Vanaf De Brink in het hart van Deventer loop je in een bijna rechte lijn richting De Adelaarshorst. Je hoeft slechts het geroezemoes van de zich verzamelende supporters te volgen om te weten waar je naartoe moet. Wanneer je het rode bakstenen stadion dan eindelijk in het vizier krijgt, is het geroezemoes inmiddels aangezwollen tot geraas. Op die iconische plek aan de Vetkampstraat schreeuwen en juichen de fans de spelers van het eerste toe. Jongens vaak nog, die al sinds kinds af aan dromen om in dit stadion voor de Eagles hun debuut te maken.
Geboren en getogen in Deventer, droomde ik daarentegen van mijn debuut in de Amsterdam Arena. Door een speling van het lot was ik Ajax-fan geworden en alle andere teams, zeker die uit de eerste divisie, waren compleet irrelevant in mijn beleving. Ik was slechts eenmaal in De Adelaarshorst geweest en hoewel die wedstrijd me zeker was bijgebleven, had ik niet veel op met club noch geboortestad. Jaren later pas, toen ik erachter kwam dat menig topvoetballer bij Go Ahead Eagles vandaan kwam, werden mijn ogen beetje bij beetje geopend.
Laat er geen misverstanden over bestaan: Deventer is een prachtige stad. De IJssel ruist in volle vaart draaikolkend langs de Wellekade, terwijl de Lebuïnuskerk hoog boven alles en iedereen uittorent en op De Brink de terrassen volzitten. Als jongen met de wereld aan je voeten kun helaas niet zoveel met die schoonheid. Nee, in Deventer groei je op en vertrek je zodra je enigszins op eigen benen kan staan.
In dat opzicht liepen de wegen van Victor Sikora en mijzelf op het eerste gezicht dan ook niet eens zo verschillend. Ook Victor verliet onze Hanzestad voorgoed op 21-jarige leeftijd. Hij weliswaar voor Arnhem en ik voor Amsterdam, maar drie seizoenen later deed hij waar ik slechts van kon dromen: zijn debuut maken in de Arena. Hoewel hij zelf vond dat het er bij Ajax nooit echt uitkwam, staan bij menig fan zijn snelheid en verwoestende schoten nog scherp op het netvlies. Dichtbij of ver weg, Sikora schoot de bal consequent in het dak van het doel.
Met een verdediging bestaande uit gelauwerde internationals als Escudé en Yakubu, en in stelling gebracht door de jongelingen Sneijder, Ibrahimovic en Van der Vaart, raasde Sikora in de voorhoede aan de zijde van niemand minder dan Wesley Sonck en niet te vergeten Tom Soetaers. Hij kroonde zich in 2004 zelfs tot Kampioen van Nederland. Maar waar Victor in Amsterdam nooit kon aarden (misschien voelde hij de hete adem van Daniel de Ridder in zijn nek), deed ik dat wel en waar hij vertrok, bleef ik. Sikora begon aan een lange reis naar het einde van de wereld.
Via Heerenveen en Breda stak hij de oceaan over richting Amerika om vervolgens terecht te komen bij Perth Glory in Australië. Daar in Perth hing hij zijn kicksen aan de wilgen en sloot hij een epische voetballoopbaan af om een nieuw carrièrepad te kunnen bewandelen. Maar bij iemand met zoveel branie, past het gestreken overhemd met das niet. Ik hoop stiekem dat Sikora ooit nog eens voor zijn trainersdiploma gaat en we hem schreeuwend langs het veld in De Adelaarshorst zien staan. Misschien dat hij de Eagles er weer bovenop kan krijgen.
Het kan raar lopen: waar Victor niet meer terug lijkt te willen, verlang ik steeds meer naar Deventer. Ja, Sikora herinnerde mij weer waar ik vandaan kom.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Jorik van Enck
EPISCHE VOETBALLERS 