dat dit talent in de dop zo desastreus in de kiem gesmoord is.
De kleine man heeft al laten zien dat het ‘een grote jongen’ is. Als mens. Dat blijft. Hoe groot hij als voetballer had kunnen worden, blijft verborgen in de onbegrijpelijkheid van het leven.
Heel groot, denk ik.
LikeLike