Stel je voor: Je speelt bij een grote club in Nederland, en na een goed eerste seizoen beland je na wat mindere wedstrijden op de bank. De media betwisten jouw positie, de fans kopiëren deze ontevredenheid en de trainer kiest voor andere spelers op jouw plek. Je maakt minder speelminuten in het eerste elftal. Wat ga je dan doen? De huidige tijdsgeest laat zien dat je moet morren, klagen en roepen dat je weg wilt. Leven bij de waan van de dag, je verongelijkt gedragen en vinden dat je meer krediet zou moeten krijgen. Fout. Je moet karakter tonen, keihard werken en doorzetten. Dan kom je er wel. Zoals Tomasz Rząsa.
De linksbackpositie van Feyenoord is aan het begin van dit millennium een zorgenkindje. De onbetwiste nummer 1, Ramon van Haaren, is altijd geblesseerd. Wat rest zijn vervangers die kuipvrees hebben, onbekwaam blijken of net als Ramon geblesseerd raken. Ondertussen is Tomasz, die een seizoen eerder naar Roffa is gekomen, de vaste vervanger van van Haaren. Hij heeft Tininho naar de bank verdrongen en speelt zijn wedstrijden met rugnummer 3.
Ondanks dit basiselftalrugnummer zal de Pool nooit onbetwist zijn, met als gevolg dat Feyenoord elke transferperiode in verband wordt gebracht met nieuwe linksbacks – die ook worden aangetrokken. Mauricio Aros, Patrick Mtiliga en verschillende jeugdspelers doen wanstaltige pogingen om van de achilleshiel van de Rotterdamse club iets beters te maken dan Tomasz doet – zonder succes. Hij slaat zich erdoorheen en is basisspeler in de heroïsche tocht van het epische elftal dat de Uefa Cup in 2002 wint. Zijn rol hierin? Meevoetballen. Op karakter scoort hij altijd een voldoende, hij verzaakt nooit en haalt zijn gram bij de criticasters. Een Christian Gyan op links, dat is wat hij is.
De Pool zelf benadert zijn succes nuchter na de cupwinst. ‘Aan het begin van het seizoen zou ik helemaal niet spelen. Maar nu heb ik in veertien van de vijftien Europa-Cupwedstrijden meegespeeld en ook in 27 competitiewedstrijden. Daarom ben ik trots op mezelf.’ Tomasz speelt zich in het Poolse nationale elftal, waarmee hij tijdens het WK in Japan en Zuid-Korea 19 minuten maakt als invaller. Via Partizan Belgrado, SC Heerenveen, ADO Den Haag belandt hij uiteindelijk bij SV Ried in Oostenrijk, waar hij op zijn 35ste zijn carrière beëindigt.
Gebikkeld, wedstrijden gewonnen, prijzen gepakt en genoten van zijn voetballoopbaan. Was de huidige generatie voetballers maar als de linksback. ‘Ik zal Feyenoord en Rotterdam nooit vergeten,’ verklaart hij bij zijn afscheid op Varkenoord. Juist. Niemand is groter dan de club. Toon karakter. Wees bescheiden. Werk hard. En geef niet op. Dan komt het goed. Tomasz heeft het laten zien.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Dirk van den Heuvel
EPISCHE VOETBALLERS 
