Op een warme zondagavond in augustus schud ik de klamme hand van een nerveuze jongen. Hij toont me het appartement waarin ik die week in Moskou zal verblijven. Na een wat schuchter begin, raken we aan de praat over waar we vandaan komen.
Wanneer hij vertelt niet uit Moskou te komen, vraag ik hem waar uit Rusland dan wel. Hij komt echter niet Rusland, maar uit Oekraïne en is met zijn ouders gevlucht toen het te onrustig werd. Bij een kruispunt nemen we afscheid en terwijl ik door een supermarkt vol onleesbare Russische producten loop, dwalen mijn gedachten af naar de enige andere Oekraïner die ik ‘ken’. Een man die bekender werd door zijn leven naast het veld en ooit bijna besloot op de Krim mee te vechten: Evgeniy ‘Kalashnikov’ Levchenko.
We schrijven het jaar 2009. Op de middenstip van de zonovergoten Euroborg staat een gebroken man. In korte tijd zijn twee grote liefdes verliezen is hem niet in de koude kleren gaan zitten. Terwijl hij een knuffel krijgt van de voorzitter, grijpt hij de microfoon. Na een kort dankwoord aan de fans besluit hij dit podium te gebruiken, in de wetenschap dat zij ergens in het stadion moet zitten. Met een bijna onhoorbaar accent zegt hij schor: “Victoria, ik hou nog steeds van jou.” Hoe heeft het zover kunnen komen?
Vier jaar eerder is Evgeniy Levchenko via Sparta bij FC Groningen neergestreken. Daar verovert hij al snel de harten van de Groningse fans door zijn onverminderde inzet en feilloos genomen penalty’s. Strak in de hoek, hard in de kruising of hoog in het dak van het doel, elke speler van de Groningse FC weet dat je op Evgeniy’s koelbloedigheid kunt vertrouwen. Geef de bal maar af want Levchenko schiet met scherp. Op dat ene cruciale moment na…
Misschien was het een polletje of was de bal te licht. Misschien speelden zijn emoties wel met zijn concentratie. Hoe dan ook, wanneer Levchenko een lange aanloop neemt, besluit zijn handelsmerk hem in de steek te laten. Hij schiet de bal huizenhoog over het doel van het Italiaanse Fiorentina. Hij kan wel door de grond zakken, terwijl hij naar zijn gezicht grijpt en al zijn vingers lijkt af te willen bijten.
Terug naar de zomer van 2009. Het seizoen is ten einde, zijn contract niet verlengd en zijn geliefde Victoria heeft hem verlaten. Als pleister op de wonde wint Evgeniy nog wel een prijs, maar met zijn voetballende kwaliteiten heeft die niets van doen. Tijdens de verkiezing voor ‘Best geklede voetballer’ laat hij niemand minder dan Urby Emanuelson en Kevin Hofland achter zich. Met een gebroken hart vertrekt hij richting het Oosten om zijn heil te zoeken bij het Russische FK Saturn. Maar zo succesvol en geliefd als bij FC Groningen wordt hij niet meer. Enkele jaren later hangt hij zijn kicksen aan de wilgen na een mislukt avontuur in Australië.
Evgeniy heeft nu nog maar één grote liefde om voor te strijden en met alles wat hij in zich en aan heeft, vecht hij voor Victoria. Ditmaal schiet Levchenko wel weer met scherp, al zal het nog drie lange jaren duren voordat zich weer aan de zijde van de beeldschone Victoria bevindt. Dit keer voorgoed.
Al zal perfecte liefde niet bestaan, zoals ze in Oekraïne trachten te zeggen: ‘Beter een slechte vrede dan een goede oorlog.‘
Evgeniy gaf het voorbeeld, nu Oekraïne zelf nog.
Elke maand de beste odes en lijstjes in je mailbox? Meld je aan!
Tekst: Jorik van Enck
EPISCHE VOETBALLERS 