Het stadshart van Valletta bestaat uit smalle steegjes waar kleurrijke balkons de zandkleurige woningen opvrolijken en de wind de geur van de zee met zich meebrengt. Tientallen meters lager beuken de golven tegen de stadmuur, terwijl de kanonnen zich opmaken voor hun saluutschoten. De terrassen vol Maltezers nippend aan hun cervezas en genietend van hun tapas.
Toch was het niet de schoonheid van de stad die Geert den Ouden naar Malta bracht. Na twee jaar in Zweden en vele jaren in de onderste regionen van de eredivisie te hebben gebivakkeerd, vond Geert het tijd voor een nieuw buitenlands avontuur. Niemand minder dan Jordi Cruijff, speler-assistent trainer van Valletta FC, haalde hem naar de club. Een beetje Nederland op Malta, dat moest een omen zijn. Het zou een kort maar krachtig avontuur worden.
Den Ouden debuteerde tijdens een Europese kwalificatiewedstrijd tegen het niet te onderschatten IJslandse Kevlafik en scoorde direct. Het werd nog mooier toen Geert de openingstreffer scoorde tijdens zijn debuut in de Maltese Premier League, de opmars tot een 3-1 overwinning op Birkirkara. Wie kent ze niet? De toon was gezet en een succesvol huwelijk leek in de maak.
Zoals elke spits van wereldformaat haperde de motor wel eens en bij Geert gebeurde dit na zijn eerste twee doelpunten. Een ellenlange doelpuntendroogte was het gevolg. Althans, zo interpreteerde de voorzitter van de club het gebrek aan doelpunten tijdens de twee daaropvolgende wedstrijden. Valletta FC stond weliswaar bovenaan, maar de wispelturigheid van de voorzitter was ongekend. Het beeld dat hem van deze Nederlandse spits was voorgeschoteld was dan ook wellicht iets te rooskleurig geweest.
Wat bleek. De Nederlandse trainersstaf had de 1 meter 93 lange spits gepresenteerd als een topscorer pur sang, die in de Maltese competitie met gemak één á twee doelpunten per wedstrijd zou scoren. Na drie wedstrijden zonder doelpunt moest Geert op het matje verschijnen. Hij zag de bui waarschijnlijk al hangen. De voorzitter stopte zijn teleurstelling niet onder stoelen of banken en Geert deed wat elke nuchtere Hollander op zo’n moment zou doen: hij liet zijn contract afkopen en vertrok met een zak geld na welgeteld vier wedstrijden bij Valletta FC.
Was Geert klaar met zijn buitenlandse avonturen? Zeker niet, hij zon op wraak. Nog één keer zou hij het publiek tonen wat een Nederlandse subtopper in zijn mars had in een matige competitie. Niet minder dan een maand na zijn vertrek van Malta, volgde hij wederom een Nederlander voor een buitenlands avontuur. Ditmaal bracht het hem naar het uitgestrekte Ohio waar hij zijn positie in de spits bij het Nederlands getinte Dayton Dutch Lions innam. Wederom zou het om een kort maar krachtig avontuur gaan.
Een kleine twee maanden na zijn debuut in mei, stopte Geert voorgoed met voetballen. Was het avontuur wederom op een mislukking uitgelopen? Niets is minder waar. Geert wist in die korte tijd in Ohio, op het derde niveau van de Verenigde Staten, liefst acht maal doel te treffen in slechts tien wedstrijden. Zo sloot Geert zijn lange carrière kort maar krachtig af.
Tijd om terug te keren naar ons vlakke land dat vanuit de lucht zo op een kleurige lappendeken lijkt. Waar de molenwieken in de wind maaien, de mensen tijdens de eerste lentezon in korte broek op het terras verschijnen en waar je precies weet wat je kunt verwachten. Op avontuur in eigen land.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Jorik van Enck
EPISCHE VOETBALLERS 
